7 ก.ค. 2020 เวลา 10:39 • ปรัชญา
ขอบคุณผู้สร้าง
วันนี้เหมือนเริ่มสัปดาห์ใหม่ของการทำงาน
ทำไมถึงต้องรูปนี้??
เรื่องมีอยู่ว่า ขณะที่ทำงานในห้องฉุกเฉิน อย่างงัวเงีย ง่วงๆอยู่นั้น ก็มีคนไข้ผู้ชายสูงวัยรูปร่างใหญ่ เข้ามาในห้องฉุกเฉินด้วยเปลนั่งเพื่อมาทำแผลเรื้อรังตามนัด ข้างๆกายมีญาติซึ่งเป็นลูกคอยดูแล ... กว่าจะขยับตัวขยับกาย ลำบากตัว ต้องมีคนช่วยพยุงภาพนี้ ทำให้เรากลับมาฉุกคิดได้ว่า....
เราโชคดีแค่ไหน ที่ชีวิตตื่นขึ้นมาได้ลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง ไปไหนได้ตามที่ใจอยากไป ทำอะไรได้ตามกำลังที่มี และยังได้ช่วยเหลือคนอีกด้วย
เมื่อมองไปยังผู้เป็นลูก เราโชคดีแค่ไหนที่คนที่ข้างๆตรงนั้นไม่ใช่เรา เราโชคดีแค่ไหนที่พ่อแม่ทั้งสองสุขภาพดี ทำให้เราสามารถออกมาทำงานได้อย่างสบายใจ ไม่มีห่วง ไม่ต้องเดินเข้า-ออกโรงพยาบาล ...คิดแค่นี้เราก็โชคดีในทุกๆวันได้ มีแรงทำงานขึ้นแยะเลย
...อัลฮัมดุลิลลอฮฺ (ขอบคุณผู้สร้าง)
โฆษณา