เมื่อผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ตอนที่4
หมดเล่าเรื่องโฆษณาคั่นกันเบื่อไปละ
มาต่อเรื่องซึมเศร้ากันจริงจังต่อเลยดีกว่า👍👍👍👍
เดี๋ยวจะง่วงหลับกัน ผมเคยเขียนเพจนะ เล่าตอนที่ผมป่วยๆอยู่เลยก็เลยมั่วไปมั่วมาอยากเขียนอะไรก็เขียน
ตอนนี้อาการดีขึ้นก็เลยขอเขียนให้มีคอนเซ็ปต์มีขั้นตอนเรียบเรียงสักหน่อยนะครับ
คราวที่แล้วเล่าว่าที่ผมป่วยเพราะปมปัญหามากมายในชีวิต และจริงๆมันก็เกิดจากการเลี้ยงดูแบบคนจีน พี่น้องกันต้องช่วยเหลือกันให้ถึงที่สุดนะไม่งั้นจะแย่ ใช่ยิ่งช่วยยิ่งแย่ แย่ขึ้นทุกวัน มรดกทางวัฒนธรรมแบบนี้ถูกผิดไม่รู้... แต่จบไม่ดี เจ็บตัวโคตรๆ
มาเล่าต่อดีกว่าว่าตอนป่วยเริ่มมาอย่างไร?????
เพราะผิดหวัง ล้มเหลว ปัญหาสุมมากมาย งานที่หน่ายหนัก รุมเร้ามาจน ผมนอนไม่หลับ อาการนอนได้คืนละนิดละหน่อยมันทำผมแย่มากๆ บุคลิกภาพผมเริ่มเปลี่ยนไปครับ
ผมเดินช้าลง
ไม่ยิ้ม
ไม่อยากเจอหน้าผู้คน
ร้องไห้บ่อยๆ
ผมเดินหลังค่อม
วันๆอยากอยู่ในห้องที่มืดไม่เปิดม่านเลย
นั่นแหละจนวันหนึ่ง เพื่อนที่เป็นหมอหันมามองผมที่เดินตามหลังเขาและบอกผมวในเย็นวันหนึ่งว่า
..... พี่ พี่เปลี่ยนไปนะเดินช้าลงมาก เดินหลังค่อม ไม่มองหน้าคนเลย ผมตอบไปว่า.....
ผมนอนไม่ค่อยหลับ คิดอะไรวนเวียนไปหมด
หมอบอกว่าเหมือนอาการโรคซึมเศร้า และหมอก็บอกว่าอาจเกิดจากอาการนอนไม่หลับ จึงส่งผมไปหา เพื่อนหมอที่เชียวชาญ และเพื่อนหมอก็บอกว่าตรวจแล้วอาการผมปกติมาก การนอนไม่หลับไม่น่าเกิดจากการหายใจติดขัดหรือหายใจลำบากเวลานอน
แล้วหมอก็ส่งผมไปหาหมออีกท่านหนึ่งเป็นหมออายุรกรรมที่เชี่ยวชาญด้านสมอง ตอนนั้นอาการผมเริ่มมากขึ้นแล้ว เหนื่อยง่ายหายใจแทบไม่ทัน ความดันขึ้น กลัวตายมากๆ คุณหมอบอกว่า ผมน่าจะเป็นโรคที่มีอาการแพนิค ให้ผมกินยา เล็กซาโปรหลังอาหารเย็นวันละครึ่งเม็ด
หมอบอกว่าทานหน่อยนะ 7 ถึง 10 วันแรกอาจมีอาการข้างเคียง คลื่นใส้ ง่วง และอยากนอน ผมในใจตอนนั้นไม่ยอมรับว่าผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจนต้องทานยาซึมเศร้าแล้วรึ เพราะในใจคิดต่อต้านเพียงว่า
.... เหนื่อย เพราะเป็นโรคหัวใจ ถ้าเป็นผ่าตัดแม่งเลย
... ความดันขึ้น เพราะเป็นโรคความดันก็กินยาดิ ความดันได้ลด
ทำไมมากินยาซึมเศร้าวะ😭😭😭
อาการแบบนี้แหละที่เรียกว่าอาการแพนิค ที่เป็นอาการทางจิตอย่างหนึ่งที่คนเป็นมักเข้าใจว่าตนเองเป็นโรคหัวใจ หัวใจเต้นเร็วมาก จนกลัวตายมากๆ
แล้วผมก็ทานยาตามหมอสั่ง ทานได้3วัน พอบ่ายปั้บหลับฟุบจนเย็นก็ขับรถกลับด้วยอาการเหมือนคนเมายา
ช่วงนั้น ขาผมชอบเย็นเหมือนเลือดไหลไปไม่ถึง แต่ตอนกลางคืนผมหลับได้ดีขึ้น จนทานมาได้สามวันทุกวันตอนทำงานผมจะมัเครื่องวัดความดันมัดติดแขน และวัดทุกครั้งที่รู้สึกความดันขึ้น ผมวัดวันนึง50กว่าครั้ง
.... ในเที่ยงวันนึง ผมไปทานข้าวกะลูกน้อง จำได้ว่า.... พะอืดพะอมมากคลื่นใส้
จนทานกันเสร็จเดินลงมา เท้าผมเริ่มเย็น เหนื่อยมากเดินไม่ไหว มันเย็นขึ้นมาถึงอก ผมก้าวเท้าไม่ไหวแล้ว
ผมบอกลูกน้อง พี่เดินต่อไม่ไหว ตัวเย็นหมดเหมือนจะตาย ช่วยพาพี่นั่งพักหน่อย พอดีตรงนั้นมีเก้าอี้ยามอยู่หน้าห้าง ผมเลยถูกพยุงไปนั่งพักสักพัก ผมบอกพี่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว หัวใจกำลังจะหยุดเต้น
ลูกน้องพาผมขึ้นแท็กซี่ ไปได้สักครึ่งทาง ผมโทรไปเล่าอาการให้คุณหมอที่เป็นเพื่อนที่สังเกตอาการและแนะผมไปตรวจต่างๆ คุณหมอบอกให้ไปหาหมอที่ชำนาญด้านหัวใจที่รพ.แห่งนึงย่านสีลม วันนั้นผมหมดไปเป็นหมื่นตรวจทุกอย่างด้านหัวใจอย่างละเอียด ผลคือหัวใจผมแข็งแรง..... คุณหมอวินิจฉัยว่าผมอาจเป็นอาการแพนิค ต้องหาจิตแพทย์
3 หมอแล้วที่วินิจฉัยตรงกันลย
ชีวิตกู.... ปี้ป่นกันพอดี
ไม่อยากถูกตราหน้า... ไอ้โรคจิต
ไอ้ซึมเศร้า.... เพราะสังคมไม่ยอมรับคนเป็นโรคนี้และโรคนี้คนเข้าใจจริงจังมีน้อยมาก
แต่ผมคือ.... ผู้โชคดีที่ได้รับเกียรติมาอยู่ใน หุบเขาน้ำแข็งอุโมงค์มืดนี้แล้วจริงๆ....
ยาวมากละ... เบื่อกันละเนาะ พอก่อนนะวันหน้ามาเล่าต่อ
เราจะเดินก้าวข้ามไปด้วยกัน
เรื่องเล่าจากประสบการณ์จริงบนโรคซึมเศร้าและแพนิคของผม
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
