"ไม่เป็นสลิ่มได้ไหม"
ความคิดเห็นทางการเมืองที่แตกต่างสร้างรอยแยกระหว่างสองขั้วการเมืองให้ห่างขึ้นทุกที ด้วยว่าฝั่งหนึ่งต้องการการเปลี่ยนแปลงเพื่อไปสู่สิ่งใหม่ที่ (คาดการณ์ว่า)ดีกว่า แต่อีกฝั่งต้องการรักษาสิ่งเดิมที่ (มั่นใจว่า)ดีอยู่แล้ว ต่างฝ่ายต่างมีความเชื่อในมุมตัวเองว่าฝั่งเราถูก และฝั่งเขาช่างมืดบอด
การเมืองใหม่ที่กำลังต้องการการเปลี่ยนแปลงดูไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะคนรุ่นใหม่ไม่มีหางเสือที่มั่นคงมากพอจะพาไปสู่จุดที่สำเร็จได้เลย นอกจากว่าจะรวมพลังกันให้ได้มากกว่านี้ หากตัดความคิดเห็นทางการเมืองออกไปสิ่งนี้ควรเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆควรยินดี ที่เลือดใหม่กำลังขอพื้นที่เพื่อแสดงบทบาท แต่เมื่อมีการเมืองมาสวมทับไว้ พวกเขากลายเป็นเด็กเกเรที่อยากมีพื้นที่ตะโกนให้ดังเท่านั้น
ส่วนขั้วอนุรักษ์ที่ให้ตายก็ไม่อยากเปลี่ยนการปกครอง ไม่ต้องการต่อเติมประชาธิปไตยที่แหว่งวิ่นนี้ให้เต็มสักที และปักหลักมั่นคงจะรักษาสามสิ่งสำคัญที่ถูกปลูกฝังให้ท่องมาตั้งแต่เด็ก ว่าสามสิ่งนั้นสำคัญเท่าชีวิต แลกได้ และเลือกได้ที่จะสละตัวเองเพื่อรักษาสามสิ่งนั้นให้คงอยู่
เมื่อความคิดเห็นไม่ตรงกัน เราจึงแปะป้ายคนตรงข้าม คำที่ทุกคนดูรังเกียจและปฏิเสธว่าตัวเองไม่เป็นคือ "สลิ่ม"
การแปะป้ายน่ากลัวนะ เราไปชี้ว่าคนนั้นเป็นริเบอรัล คนนี้เป็นรอยัลลิสต์ คนโน้นเป็นสลิ่ม เมื่อเราทุกคนมีป้ายกำกับความเกลียดชังมันเกิดได้ง่ายดาย โดยธรรมชาติเรามีความเห็นอกเห็นใจอยากช่วยเหลือพวกเดียวกัน และยินดีในความเพิกเฉยของตัวเองต่อฝ่ายตรงข้าม หรือน่ากลัวกว่านั้นเรายินดีกับการใช้ความรุนแรงกับคนตรงข้ามเราด้วยซ้ำไป
ในขณะที่เราเคลื่อนไหวเพื่อปกป้องไม่ให้ใครบางคนต้องหายไปอย่างไร้ร่องรอย เราไม่ยอมรับความรุนแรงในที่ชุมนุม เราเรียกร้องไม่ให้รังแกประชาชน แต่พวกเราเองที่เอาภาพความสูญเสีย ความรุนแรงครั้งเก่ากลับมาตอกย้ำเพื่อทวีความโกรธให้รุนแรงขึ้นอีก ศพการเมืองเหล่านั้นถูกข่มขืนโดยผู้เรียกร้องประชาธิปไตยครั้งแล้วครั้งเล่าผ่านโซเชียล และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่เรากลับมองผ่านความรุนแรงเหล่านี้ไป
การเมืองดี และนักการเมืองดี ย่อมพาประเทศ เศรษฐกิจ และคนในประเทศไปอยู่ในจุดที่ทุกคนคาดหวังว่าจะเป็น "แสงทองผ่องอำไพ" แต่กว่าจะไปถึงตรงนั้นเราต้องข่มขืนกันทางสายตา รูหู สติรับรู้อีกมากเท่าไหร่ เมื่อนักการเมืองไม่เคยหวังดีกับประชาชน แต่ทำไมประชาชนถึงย้อนกลับมาทำร้ายกันเอง เมื่อเขาคิดต่างและเราคิดว่าผิด เราให้ความรู้ที่ถูกได้ไหม ถ้าเขาไม่ฟังเราเดินหนีได้ไหม เมื่อถึงเวลาของเราเราออกมาใช้สิทธิ์และเสียงให้เต็มที่ได้ไหม
เราเรียกร้องประชาธิปไตยและเปลี่ยนแปลงประเทศได้โดยไม่ต้องแปะป้ายกำกับว่าใครเป็นอะไร เราไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับการเกลียดชัง แต่เราใช้ความรักที่มีต่อตัวเอง ต่อสิทธิ์และเสียง ต่อสิ่งที่เราศรัทธาเพื่อสิ่งใหม่ได้ เราทุกคนรู้ว่าถ้าการเมืองดีชีวิตเราก็ดีตามไปด้วย ถ้าอยากเปลี่ยนก็ลุกขึ้นมาช่วยกันเปลี่ยนโดยไม่ต้องแปะป้ายให้คนอื่น ความเกลียดชังก็คงไม่เกิด
ไม่เป็นสลิ่มได้ไหม... อาจเป็นทั้งคำขอและคำปฏิเสธ แต่ใครจะเลือกการเมืองแบบไหนนั่นเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมของเขา อย่าไปลากใครออกมาจากความเชื่อของเขาเพียงเพราะมันไม่ตรงกับเรา เรามีประสบการณ์ชีวิตที่ต่างกัน มีเรื่องที่ได้รับรู้ต่างกัน และมีสิ่งที่เชื่อมั่นศรัทธาต่างกัน เราแค่ลุกขึ้นมาเมื่อถึงเวลาของเราก็พอ อย่ามัวแต่แปะป้ายจนลืมไปว่าจริงๆแล้ว เราก็คือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
ขอบคุณรูปจาก กรุงเทพธุรกิจ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
