รัชศกเฉิงฮว่าปีที่สิบสี่ เล่ม 5 – ใต้เท้าถัง...เค้ารู้หมดแล้ว
เนื้อหาของเล่มนี้มีเหตุการณ์สำคัญหลายอย่าง เริ่มต้นด้วยการเล่าเรื่องของถังฟั่น สุยโจว และวังจื๋อ ไปตกระกำลำบากกลางค่ายกลของนักพรตนรกหลี่จื่อหลง ต่อมาถังฟั่นก็ได้กลับเข้าเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ แล้วก็โดนขุนนางกลั่นแกล้งใส่ไฟให้องค์พระจักรพรรดิทรงพิโรธ ต่อมาก็ถูกส่งไปตรวจราชการต่างพระเนตรพระกรรณที่หยางโจวซูโจว
เล่มนี้ผมว่าสนุกนะ บุคลิกของวังจื๋อขันทีมากวรยุทธ์นี่...ในเล่มนี้มีสีสันมากกกกกก
วังจื๋อในจินตภาพของผมคงจะประมาณกะเทยกล้ามแน่น อาจจะตรงกันข้ามกับวังจื๋อในซีรี่ส์ที่ดูเป็นคุณชายหมดจด แต่วังจื๋อในความคิดผมนั้น ผมมองว่าเป็นคนที่มีร่างกายกำยำลั่นสัน บุคลิกออกแนวนักเลงโต เดินไปไหนเสียงด่ากราดมาก่อน ด่าได้ทุกคน ทุกเวลา และทุกวโรกาส แม้กระทั่งยามที่ตัวเองจวนเจียนจะเอาชีวิตไม่รอด วังจื๋อยังด่าลูกน้องตัวเองที่จะสละชีวิตให้ได้อ่ะ...เจ๋งมั้ยล่ะ?
ผมจะตัดส่วนหนึ่งของเล่มนี้ให้อ่านกัน ซึ่งเป็นไดอะล็อกที่ผมว่า แม่งโคตรเจ๋งเลยคุณ เชิญยล.....
//
“ให้ข้าน้อยเสี่ยงตาย หากข้าน้อยมีอันเป็นไป ครอบครัวของข้าน้อย วังกงกงโปรดดูแล...”
“ดูแลอันใด!” วังจื๋อตะคอกตัดบท “ครอบครัวเจ้าก็ดูแลกันเอง ข้าไม่ว่าง ไม่ยุ่งเกี่ยว! เลิกพล่ามได้แล้ว รำคาญ! เจ้าคิดว่าตนเองตายแล้วข้าจะหนีออกไปได้? อย่าฝันไปหน่อยเลย ตอนนี้สองคนช่วยกันยังมีโอกาสชนะมากกว่า หากเจ้าบังอาจคิดทำเอง กลับไปข้าจะตัดหัวคนในบ้านเจ้าให้หมด!”
//
เนี่ยอ่ะคุณ ขันทีนักเลงอย่างวังจื๋อปากร้ายด่าคนได้ตลอดเวลา แม้กระทั่งในยามที่ตัวเองจะเอาชีวิตไม่รอดอย่างเงียะ! ก็ไม่แปลกใจว่าตัวละครวังจื๋อจะมีแฟนนิยายชอบเขาเยอะมาก เพราะเมิ่งซีสือสร้างคนคนนี้ได้ออกมามีสีสันยิ่ง ปากร้าย นิสัยไม่ดี เห็นแก่อำนาจ แต่มิใช่คนชั่วช้าอย่างน่ารังเกียจ ออกจะเป็นคนที่น่าสนใจซะด้วย
และเล่มนี้ ความรู้สึกของสุยโจวก็กระจ่างชัด รุกไล่ถังฟั่นจนอ่อนระทวย แถมสุยโจวยังไปขอถังฟั่นจากพี่สาวเค้าด้วยนะ เมิ่งซีสือไม่ได้เขียนบอกตรงๆ แต่จากคำพูดของถังอวี๋ที่คุยกับน้องชาย มันบอกให้คนอ่านรู้อ่ะครับว่า สุยโจวเค้ามาสู่ขอเรียบร้อย เข้าตามตรอกออกตามประตูแล้วนะ
แล้วถังฟั่นทำไง? จะแกล้งโง่ต่อไปก็ไม่ได้ แต่ถังฟั่นก็มีวิธีบอกรักแบบเค้าอ่ะครับ แต่บัณฑิตบอกรักอ่ะคุณ มันไม่ตรงไปตรงมาแบบชายชาติทหารเยี่ยงพี่สุยเขาแน่ๆ
ใครใคร่อยากจิกหมอนก็ลองไปอ่านดู แต่ผมอยากจะบอกว่า ความรักระหว่างใต้เท้าถังกับผู้การสุยนั้น...ดูเหมือนว่าคนรอบๆ ตัวเค้ารู้กันหมดแล้ว ว่าสองท่านนี้นั้นต่างก็ตัดแขนเสื้อให้กันและกัน..
อนึ่ง นิยายเล่มนี้ จะถูกนักอ่านชาวไทยบางคนติงว่าบรรยายเยอะเกิน บรรยายกลุ่มการเมือง บรรยายประวัติศาสตร์ ซึ่ง...สำหรับผมแล้ว บทบรรยายเหล่านี้ทำให้ผมอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยความสนุก ทำให้ผมอยากรู้ความเป็นไปของหน้าประวัติศาสตร์ยุคราชวงศ์หมิง องค์ประกอบหลายเรื่องในนิยายนี้มีจริงนะครับ วังจื๋อมีตัวตนจริง สำนักประจิมมีจริง องครักษ์เสื้อแพรก็มีจริง เมิ่งซีสือสอดแทรกสุยโจว และถังฟั่นลงไปในหน้าประวัติศาสตร์อย่างแนบเนียน ผมอ่านเรื่องนี้ทำให้ผมอยากไปหาอ่านเหตุการณ์ กบฏป้อมถู่มู่ ที่นิยายเรื่องนี้พูดถึงหลายต่อหลายครั้งเลยคุณ
ผมทราบ ว่าคนเราลางเนื้อชอบลางยา คนหลายคนชอบนิยายรักประโลมโลก แต่การปักธงว่าฉันจะอ่านแต่เรื่องประโลมโลกอย่างเดียวโดยไม่สนใจอย่างอื่นนั้นชีวิตมันก็ดูแล้วน่าจืดชืดเกินไป และเมิ่งซีสือก็พูดถึงหน้าประวัติศาสตร์สำคัญของจีนออกมาได้น่าสนใจมาก
มันน่าเสียดาย ถ้าจะอ่านข้ามๆ เพียงเพราะบอกตัวเองว่า ฉันอยากอ่านฉากรัก ฉากจิกหมอน
นิยายเล่มนี้ ต้องอ่านละเอียด อ่านครบทุกอักษร แต่ทว่า อ่านลื่นและอ่านไว เพราะมันสนุกมากๆ ครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
