เมื่อถึงวันที่เขาได้สวมหัวโขนเป็นนักแสดงหลัก...เขาจ้องมองลงไปที่ผู้ชม
เขามองเห็นเด็กคนหนึ่งที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอเขาแสดง
ณ ละครเวทีแห่งหนึ่ง
ผู้แสดงโขน:
เขาเริ่มแต่งตัว สวมชุดเพื่อแสดงโขนในวันนี้ เขาเริ่มทำงานเป็นนักแสดงโขนมาหลายปี ค่อยๆไต่ลำดับชั้นจนขึ้นมาแสดงเป็นตัวเอกได้ เขายังจำความรู้สึกครั้งแรกที่ได้ใส่หัวโขน ตอนนั้นช่างดูเบาและสบายมากนัก เขาเดินไปหยิบหัวโขนออกมา เดินไปหน้ากระจกและเริ่มสวมหัวโขนพระรามนี้ เขามองดูตัวเองในกระจกซึ่งเห็นแล้วสง่างามยิ่งนัก
เขาเริ่มรู้สึกว่าทำไมหัวโขนช่างหนักขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่เขาขึ้นแสดง เขารู้สึกปวดศีรษะจนต้องหยิบยาแก้ปวดมาทาน เริ่มปวดต้นคอขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่เขาทานยาแก้ปวดเสร็จ เขาก็ได้ยินพิธีกรประกาศเล่าถึงการแสดงที่ยิ่งใหญ่ที่เขาต้องแสดง ผู้ชมในห้องต่างส่งเสียงด้วยความตื่นเต้น
ผู้ชม:
เขาเป็นเด็กอายุ 14 ปี เดินมานั่งกับเพื่อนๆเพื่อมาดูการแสดงที่เขาชื่นชอบ เขาชื่นชอบการแสดงโขนมานานและมีความฝันว่าจะก้าวไปเป็นนักแสดงหลักเพื่อสวมหัวโขนนี้บ้าง เขามักชวนเพื่อนๆไปดูหัวโขนตามพิพิธภัณฑ์และเล่าถึงประวัติความเป็นมาได้อย่างฉะฉาน
เขาไปสมัครเพื่อการแสดงโขนและพยายามฝึกซ้อมมาหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้ขึ้นเป็นตัวจริงเสียที เขาวาดฝันทุกครั้งที่มาดูว่าถ้าเขาได้สวมหัวโขนนี้ คงจะวิเศษและสง่างามมากแน่ๆ
เขาปรบมือเมื่อพิธีกรบนเวทีเล่าคร่าวๆเกี่ยวกับการแสดงโขนวันนี้ เขารู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากตัว
ผู้แสดงโขน:
ได้เวลาแล้วสินะที่ต้องออกไปแสดงโขน หลายครั้งที่เขามีความกดดันและเครียดมากขึ้นที่ต้องขึ้นแสดง แม้ว่าเขาจะแสดงมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ด้วยมาตรฐานที่เขาทำไว้ไม่เคยตก มีแต่ผู้ชมที่คาดหวังสูงทุกครั้งเมื่อมาดู เขาเป็นตัวหลักที่แสดงโขนและทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขาว่าเขาจะแสดงได้ถึงใจผู้ชมอีกครั้งหรือไม่
เขาเดินออกไป มองผู้ชมและเห็นเด็กคนหนึ่งที่จะมาดูเขาทุกครั้ง เขาจำได้เพราะเด็กคนนี้เคยมาขอลายเซ็นต์เพื่อเป็นกำลังใจที่เขาจะไปฝึกซ้อม เขาเห็นตาของเด็กคนนั้นลุกประกายเมื่อเขาเดินออกไป ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังว่าจะได้เห็นการแสดงยอดเยี่ยม
ผู้ชม:
เขาเห็นพระรามออกมาแล้ว เขาเห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมเหมือนๆเดิม จังหวะการแสดงและการพูดช่างทำให้เขาประทับใจยิ่งนัก เขาคิดว่าสักวันเขาจะต้องไปยืนที่จุดนั้นให้ได้
ผู้แสดงโขน:
รู้สึกกดดันและเหมือนหัวโขนนี้จะหนักมากเวลาที่เขาเคลื่อนตัวแสดงร่ายรำ ทำไมถึงปวดไปหมดทั้งตัวนะทั้งๆที่เขาเคยคิดว่าจะรู้สึกสบายและสนุกเมื่อได้แสดง
เขามองไปที่ผู้ชมและเด็กคนนั้น เห็นผู้ชมต่างจ้องมองและตาเป็นประกาย สิ่งนี้ทำให้เขาต้องเล่นอย่างสุดกำลังแม้ว่าจะรู้สึกหนักและปวดทั้งตัวก็ตาม
เมื่อการแสดงสิ้นสุดลง
เขาเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดพร้อมกับถอดหัวโขนออกมา เขารู้สึกสบายตัวมากขึ้นและเป็นแทบทุกครั้งในช่วงหลายๆปี เขาหยิบหัวโขนไปที่หน้ากระจกและพูดกับตัวเองว่า “นี่คือสิ่งที่เราเลือก นี่คือสิ่งที่เราเคยมองว่าดีที่สุด นี่คือสิ่งที่เราอยากเป็นสมัยที่เรายังเป็นเด็กคนนั้นที่ดูเขาอยู่ แต่ตอนนี้เขาไม่อยากสวมหัวโขนแสดงแล้วเพราะช่างหนักและกดดันมากจริงๆ”
เด็กคนนั้นแอบเดินเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุดเพื่อเจอเขา เด็กถามเขาว่า “จะทำอย่างไรให้ได้สวมหัวโขนอันนี้ครับ ผมอยากใส่มาก ถ้าผมได้ใส่และแสดงผมต้องเท่มากๆ คนดูต้องชอบผมแน่ๆครับ แล้วตอนพี่แสดงรู้สึกสนุกมั้ยครับ”
เขาเพียงแค่มองหน้าเด็กคนนั้นแล้วบอกว่า “ไม่มีอะไรจริงเท่าการสวมใส่เอง เมื่อน้องอยากจะสวมหัวโขนนี้ ก็ซ้อมให้เก่งเพื่อที่สักวันจะได้เข้าใจความรู้สึกของการสวมหัวโขนนี้และได้แสดงต่อหน้าผู้ชม แล้วพี่จะมาถามใหม่ว่ารู้สึกสนุกมั้ยที่ได้สวมหัวโขนนี้”
เขาคิดและจินตนาการว่าได้คุยกับเด็กคนนั้น ซึ่งแท้จริงแล้วเด็กคนนั้นก็คือเขาเองเมื่อสมัยก่อน และเขาก็เข้าใจความรู้สึกเมื่อต้องสวมหัวโขนนี้แล้ว”
คงไม่แปลกใจที่เรามักจะเห็นสิ่งที่เราไม่มี จะมีค่ามากกว่าสิ่งที่เรามี
คงไม่แปลกใจที่คนอื่นมักจะเห็นสิ่งที่เรามีนั้นดูสูงค่าและมีแต่คนอยากได้ของๆเรา
คงไม่แปลกใจที่บางครั้งพอเราได้สิ่งนั้นมาจริงๆ กลับรู้สึกไม่เหมือนกับตอนที่เรายังไม่ได้มา
คงไม่แปลกใจที่เราอาจจะไม่รู้ว่าความพอคืออะไรกันแน่ เพราะเรารู้จักแต่ความอยากได้...
บางครั้งลึกๆแล้ว เราก็ไม่อยากกลับไปสวมหัวโขนหรือเปล่าครับ
ติดตามช่องทางเพิ่มเติมได้ที่ Facebook ตามลิงค์ข้างล่างเลยครับ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
