ครั้งหนึ่งในชีวิต....
เราเป็นคนที่ขี้กลัวมาก ๆ หลายครั้งหลายเรื่องที่เราไม่กล้าคิดที่จะทำ ไม่กล้าเสี่ยง
ทำอะไรใหม่ ๆ
แต่ว่าเมื่อวานนี้เราได้ประสบการณ์ใหม่ ๆ ค่ะ เป็นช่วงเวลาที่เราขึ้นรถเพื่อไปยังที่ที่
หนึ่ง
รถที่เราขึ้นเป็นรถสาย อยากแอบบอกว่าเราเคยนั่งรถสาย แต่ไม่เคยโหนรถสายแม้
ครั้งเดียว สาเหตุคือกลัวตกแล้วเราก็กลัวความสูง แต่วันนี้คือวันที่เรากลับเลือกจะ
โหนมัน
ถามว่าทำไมไม่ไปนั่งยังพื้นที่ที่มันว่าง เพราะมันไม่มีที่ว่างเลย
และทำไมไม่ไปยืนโหนรถสายด้านในหล่ะ?
ทำไมเลือกที่จะโหนรถสายอยู่ท้ายรถ
คำตอบคือ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...
ขณะที่ก้าวเท้าขึ้นมาในรถ เท้ามันก็หยุดยืนที่พื้นไว้สำหรับโหนรถแล้ว
พอรถเคลื่อนตัวไปช้า ๆ มือสองข้างก็กำที่ราวเหล็กของรถไว้แน่น แล้วรถก็เริ่มคลื่อนตัว
ไปเร็วกว่าเดิม เรื่อย ๆและเรื่อย ๆ ส่วนในใจก็ปลอบตัวเองไว้ว่า....
'เอาวะ! ลองดูละกัน'
แขนสองข้างกำราวไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ตัวแอบเกร็งเล็กน้อย
ที่จริงเราก็กลัวมาก ๆ คนอื่นอาจจะคิดว่าการโหนรถเนี่ยมันอาจจะง่าย ๆ แต่สำหรับ
เรามันคือภารกิจที่ยิ่งใหญ่ระดับชาติมาก555(เวอร์มาก)
ช่วงเวลที่รถเลี้ยวเป็นอะไรที่เสียวที่สุดต้องกำมือแน่นจนเล็บตัวเองฝังเข้าไปในเนื้อ ส่วนตัวต้องเกร็งไม่ให้ตัวเอนไปตามแรงทั้งซ้ายที ขวาที จนรถเคลื่อนตัวไปถึงจุด
หมายที่เราจะลง
'เย้! ในที่สุดเราก็ทำมันได้'
ถึงจะรู้สึกกลัวไปบ้าง แต่มันก็เป็นประสบการณ์ดี ๆ เรื่องหนึ่ง
ที่ครั้งหนึ่งในชีวิต.....เราได้ตัดสินใจทำมัน.....
เราสามารถเลือกได้ว่าเราจะเลือกก้าวผ่านความกลัวหรือเลือกที่จะเสี่ยงหรือไม่ โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าสุดท้ายแล้วมันจะจบลงแบบไหน แค่ทำมันให้เต็มที่ก็พอ....
ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
