เคยปะคะ.. ที่คิดว่าวางแผนมาดีแล้ว
แต่.. แต่.. แต่ก็ยังพลาด
มีเรื่องตื่นเต้น.. เกิดขึ้นได้ตลอดในทุกทุกการเดินทาง
นี่แหละ .. คือเสน่ห์ของการเดินทาง
มามะ.. เจี๊ยบจะเหลาให้ฟัง พร้อมยังคะ
เรื่องมีอยู่ว่า มีอยู่ทริปหนึ่ง เจี๊ยบแบกเป้ไปเที่ยวเมืองจีนกับเพื่อนสาวสองคน
จำได้ว่าคืนนั้น คืนส่งท้ายปี 2017
นี่คือ.. โรงแรมที่เรานอนพักกันข้ามปี เป็นโรงแรมที่เราต้องเดินหากันจนขาขวิด
เชื่อปะคะ .. ว่าเจี๊ยบเดินกันตั้งแต่ 20.30 น. กว่าจะได้เข้าที่พักก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ทำตัวเหมือนซินเดอเรลล่าเลย😁
ถามว่าไปเดินทำอะไรกัน ทำไมไม่ขึ้นรถล่ะ ...
โอ้ย.. ใครเขาจะวางแผนเดินเล่นกัน 3-4 ชั่วโมงท่ามกลางอากาศหนาวเย็นด้วยเลขตัวเดียวในเวลากลางคืนล่ะคะ
เหตุมันมีอยู่ว่าในวันที่ 31 ธ.ค. เราไปเที่ยวนอกเมืองกันมา ขากลับก็นั่งรถทัวร์กลับเข้าเมืองมาตามแผนที่วางไว้
ซึ่งแผนที่เราวางก็คือ
“ลงจากรถทัวร์ แล้วเราก็ไปขึ้นรถไฟฟ้าไปอีก 2 ป้ายพอลงรถไฟฟ้าปุ๊บก็จะถึงโรงแรมที่เราพักเมื่อคืน แล้วก็เอาเป้ที่หนักเกือบสิบโลที่ฝากไว้ แล้วย้ายโรงแรมโดยขึ้นรถไฟฟ้าหน้าโรงแรมเดิม ไปโรงแรมใหม่อีก 1 ป้าย .. นี่คือแผนที่เราวางกันไว้ค่ะคุณขา”
แต่ความเป็นจริงนั้นคือ
“รถทัวร์ที่เรานั่งมามันไม่เข้าป้ายค่ะคุณขา คุ้นคุ้นมั้ยคะคุณ เหมือนบ้านเราช่วงเทศกาลเลย ที่บางครั้งรถทัวร์มักจะไม่เข้าหมอชิตแล้วจะทิ้งเราไว้ข้างทาง”
สรุปคือถูกทิ้งค่ะ .. ฉันถูกทิ้งอยู่ในท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นตอนกลางคืนในดินแดนที่พูดอะไรมาก็ฟังไม่รู้เรื่อง
ทำให้เราต้องเดินจ้ำจ้ำไปหาสถานีรถไฟฟ้า
พอถึงสถานีรถไฟฟ้าปุ๊บ
เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะคะ ..
ประตูทางเข้าปิดค่ะ😭😭
มีรปภ. 2 คนนั่งเฝ้าอยู่ด้านใน อย่าว่าแต่กระเหรี่ยงอย่างเรางงเลยค่ะ อาตี๋อาหมวย อากงอาม่าชาวจีนก็งงเหมือนกันค่ะ ว่าปิดทำไม
พอตั้งสติได้ก็เดินออกไปเรียกแท้กซี่
ปรากฏว่าไม่มีคันไหนรับเราเลย เหมือนบ้านเราเลยค่ะเข้าเมืองไม่ไป
ทำงัยดีคะ .. คุณ
ก็เดินต่อสิคะ เดิน เดิน เดิน
เดินจนกว่าจะถึงโรงแรมที่พักเมื่อคืน กว่าจะถึงก็เล่นเอาหอบจนลิ้นห้อย
ยัง.. ยัง.. นี่นังไม่ใช่บทสรุปของเรื่องเล่าค่ะ ยังขึ้นห้องนอนไม่ได้ เพราะเราต้องย้ายโรงแรมค่ะ
ใช่ค่ะ .. เราต้องแบกเจ้าเป้เขียวคู่ใจน้ำหนักร่วม 10 กก. ไปหาโรงแรมที่จองไว้ที่จะนอนพักคืนนี้กันอีกค่ะ
แม่เจ้า... เดินทางราบพี่ยังหอบจนลิ้นห้อยแล้ว นี่ยังมาเจอทางที่ต้องเดินขึ้น โอ้ย., ได้แต่โอ้ย😂😂
เนื่องจากเมืองนี้เป็นที่ราบสูง มันก็จะเหมือนเราเดินขึ้นเขา ลงเขาอยู่ตลอดเวลา พอจังหวะช่วงขึ้นเนิน ก็จะไร้เสียงพูดคุย จะได้ยินแต่เสียงลมหายใจเข้าออกถี่ถี่ หรือจะเรียกว่าหอบก็ได้ค่ะ พอจังหวะลงเนินค่อยยิ้มออก พอพูดคุยกันได้บ้าง
ด้วยเหตุฉะนี้ นี่แหละค่ะ .. ทำให้เราเข้าถึงโรงแรมที่เราจองไว้ก็เกือบเที่ยงคืน ...
เกือบได้เค้าดาวน์ระหว่างทางแล้วสิเรา
โรงแรมนี้มีกาแฟ, ดอกเก๊กฮวย, ชาอู่หลง,ดอกมะลิและโสมไว้ให้เราชงเป็นชาดื่มคลายหนาวกันด้วยนะ แต่ตอนที่มาถึงไม่ได้ใช้บริการค่ะ ตอนนั้นในหัวมีแต่คำว่า “เตียง เตียงและก็เตียงค่ะ” อยากจะกระโดดขึ้นเตียงเป็นที่สุด
พอตอนเช้า ได้นอนพักขา ภายใต้ผ้าห่มอุ่นอุ่น หน้าตาเลยยิ้มออกหน่อย ตามรูปเลยจ้า😊
นี่แหละ.. คือความสนุกที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง
แล้วเค้าก็ทำให้เจี๊ยบหลงรัก “การเดินทางท่องเที่ยวแบบแบ็คแพ็คเกอร์”
#ไปเที่ยวกับเจี๊ยบเจี๊ยบนะคะ
#Chongqing #เที่ยวฉงชิ่ง
#นักเขียนมือใหม่แห่งค่ายขีดเขียนAcademy
~•~*~•~*~•~*~•~*~•~*~•*~•~*~•~*
ภาพเล่าเรื่อง : 31 ธันวาคม 2560
สถานที่เรื่องเล่า : เมืองมรดกโลกฉงชิ่ง, จีน
#เจี๊ยบเจี๊ยบ
#สาระ_โสด
#เขียนจบครบเป็นเล่มใน3เดือน Days18of30
#ขีดเขียนอะเคดามี
~•~*~•~*~•~*~•~*~•~*~•*~•~*~•
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
