11 ก.ค. 2020 เวลา 08:05 • ปรัชญา
#ข้อความจากทางไกล
ตื้ด ตื้ด ตื้ด..... เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโต๊ะทำงานแต่เช้า กองกระดาษวางซ้อนทับเรียงราย กับกองตัวอย่างแมททีเรียล วางกองไปทั่วโต๊ะ เสียงตื้ด ตื้ด ดังเป็นรอบที่สอง จนต้องจัดแจงกับข้าวของ หาโทรศัพท์มาเปิดดู มีข้อความบางอย่างส่งมาจากคนอยู่ไกล ไม่ใช่ใครที่ไหน....พ่อเรานั่นเอง
สวัสดีวันศุกร์.... รูปภาพที่ถูกส่งมาในทุกวันพร้อมข้อความแทนความห่วงใย เช้าวันนี้ก็เช่นกัน ความรู้สึกห่วงใยส่งมาถึงกันเสมอ กำลังอ่านข้อความก็มีสายเข้ามาพอดี
"ได้นอนยังลูก..."
"กลับบ้าน...อาบน้ำหรือยัง"
"เดี๋ยวไปจ้ะพ่อ...รอแม่บ้านมาก่อน"
"ไม่มีคนอยู่ออฟฟิสด้วยเหรอ"
"อืม...เดี๋ยวถึงเวลาเข้างานก็มากัน งานเร่งต้องรีบอัดแบบก่อน เดี๋ยวคนอื่นทำงานต่อไม่ได้"
"อย่าลืมกินข้าวด้วยละ... พักบ้างล่ะ"
"กลับบ้านอาบน้ำได้ละลูก...เช้าแล้ว"
บทสนทนาจบลงไปในไม่กี่นาที...
ตื้ด ตื้ด...เสียงโทรศัพท์สั่นอีกครั้ง หลังจากวางสายไปชั่วครู่หนึ่ง เปิดอ่านพร้อมข้อความยาวเหยียด ที่ตั้งใจส่งมาเป็นกำลังใจ แถมพิมพ์มาย้ำด้วยว่า "อ่านแล้ว ให้คิดตาม"
"การปิดทองหลังพระนั้น เมื่อถึงคราวจำเป็นก็ต้องปิด ว่าที่จริงแล้วคนโดยมาก ไม่ค่อยชอบปิดทองหลังพระกันนัก เพราะนึกว่าไม่มีใครเห็น แต่ถ้าทุกคนพากันปิดทองแต่ข้างหน้า ไม่มีใครปิดทองหลังพระเลย พระจะเป็นพระไปที่งามบริบูรณ์ไม่ได้"
พระบรมราโชวาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9
"คำของพ่อ" ที่พ่อนำมาสอนลูก เป็นพลังใจให้ลูกอย่างดี
Me and My Sis.
10 July 2020
โฆษณา