รัชศกเฉิงฮว่าปีที่สิบสี่ เล่ม 1
ผมตั้งคำถามมาตลอดชีวิต คนเราอ่านนิยายไปเพื่ออะไร ผมให้คำตอบตัวเองได้ว่าผมเขียนนิยายไปเพื่อหารายได้ แต่ถ้าหากเราเป็นคนอ่านคนเสพล่ะ? เราอ่านมันไปเพื่ออะไร เพื่อความบันเทิงอย่างเดียวอย่างงั้นเหรอ?
นิยายเล่มนี้ให้คำตอบผมได้ ว่ามนุษย์นั้นควรอ่านนิยายดีๆ สักเล่มหนึ่งเพื่ออะไร....
และพร้อมๆ กัน ถ้าหากผู้อ่านที่คาดหวังนิยายวายที่เค้นเขียนแต่ฉากจิกหมอน ผู้ชายนอนกอดก่ายปานจะเสพสังวาสกันตลอดเวลา บทพูดหวานหูชวนคลื่นเหียน หากท่านเป็นนักอ่านที่กระเหี้ยนกระหือรือแต่ฉากผู้ชายอยากเอากันเอง ก็เชิญไปอ่านเรื่องอื่นครับ อย่าเสียเวลากับเรื่องนี้
รัชศกเฉิงฮว่าเป็นนิยายวายก็จริง แต่ไม่ใช่หนังสือชั้นเลวที่เขียนสนองนี้ดสนองตัณหาคนอ่านแบบนั้น
สำหรับผมนิยายเรื่องนี้เล่าถึงความเป็นคนที่หลากหลาย สร้างตัวละครที่มีสีสัน ตัวเอกของเรื่องคือ ถังฟั่น สุยโจว และอาตง ต่างเป็นผู้ยึดมั่นในคุณธรรมที่มนุษย์พึงมี เมิ่งซีสือผู้สร้างนิยายเล่มนี้เขียนตัวละครออกมาแต่ละตัวมีชีวิตชีวายิ่ง มันเป็นนิยายที่เล่าถึงความสัมพันธ์ของมนุษย์ในรูปแบบครอบครัว ที่แต่ละคนไม่ได้กำเนิดมาจากพ่อแม่เดียวกัน ไม่ได้เป็นชายหญิงต่างเพศมีความกำหนัดแก่กัน แต่กลับมีความผูกพันรักใคร่เสียยิ่งกว่าผัวเมียตามธรรมเนียม ยิ่งกว่าพี่น้องร่วมอุทร
เมิ่งซีสือสร้างให้ตัวละครทั้งสาม เป็นครอบครัวเดียวกันด้วยสถานการณ์ที่พาคนทั้งสามมารู้จักกัน อุปนิสัยส่วนตัวที่ไปกันได้ จิตใจอันดีงามของคนเหล่านั้นก็ผูกโยงให้ทั้งสามคนมาอยู่ร่วมชายคาดั่งครอบครัวพี่น้อง
เริ่มเล่ม 1 แน่นอนว่าตัวละครหลักคือถังฟั่น ผู้เป็นบัณฑิตหนุ่มรูปงามถึงขั้นสอบไล่บัณฑิตได้อันดับหนึ่งตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 ปี แต่ต้องถูกลดอันดับลงเพราะอายุที่ขุนนางผู้ใหญ่เห็นว่าน้อยไป บรรจุเข้าเป็นข้าราชการชั้น 6 ในศาลซุ่นเทียน ถังฟั่นรูปหล่อจนเป็นที่หมายปองของสาวๆ ไม่พอ ไม่ใช่แค่เรียนหนังสือเก่งแต่เป็นผู้หลักแหลม มีโลกทัศน์กว้างไกล จิตใจผ่องใสมองโลกในแง่ดีแต่ทว่าเข้าใจมนุษย์ผู้อื่นเป็นที่ยิ่ง จึงเป็นที่นิยมของคนทุกคนที่ได้มีโอกาสร่วมงานด้วย
ถ้าไม่ใช่คนชั่วที่คิดร้าย แม้กระทั่งเสือสิงห์กระทิงแรดก็อดไม่ได้ที่จะอยากมีถังฟั่นเป็นสหายข้างกาย
และความเก่งกาจของเมิ่งซีสือก็คือ นางสร้างถังฟั่นให้เป็นคนที่น่ารักในสายตาของนักอ่าน ถังฟั่นเป็นนักกินผู้ละเมียดละไมในรสอาหาร แต่ยามใดที่สวมบทบาทพ่อครัว เขาจะเป็นพ่อครัวชั้นเลวที่สุด เมื่อไหร่ที่ถังฟั่นอารมณ์ดีแล้วพูดขึ้นมา เขาจะเป็นคนที่ช่างเจรจาได้ถึงขนาดบทพูดของเขายาวเหยียดได้ครึ่งหน้ากระดาษ แต่ก็นั่นแหละ สมองอันปราดเปรื่องของถังฟั่นยามจับได้ไล่ทันใคร เขาก็สามารถสาธกสาธยายความปลิ้นปล้อนของมันผู้นั้นได้หนึ่งหน้ากระดาษเต็มๆ ก็ย่อมได้
ถังฟั่นคืออัจฉริยะผู้น่ารัก ช่างเจรจาก็จริงแต่เป็นคนมีหลักการยึดถือในคุณธรรม ร่างบางอ้อนแอ้นแค่ถูกโจรสักคนบีบคอก็เกือบจะตายด้วยน้ำมือเขาแล้ว แต่บัณฑิตร่างบางคนนี้กลับมีความกล้าหาญทางคุณธรรมอย่างองอาจ ชนิดที่ว่า นักรบร่างหนาๆ ยังใจกล้าไม่ถึงพอ
เมิ่งซีสือสร้างถังฟั่นขึ้นมาให้มีความเป็นมนุษย์อันน่างดงามนัก เขาทำให้ถังฟั่นเป็นที่รักของคนอ่านด้วยการไขคดี ที่ถังฟั่นใช้ทั้งสติปัญญาและคุณธรรมอันกล้าหาญ ทวงคืนความยุติธรรมให้ได้กับทุกคน
สำหรับผมนี่ก็คงเป็นนิยายวายล่ะมั้ง เพราะเรื่องก็คือถังฟั่นเค้ารักกับสุยโจวนี่....แต่ ผมมองว่าเรื่องความวายมันไม่สำคัญเลย สำคัญที่ความงดงามของความเป็นมนุษย์ที่เมิ่งซีสือสร้างขึ้นมาต่างหาก
ใครที่กระหายฉากวายจนน้ำลายไหล ก็แนะนำให้ไปหานิยายวายประโลมโลกเรื่องอื่นมาสนองความเสี้ยนตนเอง
แต่ถ้าใครอยากเสพวรรณกรรมชั้นดี สร้างตัวละครที่มีสีสัน เขียนบทสนทนาที่เรียกรอยยิ้มจากคนอ่าน สร้างฉากระทึกตื่นเต้นได้อย่างมีจังหวะ....ผมแนะนำให้อ่านเล่มนี้ครับ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
