22 ก.ค. 2020 เวลา 10:30 • ปรัชญา
ผู้เดียวดาย.
ฉันเองพึ่งได้เข้าใจว่าความโดดเดี่ยว มันเป็นแบบไหนก็ตอนนี่นี่เอง ในวันที่เราป่วย แล้วไม่มีแม้แต่ใครจะสนใจดูแล แม้แต่คำถามไถ่ยังไม่ไมี มันเดียวดายอะไรเช่นนี้ แต่ก่อนเคยบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับคน อย่างฉัน แต่สุดท้ายก็คือการหลอกตัวเอง จริงๆๆๆ แล้ว ฉันต้องการคนที่สนใจ ใส่ใจฉัน ในทุกๆ เวลา มันอยากนักหรอ ที่จะมองหาคนๆนั้น ฉันแค่อยากได้ใครสักคน ที่อยู่ข้างฉันเสมอไม่ว่าสถานการณ์ไหนก็ตาม ความโดดเดี่ยวมันโหดร้ายจริงๆนั้น มันกัดกิน หัวใจเข้าทุกวัน มันเหนื่อยและอ่อนแอได้ตลอดเวลา ตัวฉันเองก็เหนื่อยกับมันมาก แต่ก็ไม่ได้คิดทำร้ายตัวเอง ได้ยินเสียง ลม ได้ยินเสียงใบไม้ปลิว ดู ดู แล้วมันโดดเดี่ยวอะไรเช่นนี้ บ้างทีอาจจะมองว่าฟ้าทำไมไม่ยุติธรรมเอาซะเลย จริง ๆ มันก็จากเราเองไหม ที่ดูแลตัวเองได้ดีจนน้อยมากที่จะบอกใคร หรือทำไห้ใครหนักใจในตัวเราเอง แล้วจะมีใครไหมที่จะพร้อมยืนอยู่ตรงนี้ ข้างกันเสมอ พร้อมจะจับมือคู่นี่เสมอไม่ว่าจะเจอสถานการณ์ไหนๆ คนๆนั้นมีอยู่จริงไหม หรือเป็นแค่การคาดเดา และรอคอยไปตามใจฉันเอง .......
โฆษณา