คฤหาสน์ตระกูลเลวิซส์
คฤหาสน์เลวิซส์ในใจกลางเมืองชิคาโก้มีเนื้อที่กว่าสิบไร่ เนื้อที่กว้างขวางโอ่อ่าหรูหรา บริเวณหน้าคฤหาสน์ประดับประดาด้วยลานน้ำพุกว้างใหญ่กระหนาบด้วยรูปปั้นสิงห์โตขนาดมหึมาที่ซุ้มประตูนอกรั้วบ้าน ผ่านพ้นประตูรั้วบ้านก็มีสวนสวยวิจิตรเตรียมต้อนรับแขกผู้มาเยือนแม้ผ่านสวนยังพบทางสะพานหินข้ามบ่อน้ำชมปลาในสระขนาดใหญ่ มีผู้อารักขาทั้งชั้นนอกบ้านและในบ้านอย่างหนาแน่นบ่งบอกถึงฐานะที่เกินขั้นอภิมหาเศรษฐีที่เปี่ยมด้วยฐานบารมีและอุดมด้วยความมั่งคั่งที่สุดของนายการัณ เลวิซส์นักธุรกิจที่ทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศนี้ การัณ เลวิซส์มีบุตรชายและหญิงอย่างละคน กวิน เลวิซส์กลายเป็นมือขวาของพ่อทันทีที่เรียนจบแม้จะอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้นแต่ความดุดันและน่าเกรงขามไม่ได้มีน้อยไปกว่าผู้เป็นพ่อเลย ในห้องทำงานที่หรูหราและกว้างขวางใหญ่โตเกินกว่าที่คนๆเดียวจะเป็นเจ้าของ กวิน เลวิซส์เจ้าของห้องทำงานกำลังขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจเล็กน้อยหลังจากกวาดสายตาอ่านเอกสารโฉนดที่ดินว่าด้วยสนธิสัญญาบางอย่างที่เขากำลังคิดว่ามันกำลังจะเป็นข้อผูกมัดและสำหรับเขา..มันไม่แฟร์! “พ่อรู้ว่าแกไม่ค่อยจะพอใจนักนะกวิน แต่บ้านหลังนี้ยังไงมันก็เป็นสมบัติของแม่แกแล้วแกก็ต้องมาดูแลธุรกิจที่ไทยแทนพ่ออยู่แล้ว ยังไงแกก็หนีที่นี่ไม่พ้นหรอก” หึ..ชายหนุ่มลอบหัวเราะใส่ลำคอ ‘แม่’ งั้นเหรอ “ถ้าจะพูดให้ถูกมันเป็นบ้านของพ่อที่ผู้หญิงคนนั้นโกงไปต่างหาก” เบื้องหน้าของเขาคือการัณ เลวิซส์ มาเฟียเฒ่าในวัยห้าสิบห้าปี
ใบหน้าคมคายอย่างคนเอเชียประดับด้วยหนวดเคราสีดำสนิทตกแต่งใบหน้าให้ดูน่าเกรงขาม ดวงตาคมดุจเหยี่ยวกำลังจดจ้องใบหน้าของลูกชายที่หล่อเหลาแทบจะถอดพิมพ์เดียวกันมา ต่างแค่กวินไม่ได้มีหนวดเครารกครึ้มอย่างผู้เป็นพ่อ “คิดๆดูแล้วนะครับการได้กลับไปเหยียบบ้านที่ผู้หญิงคนนั้นเคยย่ำยีเราสองคนมันก็สะใจดี” เสียงถอนหายใจถูกพ่นแผ่วเบา สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มอย่างไม่พอใจ มือแกร่งกำเข้าหากันแน่น ภาพในอดีตของผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเรียกว่าแม่กำลังผุดขึ้นมาช้าๆในความคิด “กวิน..พ่อไม่เคยลืมนะว่าแม่แกเคยทำกับเราไว้เจ็บแสบขนาดไหนแต่เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปนานแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนนิสัยแม่แกได้ คุณวีสามีใหม่ของแม่แกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเพียงแค่ถูกแม่แกหลอกใช้ก็เท่านั้น” การัณเองก็เหนื่อยใจกับความหัวแข็งของลูกชาย กวินเองก็รู้แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเขาชิงชังผู้หญิงคนนั้น..คนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเรียกว่าแม่จนเข้ากระดูกไปแล้ว “แล้วในเมื่อบ้านหลังนั้นคือสมบัติของเรามาตั้งแต่ต้นมันก็สมควรแล้วที่เวลานี้แกจะได้ทวงมันคืนมา จะดึงอดีตมาทำร้ายตัวเองเพื่ออะไร” “ผมก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องให้โอกาสชู้รักของผู้หญิงคนนั้นให้ยังใช้ชีวิตในบ้านที่กำลังจะเป็นของเรา” “ถ้าแกไปเห็นสภาพเขาตอนนี้ แกจะรู้ว่าทำไมพ่อเวทนาเขานัก” “เวทนา? พ่อลืมแล้วเหรอว่าพวกมันทำอะไรกับเราไว้” “พ่อฝังหัวให้แกปิดกั้นตัวเองจากความเจ็บปวดจนแกกลายเป็นหุ่นยนต์ไม่มีหัวใจไปแล้วหรือไง!” ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะระเบิดอารมณ์ร้อนแรงอย่างสุดทนเสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะขึ้น มิเชลล์ เลวิซส์ภรรยาวัยสี่สิบสองปีของการัณถือถาดของว่างและชายามบ่ายมาเสิร์ฟบริการสามีและลูกชาย ถ้าจะนับญาติจริงๆกวินมีศักดิ์เป็นลูกเลี้ยงแต่ถึงอย่างนั้นมิเชลล์ก็รักกวินเหมือนลูกของตัวเอง “คุณต้องเข้าใจลูกด้วย ส่วนหนึ่งนั้นเพราะเขามีอดีตที่เจ็บปวดในบ้านหลังนั้น” มิเชลล์สนทนากับคนในบ้านด้วยภาษาไทยแม้ว่าเธอจะมีเชื้อลูกครึ่งไทย-อเมริกัน เป็นเพราะแท้จริงแล้วทั้งการัณและกวินเป็นคนไทยแท้ทั้งคู่ นามสกุลเลวิซส์ก็เพิ่งเปลี่ยนมาใช้เมื่อไม่กี่สิบปีก่อน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
