VJ นักสังเกตการณ์ความเหงา
บนดวงดาวคู่ขนาน
EP.1 Piano Therapy ที่ชื่อว่า "ห้องนอน"
ฉันคือคนที่เข้าไปอยู่ในโลกคู่ขนาน โดยไม่ต้องการจะเปิดเผยตัว แรกๆ มันสนุก ที่ได้ใช้เวลาสังเกตผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา
"ฉันเป็นวีเจ" บนโลกนั้น โลกที่เรียกว่า
--------------- Application --------------------
แต่ สภาพแท้จริง คือเหมือนการตั้งโต๊ะริมถนน แล้วสังเกตผู้คนในฐานะ "นักอยากรู้"
บางคนก็เดินผ่านโต๊ะตัวนี้ไป บางคนสนใจอยากล่วงรู้ เค้าจะยืนดูอยู่ห่างๆ จนกระทั่งมีใครตัดสินใจมานั่งอยู่ตรงหน้าฉัน คำถามง่ายๆ ที่ทุกคนได้รับคือ "อยากฟังเพลงอะไรไหม?"
เป็นหมอดูก็ไม่ใช่ นักจิตบำบัดก็คงไม่อาจ แต่ผู้คนหลายคน บอกเล่าเรื่องราวให้ฉันฟัง อย่างลึกซึ้ง เพราะเป็นฉัน หรือเพราะ เราไม่อาจส่งผลใดๆ ในชีวิตกันอยู่แล้ว เอาเถอะ แต่เรามีผลประโยชน์ร่วมกัน
"เพราะฉันก็ชอบฟัง"
เชื่อไหม ... ฉันตั้งโต๊ะสังเกตมนุษย์ ในนามอาชีพ ของวีเจ มานานถึง 4 ปี คงสนุกแหละ หรือจริงๆ ก็ชอบ ยังไงกันนะ ที่จะเล่าตรงนี้ในฐานะ วีเจ หน้าจอ ก่อนก็แล้วกัน
โลกมันมีหลายใบ และซ้อนๆ กันอยู่มากมาย
จักรวาลคู่ขนานไม่ได้มีใบเดียว และจากโลกที่ฉันอยู่ จะไม่มีใครสนใจโลกใบนั้นเลย เพราะดูเหมือนชีวิตเราจะไม่ว่างจากการ ศึกษาหาความรู้ แค่ฝึกดนตรี ก็ไม่มีเวลาจะไปสนใจอะไรแบบนั้น
มีแหละ คนที่เล่นดนตรีบน Application แต่คนที่เป็นนักดนตรี Jazz หรือนักร้อง Jazz จะไม่มีใคร สนใจโลกใบนั้นพอที่จะไปเป็นวีเจ
แล้วฉันไปทำอะไรที่นั่น น่าจะเป็นวิญญานความเป็นนักเขียน ที่มันทำงานในจิตใจตลอดเวลา แม้จะเลือกเส้นทางเสียงเพลงแล้วก็ตาม
มีกฎข้อหนึ่งในใจที่ยึดมั่น มาตลอด คือฉันจะไม่รับเงินจากผู้คน ฉันจะแค่ขอรับเงินเดือนจาก Application ก็พอ พอถึงจุดที่ต้องทำยอด รักษายอดฉันก็จะออกจากที่แห่งหนึ่ง แล้วไปหาที่แห่งใหม่ แล้วฉันก็กลายเป็นนักล่าการันตี
"การันตี" คือเงินเดือนที่ Application ให้ตามระยะเวลาที่กำหนด เช่น 1-3 เดือน
แต่คนที่จะมีอาชีพวีเจได้คือคนที่ทำยอด และรายได้ให้ App หลังจากนั้น ซึ่งในอุดมการณ์ ของฉัน ฉันจะหายไปแบบไม่ให้ใครจดจำได้ แล้วเอาแค่เงินเดือนของบริษัทมาใช้จ่ายเล่นในชีวิตประจำวัน
แต่ที่ผ่านมา นี่คือเหตุการณ์ ที่ควบคุมไม่ได้จริงๆ
นี่คือครั้งเดียวในชีวิต ที่ไม่มีรายได้เข้ามาจากทางไหนเลย กับชีวิตนักดนตรี ในช่วง
"โควิท ล็อคดาวน์"
อะ... ถึงเวลาแบบนั้น ก็ยังทำงานวีเจ แบบแอบเอางานอื่นไปแอบทำ ฉันทำอะไรน่ะเหรอ?
"ฉันนั่งซ้อมเปียโน"
จู่ๆ ตรงหน้ามีคนมาโยนของขวัญ เล่นเกมส์ ที่เรียกว่า "เปย์แตก"
ฉันในตอนนั้น คิดว่า "คืออะไรฟระ" เพิ่งมา App ใหม่ๆ เลย ยัง งงอยู่ ( App แต่ละแห่งเค้ามีอะไรให้เล่น เป็นเกมส์เสี่ยงโชคอะไรแบบนั้น)
แต่ที่ต้องทำให้หันมามองคือ เค้าพิมพ์คอมเม้นต์ มาว่า "หยุดเล่นเปียโนเดี๋ยวนี้ หันมาคุยกันสิ"
เฮ๊ยยยย .. "ใหญ่ มาจากไหนฟระ" ฉันคิดในใจ
ก็เลยหยุดเล่นเปียโน แล้วหันมาถามเจ้าของคอมเมนต์นั่นว่า "อะ หันมาแล้วค่ะ จะคุยอะไรว่ามา"
"ชื่ออะไร"
"อายุเท่าไหร่"
"ทำงานอะไร"
"มีแฟนหรือยัง"
เนี่ย เรียกว่า 70% 80% ส่วนมากคนในApp ก็จะถามวีเจประมาณนี้แหละ ซึ่งคนนั้นก็ถามประมาณนี้จริงๆ ฉันก็ตอบวนๆ ไม่ได้ว่า แต่ก็ไม่ได้ตอบ ตามประสา ที่หงุดหงิดคือ เอาอีกแล้วนะ เล่นดนตรีให้ดูแท้ๆ แสดงความสามารถอยู่เนี่ย ตาคนหรือตาตุ่ม แทนที่จะพิมพ์ "ขอเพลงได้ไหม" อะไรแบบนี้
มาทำเป็นออกคำสั่ง อะ แต่พอหันมาคุยด้วยจริงๆ อ้าว.. สักพักก็ออกไปเฉย
"แม่ไม่สอนเรื่องมารยาทรึไง" โอ๊ย เสียงในใจนี่พูดออกมา ไม่ได้นะคะ เป็นวีเจต้องอ่อนหวานน่ารัก
"ทานข้าวรึยังคะ" อะไรแบบนั้น
แล้วก็หันไปซ้อมเปียโนต่อ
มีคนน่ารักนะคะ เช่น มาชวนให้ฉันหัดเล่นเพลง "ไฟนอล เคาวดาวน์" ตอนแอดมินมาโปรยอั่งเปาแบบนี้ชอบ และมักจะเล่นสนุกไปด้วย
(**โปรยอั่งเปานี่ก็เป็นเกมส์ในนั้นนะคะ ประมาณว่าแอดมินในแอ๊ปมาแจกเงินให้เก็บกันนั่นแหละ)
แต่ฉันนั่งซ้อมเปียโน แบบสนใจในการซ้อมเป็นหลัก ไม่ค่อยสนงานวีเจอะไรของเค้าเลย ส่วนงานวีเจเค้าทำกันยังไง จะมาเล่าให้ฟังอีกทีนะคะ ของแบบนี้ คนเล่นไม่เล่า คนเล่าไม่เล่น คนเล่น App เป็นเค้าว่า ไม่เห็นจำเป็นต้องเล่า
แต่จู่ๆ ก็มีคนแปลกๆ เข้ามาเป็นยูสประจำของฉัน
เค้าจะมานั่งฟังเพลงอยู่กับฉัน แบบ สุภาพ และเข้ามาทุกครั้งที่ฉันขึ้นไลฟ์
"ชื่ออะไร?"
"ทำงานอะไร?"
"อายุเท่าไหร่?"
"มีแฟนรึยัง?"
เค้าไม่เคยถามอะไรแบบนั้น
"ขอเพลงได้ไหมครับ" นี่ไงตัวอย่างยูสที่ดีต้องแบบนี้ (*ยูส นี่ย่อมาจากคำว่า User ผู้ใช้งานนั่นแหละค่ะ) ฉันต้องการแค่คนที่ให้เกียรติ และมองสิ่งที่เรานำเสนอ คนคนนี้ ผ่าน
แต่... เหมือนเดิม คือหมดเงินการันตี พี่ก็ว่าจะไปแล้ว "นึกในใจ"
ในขณะนั้น ข่าว พรก ก็คืบไปเรื่อยๆ จาก 14 วัน เป็น 1 เดือน จาก 1 เดือนต่อไปอีก 1 เดือน
เป็นเวลาเดียวกับที่ เวลาของเงินเดือนการันตีของทาง App กำลังจะหมดระยะเวลา
ความสนุกในการทำแอ๊ป ก็ยังสนุก แต่ความทุกข์ของโลกความจริง กระซิบบอกเราไปด้วย
"เธอจะไม่ได้ไปเล่นดนตรี"
ฉันเริ่มนอนไม่หลับ
ในเวลาทุกข์ใจ ฉันจะหันไปหาหนังสือ ฉันพบว่าหลายๆ ครั้ง หนังสือจะเตรียมคำตอบให้เรา ทั้งที่เรายังตั้งคำถามไม่ถูกด้วยซ้ำ
หนังสือตรงหน้าของฉันในเวลานั้นคือ
"อิคิไก"
"อิคิไก ความหมายของการมีชีวิตอยู่"
เสาหลัก ห้าประการของ อิคิไกคือ
--- การเริ่มต้นเล็ก ๆ ---
--- การปลดปล่อยตัวเอง ---
--- ความสอดคล้องและยั่งยืน ---
--- ความสุข กับสิ่งเล็กๆ ---
--- การอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ---
**CR. จากหนังสือ อิคิไก ของคุณ Ken Mogi
แปลโดย คุณ วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ
"การอยู่ตรงนี้ ตอนนี้"
ฉันเลือกข้อที่ห้าขึ้นมา ก่อนเลย
การอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ฉันกำลังทำอะไร
คำตอบในตอนนั้นคือ "การเป็นวีเจ"
ก็มันเป็นงานที่เหลืออยู่ แม่ว่าสิ้นเดือนนี้จะหมดเงินการันตีก็ตาม
-- การเริ่มต้นเล็กๆ -- คิดตั้งนานว่าอยากหัดเล่นบรรเลงเปียโน คือ ฉันเล่นเปียโนให้ตัวเองร้องเพลงได้ แต่เล่นแบบ บรรเลง เมโลดี้ไม่เป็น ที่ผ่านมา เวลาไม่มีเพราะเอาแต่ไปทำงานร้องเพลงนั่นแหละ งานเยอะด้วย งั้นข้อนี้ เอา การฝึกเปียโนบรรเลงนี่แหละ
ส่วนอีกสามข้อ
การปลดปล่อยตัวเอง
ความสอดคล้อง ยั่งยืน
ความสุข กับสิ่งเล็กๆ
คำตอบเดียวของฉัน ก็คือ ดนตรี นั่นแหละ
ที่ยากคือการจัดการ กับคำว่า
"การอยู่ตรงนี้ ตอนนี้"
ฉันอยากออกไปเล่นดนตรี แต่ไม่มีเลยงานดนตรี ขนาดงานสอนร้องเพลง ทุกคนห้ามมาเจอกัน ห่างกันสักพัก ที่อยู่ตรงนี้ตอนนี้คือการเก็บ ชั่วโมง ในฐานะวีเจ แต่เอาจริงๆ ฉันอยากมุ่งไปเรื่องการเล่นบรรเลงเปียโน ต้องทำอย่างไร จะมาเสียเวลาคุยกับคนนั้นคนนี้ พอดีไม่ต้องซ้อม
---- การทดลอง เกิดขึ้น ----
ทำไม? วีเจทุกคนต้องทำเหมือนกัน คือ จดจำ ยูสทุกคนให้ได้ ( นี่คือ หลักจิตวิทยา การได้รับความสำคัญ ) เป็นหลักให้ธุรกิจนี้เคลื่อนไปทีเดียว เมื่อวีเจกลายเป็นคนรู้จัก เรียกคนอีกคนหนึ่ง ด้วยสถานะใกล้ชิด พี่ น้อง พ่อ ที่รัก แค่นี้ ยูสหรือ คนที่เล่นแอ๊ป ก็มีความสุขและเหตุผลในการ ใช้จ่ายแล้ว
แต่วีเจ จะคุยกับใคร แบบนั้น ในความเป็นจริง วีเจจะไม่ได้คุยกับทุกคนแบบนั้น ถ้า คนคนนั้นไม่มีตำแหน่งที่ใหญ่พอ
คือ ทุก Application เค้าออกแบบ Function ให้ผู้คนแบ่งระดับความสำคัญ ตามยอดที่ใช้จ่าย ใช้จ่ายมาก ก็จะมองเห็นได้ง่าย มีตำแหน่งมี มงกุฎ บางแห่งมีรถ มีเอฟเฟ็ก เวลาเข้าห้อง แม้วีเจไม่ได้ตั้งใจละเลยใครไป แต่ถ้าไม่ใช้จ่ายบนที่แห่งนั้น บางทีถึงขนาด พิมพ์คุยยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ คนจนมีสิทธิ์ไหมครับ ( ไม่มีจ๊ะ ตอบให้ )
แล้วฉันน่ะ จำใครไม่ได้เลยให้ตาย แล้วคนที่มีตำแหน่งใหญ่โต ใครๆ ก็รู้จัก
เอ๊า.. จะไปรู้จักได้ไง ก็นี่เพิ่งมา แล้ว นิสัยนี่นะ สนใจซะที่ไหน ว่าใครจะใหญ่มาจากไหน
เราแค่มาซ้อมเปียโน
เลยทดลองไม่พูดเลย แต่เขียนตัวหนังสือไว้ว่า
ห้องนอน
"Piano Therapy".
เธอง่วงเธอก็นอน
ใครอยากสนับสนุนก็โยนปองไว้ได้นะคะ
(*ปองในที่นี้คือ คำว่า Coupun เป็นค่าเงินของที่นั่น)
ผู้คน คือผู้คน เค้าเป็นใครสักคนแน่ๆ ที่มีหลายพฤติกรรม คนที่เป็นเด็กหน้าห้อง ดูเหมือนทุกคนให้ความสนใจ กับ คนที่มี บทบาทกันหมด ผู้คนวิ่งหาความสนุกสนาน ที่ฉันคิดในตอนนั้นคือ
"ไม่อยากนอนกันบ้างเหรอ"
แบบแค่ทิ้งตัวอยู่ข้างๆ กันเฉยๆ แล้วรู้สึกอุ่นใจน่ะ
นี่มันโควิท ล็อคดาวน์ นะ พวกคุณสนุกกันจริงๆ เหรอ ไม่วิตกกังวล กับอนาคต กินได้นอนหลับจริงๆ เหรอ ที่แน่ๆ ฉัน ที่อยู่ตรงนี้ ตอนนี้
นอนไม่หลับจนต้องมานั่งซ้อมเปียโนตอนดึกๆ นี่ไง
แล้วการทำงาน แบบ กึ่ง ASMR
ก็เกิดขึ้น ด้วยการชวนเหล่าผู้คนมานอนหลับ
บนโลกคู่ขนานแห่งหนึ่ง ภายใต้บทบาท
ฉัน ที่ต้องอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ในฐานะ
------ VJ -------
ปล. สี่ปีนั้นยาวนาน ถามตัวเองเหมือนกันว่าไปทำอะไรที่นั่น แต่ในวันที่มิตรภาพในทุกๆ แห่ง แวะเข้ามาทักทาย รายงานชีวิตเมื่อผ่านเวลาไปแล้วจากการได้พบกัน นี่คือ ไดอารี่ความทรงจำที่มีค่า เขียนไว้เพื่อบอกทุกคนว่า "ฉันไม่เคยลืมเธอ"
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
