ทศกัณฐ์สั่งเมือง
ตัวผมเองเคยอ่านรามเกียรติฉบับพระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก รัชกาลที่ 1 จบเมื่อสิบกว่าปีก่อน ยอมร้บว่าอ่านรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเพราะศัพท์แสงบางคำก็โบราณเกินจะแปลเองได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็มีหลายบทที่ชอบใจในความไพเราะตามสำนวนพระราชนิพนธ์ หนึ่งในนั้นวันนี้กลับได้ฟังคนอ่านในช่องยูธูบ ก็รู้สึกว่าไพเราะเหมือนเดิม คือบททศกัณฐ์สั่งเมือง คือฉากสั่งเสียก่อนตายนั่นล่ะครับ โดยได้สั่งแก่พิเภกน้องชายที่แปลพรรคไปเข้าด้วยพระราม ซึ่งตอนนั้นตนเองรู้ว่ากำลังจะตาย ทั้งสิบปากจึงร้องตะโกนสั่งเสียระวมพร้อมกัน หากแต่ปากที่สิบยังไม่ทันสั่งจบก็สิ้นแรงขาดใจตายไปก่อน วันนี้จึงขอนำเสนอกลอนบทนี้ให้ผู้สนใจลองพิจารณาความไพเราะครับ ตอนจบใครอ่านไม่รู้เรื่องผมแปลย่อๆ ไว้นะ
ปากหนึ่ง ว่าโอ้ พิเภกเอ๋ย
ไฉนเลย มาแกล้ง ฆ่าพี่
ตัวเรา ก็จะม้วย ชีวี
ในเว ลานี้ ด้วยศรพิษ
ปากสอง ว่าเจ้า ผู้เป็นน้อง
ร่วมท้อง สืบสาย โลหิต
จะได้ผ่าน ลงกา สมคิด
เป็นอิสรภาพ แก่หมู่มาร
ปากสาม ขอฝาก มณโฑด้วย
ช่วยบำรุง ให้เป็น แก่นสาร
ทั้งอัคคี กัลยา ยุพาพาล
ฝูงสนม บริวาร ทั้งนั้น
ปากสี่ ว่าเจ้า จะครองยศ
ปรากฏ เป็นจอม ไอศวรรย์
จงเอ็นดู สุริย์วงศ์ พงศ์พันธุ์
โดยธรรม์ สุจริต ประเวณี
ปากห้า จงดำรง ทศพิธ
อย่าทำ ทุจริต ให้เหมือนพี่
ตัดโลภ โอบอ้อม อารี
แก่โยธี ไพร่ฟ้า ประชากร
ปากหก ว่าเจ้า จงอดโทษ
ซึ่งกริ้วโกรธ ด่าว่า มาแต่ก่อน
อย่าให้เป็น เวรา อาวรณ์
แก่เรา ผู้จะจร ไปเมืองฟ้า
ปากเจ็ด ขอฝาก นัคเรศ
อันทรงวงศ์ พรหเมศ นาถา
สืบมา แต่องค์ พระอัยกา
เมตตา อย่าให้ จุลาจล
ปากแปด ว่าเรา เลี้ยงท่าน
ก็ประมาณ หมายใจ ให้เป็นผล
ตัวเรา ชั่วเอง จึ่งเสียชนม์
แล้วได้ ร้อนรน ทั้งแผ่นภพ
ปากเก้า ว่าพี่ จะลาตาย
น้องชาย เมตตา ช่วยปลงศพ
อย่าให้ค้าง ราตรี ในที่รบ
ไตรภพ จะหมิ่น นินทา
สิบปาก สิ้นฝาก สิ้นสั่ง
สิ้นกำลัง สิ้นคิด ยักษา
พิษศร ร้อนรุม ทั้งกายา
อสุรา กลิ้งเกลือก เสือกไป ฯ
แปลย่อ
ปากหนึ่งร้องตำหนิพิเภกว่าเหตุใดจึงมาแกล้งให้พี่ชายต้องตายด้วยศรพรหมมาศ
ปากสองบอกแก่พิเภกว่าเป็นพี่น้องท้องเดียวกันกำลังจะได้ขึ้นครองราชบัลลังก์กรุงลงกาตามที่อยากได้ตรงนี้เจ้าตัวคิดว่าการแปลพรรคของพิเภกเพราะอยากได้ครองเมืองนั่นเอง
ปากสามขอฝากบรรดาเมียๆ ทั้งมณโฑ อัคคี มเหสีขวาซ้ายนั้นเอง รวมถึงสนมทั้งหลาย เพราะยุคนั้นเมื่อกษัตริย์ตาย สนมกำนัลตกเป็นสมบัติของผู้สืบราชบัลลังก์
ปากสี่ฝากดูแลเชื้อพระวงศ์ทั้งหลาย หลังเป็นกษัตริย์ ให้ดูแลทุกคนตามธรรมประเพณี
ปากห้าเตือนให้พิเภกอยู่ในทศพิธราชธรรม อย่าทำเหมือนตนเอง ขอให้มีเมตตาตาทหารและประชากร
ปากหกคือขออโหสิกรรมกับพิเภก อย่าคิดเคืองเรื่องเคยด่าและไล่จากเมืองอย่าให้เป็นเวรกรรมตามกันไป
ปากเจ็ดฝากดูแลเมืองที่สืบต่อมาจากรุ่นปู่รุ่นตา อย่าให้เกิดเหตุจราจลเมื่อเปลี่ยนแผ่นดิน
ปากแปดว่าที่เคยชุบเลี้ยงมาก็หวังจะให้ช่วยดูแลสืบกัน ที่ตนเองต้องตายเพราะทำชั่วจนเดือดร้อนทั้งเมือง ประมาณว่าอภัยให้น้อง อย่าคิดมากพีาตายเพราะชั่วเองน่ะล่ะ
ปากเก้าร้องว่ากำลังจะตายแล้ว ช่วยทำศพอย่าให้ค้างคืนกลางสมรภูมิ จะอายคนไปทั้งสามโลก
ปากสิบหมดเรื่องจะฝาก สิ้นแรง สิ้นความคิด พิษศรพรหมมาศร้อนรุมทุรณทุรายจนขาดใจตายไป
จะเห็นว่าในมุมมองของเวอร์ชั่นพระราชนิพนธ์ฯ จะเห็นว่าทศกัณฐ์ก่อนตายนั้นสำนึกผิด รู้ว่าตนทำชั่วมามาก และจริงๆ ก็รักพิเภกมากจึงขออโหสิกรรมต่อกันแถมบอกอย่าติดใจที่พี่ตายเลย พี่มันเลวเองอีก
ในส่วนว่าเอ๊ะทำไมต้องสั่งเสียแก่พิเภกคนทรยศ นั่นก็เพราะในสนามรบตอนจะตาย ทหารยักษ์ส่วนใหญ่ถอดใจหนีไปเสียเกือบหมด อีกทั้งก่อนหน้านี้ แพ้ศึกมาติดๆ กัน เรียกว่าแทบจะล้างพงษ์วงศ์ยักษา ไม่เหลือใครจะฝากฝังได้ เหตุผลท้ายสุดคือพิเภกนั้นอยู่ฝ่ายพระราม คือผู้ได้ชัยชนะ และเป็นยักษ์ตนเดียวในทัพศัตรู จะฝากฝังได้ก็คงมีแต่พิเภกนั่นเอง เรียกว่าอับตาจนจริงๆ ฟังจุดจบยักษ์ตัวแฝร้ายแล้วรู้สึกสงสารกันบ้างไหม ลองเล่าให้ฟังหน่อยครับ
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
