จริงๆช่วงนี้ของปีที่แล้วอยู่อังกฤษ เริ่มออกเที่ยวต่างเมืองครั้งแรกคือไบรท์ตันกับน้องๆคนไทยเพื่อเซอร์เวย์เรื่องการเดินทางทั้งรถไฟและบัสต่างเมือง
พ้อยที่น่าจดจำที่สุดในการเที่ยวหลายๆครั้ง แน่นอนว่าครั้งแรกที่เดินทางคนเดียวคือสิ่งที่น่าจดจำที่สุด เพราะความไม่ชิน แปลกใหม่ เลยตื่นเต้น อันนี้ไม่นับรวมถึงความสวยงามและเอกลักษณ์ของแต่ละเมือง
เล่าแล้วเล่าอีก ที่น่าจดจำสุดคือตอนไปอีดินเบิร์ก ไม่ใช่เพราะเมืองสวย แต่เป็นเพราะเราพักโฮสเทลที่มีผู้ชายนอนสามคนและเราเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้องนั้นหนึ่งคืน!!!
ถ้าเป็นเมืองไทย เราคงไม่รอด แต่ถึงจะเป็นในเครือสหราชอาณาจักร เราก็ไม่ได้วางใจ ดังนั้นสภาพที่นอนของเราจึงแปลงร่างเป็นแบบนี้ 🤣🤣🤣 ทุกอย่างเอามาปกปิดที่นอนของตัวเองหมด ทำเสมือนว่าเป็นอีก 1 ห้อง ราวกับว่าเป็นที่คุ้มภัยจากอันตรายได้อย่างนั้นล่ะ 😅😅
คืนนั้นกว่าจะกลับเข้าห้องนอนก็เที่ยงคืน กว่าจะได้นอนก็ตีสาม รออะไรบางอย่างให้รู้สึกอุ่นใจ เช่นเสียงกรน หรือเสียงตดของรูมเมท 😂😂😂
เราไม่รู้ว่าฝรั่งเขาคิดยังไงกับผู้หญิงแบบเรานะ 😅😅 มันบ้ารึเปล่า?!? ผู้ชายสามคนมันกล้ามานอนเป็นผู้หญิงคนเดียวเนี่ยะนะ?!? อยากมีสามีทีเดียวสามคนรึไง?!? ผู้หญิงคนนี้น่าจะกร้านโลกมาก?!? มาอ่อยรึเปล่า?!?😓😓 หรือก็อาจจะชินเป็นเรื่องธรรมดาของฝรั่งที่พักโฮสเทลแบบรวมแบบนี้ก็ได้ หรือผู้หญิงฝรั่งก็คงจะมีพวกบ้าๆแบบเราเยอะน่ะ
แต่ก็นับถือใจของฝรั่งในเรื่องนี้จริงๆ ส่วนใหญ่ที่เจอเขาให้เกียรติผู้หญิง ไม่มาเต๊าะ ไม่หยอด ตรงไปตรงมา อยากรู้จักก็ชวนคุยถามไถ่ข้อมูลเรา ไม่ค่อยเจอนะพวกที่พูด My sweetie (เคยเจอฝรั่งที่เราจะไปเช่าบ้านเขาเรียกเราว่า My little duck) ขนาดยังไม่อินกับภาษาอังกฤษยังรู้สึกไม่ชอบเลย เรียกเราที่ขึ้นต้นด้วย My คิดอยู่อย่างเดียวว่า “ฉันไปเป็นของแกตอนไหนวะ” 😅😅 เอาเป็นว่าตั้งแต่ไปอยู่เจอน้อยมากที่เป็นแบบนี้ ส่วนใหญ่จะให้เกียรติ ไม่อวดตัวเอง ไม่โชว์ แถมใส่ใจ ที่แน่ๆเรื่องเซ็กซ์ไม่พร้อมใจไม่มีขืนใจ 🤣🤣
เราคิดว่าทุกคนมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดอยู่ในตัว ตอนนั้นในหัวคิดอย่างเดียว “กูต้องรอดๆ” ท่องแบบนี้จนตีสาม หาทางหนีทีไล่ ข้างห้องเสียงดังทะลุกันได้ เตียงเราติดหน้าต่าง เกิดอะไรขึ้นอยู่ชั้นสอง ยังไงก็รอด 😂😂
ทุกครั้งเวลาเจอสถานการณ์ที่เลวร้าย จะท่องคำนี้ไว้เสมอ “ยังไงต้องรอด” “กูต้องรอด” 😤😤 ถึงจะจิตตกจิตหลุดบ้างก็ “กูต้องรอด” เพราะมันเป็นการสั่งจิตแล้วเดี๋ยวสมองมันจะคิดหาวิธีจัดการและหาทางของมันเอง..มันคือวิธีการให้กำลังใจตัวเอง
กำลังใจจากตัวเองสำคัญที่สุด ต่อให้ใครหลายคนให้กำลังใจเรา แต่เราไม่ให้กำลังใจตัวเอง ก็ไม่มีแรงผลักดันตัวเองให้ผ่านพ้นสถานการณ์เลวร้ายได้ ในสถานการณ์เลวร้าย มนุษย์เราอยู่ได้ด้วยความหวังหล่อเลี้ยงให้เราก้าวไปข้างหน้า ถึงความหวังนั้นจะริบหรี่ก็ตาม
สุดท้ายคืนนั้น “กุก็รอดจริงๆ”
ปล.ผ้าห่มที่เตรียมไปห่มก็กลายเป็นม่านบัง เสื้อโค้ทก็เอามาบังช่องบันได ปลายเตียงก็ใช้ผ้าพันคอบังอีกที สรุปปิดมิด 555
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
