อิเหนา... นิทานปันหยี Ep.12
รัก.. ถวิลหา... โศกเศร้า
เมื่ออิเหนาลักพาตัวนางบุษบายอดตุนาหงันมาไว้ที่ถ้ำก็แสดงความรักทั้งคำพูดและการกระทำให้น้องนางวางใจและร่วมสมฤดีมีความพอใจทั้งสองฝ่าย
อิเหนาบอกให้นางบุษบานอนเถิดอิเหนาจะกล่อม นางบุษบางดงามจริงดังรูปวาดหน้าตาสวยงามดังพระจันทร์ทรงกลด ดวงตางดงามราวตากวาง คิ้วงามดังคันศร รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นดังนางฟ้า อิเหนาสุดที่จะถวิลหา อิเหนาคิดตรอมใจกลัวว่าจะไม่เป็นดังที่คิด เที่ยวบนบานเทพเจ้าทุกเช้าเย็นขอให้ได้ชิดชมนาง นับว่าเป็นบุญวาสนาที่ได้นางมาเชยชม อิเหนาขับกล่อมจนหลับไป
เมื่ออิเหนาหลับสนิทก็ฝันไปว่ามีนกอินทรีย์ตัวใหญ่บินมาจับหน้าอิเหนาจิกเอาตาข้างขวาแล้วบินไปทางทางทิศตะวันออก อิเหนาก็ผวาตื่นทันที จับดูดวงตาก็ยังอยู่ดีก็รู้ว่าฝันไป ทำให้เห็นเหตุประหลาดเป็นโทษอันยิ่งใหญ่ อันนกอินทรีย์คงจะเป็นจรกา ส่วนดวงตาคงเป็นนางบุษบา จรกาคงจะโกรธและแค้นนักจึงตามมาชิงชัย ในความฝันเหมือนจะชิงนางไปได้ คิดแล้วอิเหนาก็เศร้าใจ
ฝ่ายนางบุษบาตื่นขึ้นมาเห็นอิเหนาโศกเศร้าก็คิดขัดใจว่าอิเหนาคงคิดถึงนางจินตะหรา จึงผลักไสอิเหนาให้กลับเมืองไป อิเหนาเห็นนางบุษบาแค้นใจก็โลมเล้าเอาใจนางแต่นางก็ผลักไสไม่ใยดี จึงว่านางเครียดแค้นสิ่งใดหรือยังแคลงใจว่าอิเหนาคิดถึงนางจินตะหราเพราะเห็นอิเหนาโศกเศร้า อิเหนาว่าไม่ได้คิดถึงแม้จะตายก็ไม่ขอไกลจากนางบุษบา ที่โศกเศร้าเพราะฝันร้ายแล้วเล่าความฝันให้นางฟัง เพราะความฝันน่ากลัวนักจึงร้องไห้แล้วก็กอดนางไว้แนบอกร้องไห้คร่ำครวญ
อิเหนาพาบุษบาไว้ที่ถ้ำทอง
ฝ่ายล่าสำ และจรกา เดินป่ามาได้ ๒ วันเห็นพลับพลาในป่าก็ดีใจคิดว่าเป็นอิเหนาพานางบุษบาหนีมาแน่นอนจึงรีบขับช้างให้ถึงตำหนัก เมื่อถึงก็ลงจากหลังช้างบุกขึ้นไปด้วยความสงสัย เห็นสังคามาระตาก็ถามถึงอิเหนา สังคามาระตาจึงบอกล่าสำและจรกาว่าอิเหนาไปล่าเนื้อ จรกาก็ตอบด้วยความสงสัยว่าหากอิเหนาไปล่าเนื้อแล้วสังคามาระตาไ ม่ไปด้วยหรือจะอยู่ทำไม สังคามาระตาตอบว่าตนตกม้าขาบวมจึงไม่ได้ตามอิเหนาไป หากอาการดีทั้งสองคนคงไม่พบแน่แล้วสังคามาระตาก็แกล้งถามข่าวคราวการวิวาห์ของจรกาว่าเรียบร้อยแล้วหรือจึงยกทัพมาและจะไปทาง
ไหนพาพระธิดามาเที่ยวป่าหรืออย่างไร จรกาถือใจซื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ว่าเกิดการโกลาหลวุ่นวายไปทั้งเมืองมีการตีกลองศึกแล้วยิงปืนเสียงโห่สนั่นร้องท้าทายชาวเมือง มันลอบจุดไฟโรงพิธีทุกที่ชาวเมืองอลหม่านวุ่นวาย สองกษัตริย์ยกพลออกมา มีผู้ลักพระธิดาหนีไป ข้าจึงมาติดตามนางมา จรกาเล่าไปก็ร้องไห้ไปด้วยความอัดอั้นตันใจ ทำอย่างไรจะพบอิเหนา
สังคามาระตาแกล้งทำเป็นตกใจไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น จึงบอกจรกาให้รออิเหนาก่อนจะให้ม้าใช้ไปตามอิเหนาให้แล้วสั่งพี่เลี้ยงให้บอกม้าใช้ไปตามอิเหนาให้รีบกลับมา พี่เลี้ยงรับคำสั่งแล้วมาบอกมหาดเล็กให้ไปบอกปะหรัดกะติกาที่อยู่ตรงทางร่วมไปยังถ้ำทองให้ไปทูลอิเหนาว่า ล่าสำและจรกาคอยอยู่ที่พลับพลาในป่า ปะหรัดกะติกาได้ฟังก็รีบโดดขึ้นหลังม้าควบไปทันที ถึงทางร่วมจะไปภูเขาจึงบอกเรื่องราวแก่ม้าเร็วให้ไปบอกพี่
เลี้ยงอิเหนา พวกกองคอยเหตุทราบเรื่องก็รีบควบม้าไปทันทีแล้วเข้าไปแจ้งแก่พี่เลี้ยงทั้งสี่ว่าตอนนี้ ล่าสำกับจรกามาคอยเฝ้าอยู่ที่พลับพลา กะระตาหลาพี่เลี้ยงทราบแล้วรีบแอบแฝงม่านทูลอิเหนาว่าล่าสำและจรกามารออยู่ที่พลับพลาอยากพบอิเหนาเหมือนจะสงสัยในตัวอิเหนาอยู่
อิเหนาได้ข่าวให้รุ่มร้อนดังไฟเผากอดนางบุษบาแล้วรำพันว่าคงจะเป็น เหมือนดังในฝันว่าพลางซบหน้าลงร้องไห้รับขวัญนางแล้วถอนใจให้หวั่นใจยิ่งนักเหมือนจะชิงนางไปได้ หากนางต้องจากอกไปวันใดจะฆ่าตัวตายตามนางไป นางบุษบาก็โศกเศร้าคร่ำครวญซบหน้าลงร้องไห้ อิเหนาปลอบนางพลางเช็ดน้ำตาพลางด้วยความรักความอาลัยยิ่งกอดนางไว้แนบอกว่าอย่าร้องไห้ครั้งนี้เป็นกรรมต้องจากไกล ถึงไปก็ไปไม่นานนัก อิเหนาอุ้มนางขึ้นบนตักแล้วรำพันว่าอิเหนายิ่งทุกข์เหมือนคนอกหักต้องไกลนางสักร้อยปีหากไม่ไปพวกเขาก็จะสงสัยในอุบายของอิเหนา ขอให้นางรออยู่ที่นี่อย่าโศกเศร้าไปเลย แล้วเรียกสองนางพี่เลี้ยงให้ดูแลนางบุษบาให้ดี สั่งเสร็จก็เดินไปแล้วหันหน้ามาดูนางกลับมากอดนางไว้รำพันว่าเป็นกรรมที่ต้องจากห้องไปอิเหนาพานางมาไว้ในถ้ำทองแล้วมาทิ้งให้นางอยู่เดียวดายแล้วกอดปลอบนางสั่งเสียนางแล้วใจหายนึกถึงความฝันยิ่งสะท้อนใจ กะระตาจึงทูลเตือน อิเหนาจึงจำใจออกจากห้องนอน
อิเหนาออกจากปากถ้ำที่กำบังแล้วจึงสั่งกะระตาหลาให้อยู่กับประสันตาคอยดูแลนางบุษบาแล้วขึ้นม้าพร้อมทหารลัดออกมาทางร่วมรีบเดินทาง เมื่อพบพวกไล่เนื้อในป่าใหญ่ก็ขับม้าพลางถอนใจคิดถึงนางจนน้ำตา คลอเบ้าเมื่อใกล้จะถึงจึงหยุดม้าเอาน้ำล้างหน้าหยิบชายผ้ามาเช็ ดหน้าแสร้งหักใจทำเป็นมีความสุขสนุกสนานแล้วขึ้นไปยังพลับพลานั่งลงบนที่นั่งพูดจายิ้มแย้มถามสองพี่ น้องล่าสำกับจรกาว่าเข้าป่ามาทำไม จรการ้องไห้ทูลเล่าเรื่องว่าเมื่อวันจัดงานสยุมพร(แต่งงาน)เกิด เรื่องใหญ่มีเสียงตีกลองศึกกันวุ่นวายแล้วลอบเผาโรงพิธี สองกษัตริย์ออกมาดับไฟมีผู้ร้ายแอบลักพาพระธิดาออกนอกเมืองไป ข้าจึงออกมาสืบข่าวก็ไม่ได้เรื่องเดินทางมาได้ 2วัน 2 คืนแล้ว มันแกล้งทำลายน้ำใจแค้นยิ่งนักอยากจับตัดหัวเสียบประจานไว้กลางเมือง แล้วดูอาการอิเหนาว่าจะเป็นอย่างไร อิเหนาแกล้งทำเป็นตกใจว่าใครนะช่างกล้าหาญนัก อิเหนาจึงว่าจรกาอย่าน้อยใจ ในทีแรกไม่อยากให้ปนศักดิ์ด้วยจรกาทีนี้ยิ่งร้ายน่าอายใครมาลักนางไปช่างไม่กลัวอำนาจของสอง
กษัตริย์เลยแถมยังไม่เกรงใจอิเหนาอีก เสียดายนางบุษบาน้องรัก เสียดายศักดิ์ศรีของวงศ์เทวัญคงจะปนกับคนชั่วช้ามีแต่จะอับอาย อิเหนาคิดถึงความฝันก็เลยโศกเศร้าเสียใจทำเป็นแค้นเคือง
ฝ่าย 2 ระตู ล่าสำกับจรกาได้ฟังก็หมดสงสัยในตัวอิเหนา หากอิเหนาลักนางไปคงไม่โศกเศร้าเพียงนี้ แล้วจึงเล่าเรื่องความสงสัยของชาวเมืองว่าอิเหนาลักนางไป ล่าสำกับจรกาก็คิดเหมือนกัน แต่เมื่อมาพบอิเหนาแล้วก็สิ้นสงสัย อิเหนาได้ฟังจึงตอบว่าคนทั้งปวงเขาว่าอิเหนาลักนางไปสมควรที่จรกาจะสงสัย หากได้ตัวมันจะลงโทษให้สาแก่ใจที่มันโยนความผิดให้แก่อิเหนา แล้วสองพี่น้องก็ทูลลาขึ้นช้างเคลื่อนทัพไปทุกสุมทุมพุ่มไม้ ซอกห้วยเหวในป่าเป็นเวลาหลายวันหลายคืน สงสัยที่ไหนก็เที่ยวไปสืบค้นจนพ้นเขตเมืองดาหาล่วงแดนเมืองกะหมังกุหนิงก็หยุกทัพอยู่ที่ชายป่า
ฝ่ายอิเหนาเมื่อสองพี่น้องจากไปแล้วก็คิดตรองการ จึงสั่ง
สังคามาระตาให้เตรียมกองทัพในตอนกลางคืนจะไปแก้สงสัยในเมืองดาหาในเวลาเช้าพรุ่งนี้ สั่งแล้วขึ้นม้าพร้อมทหารและพี่เลี้ยงรีบลัดเลาะมายังถ้ำทองเป็นเวลาเย็นพอดีเข้าในถ้ำพักนอนเข้าชิดแนบนางบุษบาแล้วเล่าเรื่อง ทั้งหมดให้ฟัง ว่าจรกากับล่าสำสองพี่น้องนั้นดูเหมือนจะไม่สงสัยแต่บอกข่าวว่า ชาวเมืองยังแคลงใจอยู่ จึงต้องแก้สงสัยก่อนจะได้สิ้นเรื่องนินทาว่าร้ายขอให้นางจงอยู่ รอที่นี่พรุ่งนี้จะจากไปแต่เช้าคิดแล้วเหมือนเป็นเวรกรรมได้แต่ โศกเศร้าคร่ำครวญ
ปลอบขวัญบุษบา
นางบุษบาได้ฟังเหมือนดังจะขาดใจร้องไห้แล้วทูลอิเหนาว่าคิดอย่า งไรจึงลักพานางมาไว้ในถ้ำทองนางต้องจากพ่อแม่มาก็แสนโศกเศร้าเมื่ออิเหนาอยู่ด้วยก็จะมาทิ้งไว้คนเดียวคำสัญญาว่าจะไม่จากไปไหน คงจะเป็นเพียงมารยาจะไปแก้สงสัยหรือจะไปยังเมืองหมันหยากันแน่ หากอิเหนาไปแล้วจะกลับมาหรือไม่ก็คงเท่ากันคงจะแกล้งให้นางเสียใจแล้วทิ้งนางให้ตายจากไปแล้วนางก็หันหน้าหนี อิเหนาปลอบนางบุษบาว่ารักนางเท่าชีวิตไม่คิดกลับเมืองหมันหยาอย่า ่ได้ระแวงแคลงใจเลยที่ทำการดังนี้ก็เพราะรักนางไม่กลัวแม้ต้อง สิ้นชีวิตจะไม่ทิ้งนางอย่างแน่นอน หากอิเหนาไม่ไปจะเป็นดังที่ชาวเมืองสงสัยนางอย่าได้น้อยใจเลยหากแก้สงสัยชาวเมืองได้จะรีบกลับทันที นางบุษบาเห็นอิเหนาโศกเศร้านักก็เข้าใจว่าอิเหนามีความรักมั่นคงไม่คิดแคลงใจ จึงบอกอิเหนาให้ช่วยพานางวิยะดามาด้วยเพราะนางคิดถึง อิเหนาได้ฟังก็รับคำและปลอบโยนนางจนเป็นที่พอใจ เมื่อแก้สงสัยแล้วจะพานางวิยะดามาด้วยแล้วเล้าโลมนางให้คลายทุกข์
อิเหนาเปิดม่านสั่งสอนพี่เลี้ยงให้คอยอยู่อย่าให้โศกเศร้า พรุ่ง นี้ต้องจากไกลไปแก้สงสัยในเมืองพอตกเย็นจะกลับมา หากนางบุษบาโศกเศร้าให้คอยปลอบโยนนาง จะให้ประสันตา กับ กะระตาหลาอยู่เป็นเพื่อนจะไปไม่ถึงกลางคืนจะกลับมาตามสัญญา สั่งเสร็จอิเหนาก็กลับเข้าห้องแนบชิดนางบอกนางว่าจะจากไปขอผ้าสไบของนางไปดูต่างหน้าแล้วอิเหนาก็ถอดแหวนใส่นิ้วก้อยให้นางไว้ดูต่างหน้าแล้วโศกเศร้าโศกา นางบุษบาเอาแต่โศกเศร้าแล้วว่าอิเหนาจะทิ้งนางไว้คนเดียวเหมือน ตัดไมตรี คนรออยู่หลังมีแต่จะโศกเศร้าเสียใจหากอิเหนาจากไปแล้วพอตกเย็นให้กลับมาให้ถึงที่นี่หากไม่กลับมาจะฆ่าตัวตายนางร้องไห้คร่ำครวญจนสลบลง
อิเหนาเห็นนางบุษบาร้องไห้จนสลบลงจึงยกมือขึ้นซับน้ำตาแล้วว่าอย่าโศกเศร้าไปเลยจะเป็นลางเสียเปล่า ๆ อิเหนาให้สะท้อนใจจึงอุ้มนางขึ้นบนตักกอดรับขวัญมองดูหน้านางจะ ต้องจากไปแล้วยิ่งเศร้าสร้อยเสียใจไม่ได้หลับนอน จนไก่ขันและนกดุหว่าร้องเป็นเวลารุ่งสางแล้วจะต้องจากไปแล้วขอให้นางอยู่จงดี นึกถึงความฝันแล้วยิ่งหวั่นใจเหมือนจะไม่ได้กลับมาเห็นหน้าอิเหนาตัดใจออกจากห้องนอนไปสั่งเสียนางเหมือนไม่อยากจากไป เห็นนางร้องไห้ก็กลับมากอดปลอบขวัญว่าไปไม่นานจะกลับมาแล้วตัดใจจากไป แล้วเรียกประสันตากับกะระตาหลาพี่เลี้ยงมาสั่งว่าจะเข้าไปในเมื องขอให้พี่เลี้ยงทั้งสองเฝ้าคูหา หากอิเหนายังไม่กลับมาในตอนเย็นนางจะคิดว่าหนีไปให้ช่วยปลอบนาง พานางไปเที่ยวชมพรรณไม้ในสวน ชวนเก็บดอกไม้เล่นให้เพลินใจ กำชับผู้คนอย่าให้เกิดความสงสัยอันใดแล้วอิเหนาแข็งใจขึ้นม้าพร้อมมหาดเล็กออกจากปากถ้ำไป
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณบทละครคณะคีตศิลป์การแสดง
ขอบคุณเรื่องเล่าอิเหนาฉบับหลวง
ขอบคุณhttps://www.wekipedia.org
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
