14 ก.ค. 2020 เวลา 00:08 • หนังสือ
มุ่งสู่ความสำเร็จ
ผมเติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลางหรือที่เรียกว่าพอกินพอใช้ (คนอื่นน่าจะมองแบบนั้น) แต่สำหรับผมแล้วผมคิดว่าฐานะทางบ้านของผมนั้น.."ยากจน"
ตั้งแต่ผมจำความได้ผมแทบจะไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ของผมได้หยุดพักจากการทำงานหรือหยุดพักจากการค้าขายนอกจากจะมีธุระต้องทำจริงๆถึงจะหยุด
สิ่งที่พ่อแม่ของผมหรือพ่อแม่ของทุกคน นั้นคาดหวังในตัวลูกๆก็คือ การที่ลูกได้เรียนสูงๆจะได้มีหน้าที่การงานที่ดี ต้องสอบวิศวะ,สอบนายร้อย,สอบครูหรือไปเป็นทหาร จะได้มีความมั่นคงอนาคตจะได้ไม่ลำบาก ซึ่งผมก็คิดแบบนั้นตามที่ผู้ใหญ่ได้ปลูกฝังไว้
จนมาถึงช่วงชีวิต ม.ปลาย ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของวัยรุ่น..ความคิดผมเริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น..เริ่มไม่เป็นไปตามที่พ่อแม่ได้วางเอาไว้..เพราะผมมีสิ่งที่ชอบและอยากจะทำในวัยนั้น
ผมได้คิดและไตร่ตรองดูแล้วว่าผมอยากจะลองทำตามที่ตัวเองต้องการสักครั้ง..ต่อให้ไม่สำเร็จตามที่ตั้งใจแต่ก็ขอให้ได้ลองทำนั่นก็คือ..การเป็นนักดนตรีอาชีพ
ผมมีแต่ความชอบแต่ไม่ได้มีความรู้ทางด้านนี้เลยอยากจะไปเรียนแต่พ่อของผมก็ไม่สนับสนุน..ผมต้องใช้ความกล้าอย่างมากที่จะก้าวออกจากความไม่เห็นด้วยของพ่อของผม
ผมได้แต่คิดในใจอย่างเดียวว่า ผมจะต้องพิสูจน์และผมจะพิสูจน์ให้ดูว่าอาชีพที่ผมเลือกมันก็สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้
ผมขอตัดเรื่องให้มันสั้นลงมาอีกหน่อยนะครับเรื่องมันยาว
ผมตัดสินใจไม่ไปสอบที่ไหนเลย..จุดมุ่งหมายเดียวของผมคือ "รามคําแหง"
จากเด็กบ้านนอกในที่แคบมุ่งสู่เมืองหลวงที่กว้างใหญ่ที่ไม่รู้จักใครเลย..นอกจากพี่ชายตัวแสบของผมที่เรียนรามไม่จบสักที
นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่พ่อของผมหมดกำลังใจและกลับมาคาดหวังในตัวของผม..แต่ตอนนี้พี่ชายของผมก็รับราชการไปแล้ว...เฮ้อ.! โล่ง..อก.!
กลับมาเข้าเรื่องของผมต่อ
ผมไม่มีต้นทุนอะไรเลย..เงินก็ไม่มี..ความรู้ด้านดนตรีก็ไม่มี..มีแต่กีตาร์เก่าๆที่พ่อของผมซื้อให้พี่ชายคนรองของผม..ขอกล่าวถึงพี่ชายคนรองของผมอีกคนนะครับ
พี่ชายคนรองของผมได้เรียนทางด้านดนตรี..ฟังดูก็งงใช่ไหมครับ.!
เอ้า.!.ทำไมพี่ชายได้เรียนดนตรีล่ะ.?
นี่ก็เป็นอีกสาเหตุนึงที่พ่อของผมไม่อยากให้ผมไปเรียนด้านดนตรี..เพราะว่าพี่ชายของผมเรียนไปแล้ว..ไม่อยากให้เรียนเหมือนกัน
เฮ้อ.!.ขัดใจวัยรุ่นอย่างแรง
ผมได้ใช้สิ่งที่ผมมีอยู่กับวิทยุเทปเก่าๆเครื่องหนึ่ง
ภาพประกอบจาก pixabay
ฝึกฝนและฝึกซ้อมเพื่อที่จะพัฒนาตัวเองให้เก่งขึ้น
ผมชอบไปที่ห้องซ้อมดนตรีเพื่อที่จะได้เจอนักดนตรีเก่ง ๆ ไปนั่งฟังเขาซ้อมบ้างและซ้อมเองบ้าง
ผมมีความเชื่อมั่นว่าผมจะเก่งขึ้นไปได้อีก..ถ้าผมได้เจอนักดนตรีเก่งๆและได้เล่นกับเขา
"แล้ววันนั้นก็มาถึง"
ผมได้เจอเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน..มาซ้อมกลองชุดที่ห้องซ้อม..ด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอก..เด็กรุ่นเดียวกับผมจะเล่นเครื่องดนตรีเก่งๆนั้นหายากมาก
ผมได้แต่คิดในใจว่า
ผมตัดสินใจถูกจริงๆที่ผมได้มาที่เมืองหลวง..ผมรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นและได้ฟังเขาซ้อม
โอ้โห.!.เด็กกรุงเทพฯนี้เก่งจริงๆ
หลังจากวันนั้นก็ได้พูดคุยและได้เริ่มซ้อมด้วยกันมากขึ้น
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นครั้งใหม่ของการเข้าสู่การเป็นนักดนตรีอาชีพของผม
ผมฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่อให้ตามเพื่อนของผมให้ทัน..ใช้เวลาฝึกฝนตัวเองวันละ 5-6 ชั่วโมงเน้นปฏิบัติอย่างเดียว..ไม่รู้ทฤษฎีเลย..แกะเพลง..แกะเพลง..แล้วก็แกะเพลง..เล่นให้เหมือนเทปที่สุดเท่าที่จะทำได้
แล้วโอกาสของผมก็มาถึง
ผมกับเพื่อนได้ไปนั่งร้านอาหารที่มีดนตรีเล่นแห่งหนึ่ง
ผมและเพื่อนได้ไปขอขึ้นเล่นเพลงกับวงของพี่ๆเขา..ซึ่งวันนั้นผมจำความรู้สึกนั้นได้ดีว่า
ภาพประกอบจาก pixabay
ผมทำมันดีที่สุดแล้ว..แล้วก็พอใจกับสิ่งที่ตัวเองเล่นออกไป..หลังจากเล่นเสร็จแล้วผมกับเพื่อนก็ลงมานั่งฟังพี่ๆเขาเล่นกันต่อ
และนี่เป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญกับการเป็นนักดนตรีอาชีพของผม
พี่ๆได้เดินลงมาจากเวทีและตรงมายังที่ที่ผมกับเพื่อนนั่ง..และได้ขอเบอร์ติดต่อของพวกผมไว้
การดำเนินชีวิตของผมในตอนนั้น..ไม่ได้มีแบบแผน..ไม่ได้มีขั้นบันได..ไม่ได้เรียงลำดับขั้นตอนว่าจะต้องทำอะไรก่อนอะไรหลัง
สิ่งเดียวที่ผมมีคือ
ความชัดเจน..ความมุ่งมั่นในสิ่งที่อยากจะทำและผมมี choice ให้เลือกเพียงข้อเดียวว่า
จะต้องทำให้ได้..จะไม่ล้มเลิกกลางคัน..จะไปให้ถึงเป้าหมายที่ตั้งใจเอาไว้
ความสำเร็จไม่มีเคล็ดลับ
มีสิ่งเดียวที่จะพาเราไปให้ถึงก็คือ "ลงมือทำ"
# แล้วผมก็ทำมันสำเร็จ
ประวัติความเป็นมาของผมไม่มีอะไรน่าติดตามหรอกนะครับ
ผมไม่ใช่ศิลปินดารานักแสดงหรือเน็ตไอดอลที่มีคน follow เป็นหมื่นเป็นแสน
แต่ผมอยากให้โฟกัสที่ความพยายามของผม ความมุ่งมั่น ความแน่วแน่ ล็อคเป้าหมายให้ชัดเจนว่าเราจะต้องทำให้ได้.." ล้มได้แต่อย่าล้มเลิก "
และตอนนี้ผมก็ได้เริ่มฝึกหัดเขียนบันทึกบทความจากมุมมองและแง่คิดของผม..ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะมีใครเข้ามาอ่านหรือเปล่า
# แต่ผมก็จะทำมันให้ดีที่สุดและจะทำให้สำเร็จ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่สนับสนุนและทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ
# นั่งเขียน
โฆษณา