ชื่อเรื่อง (ยังไม่มี)
ปฐมบท (ภาคต่อ) ตายแล้วไปไหน
‘ตามผมมา อย่าให้ผมต้องลากคุณไป’ เขาหันหลังออกเดินเข้าไปในความมืด.. แต่ฉันยังยืนอยู่ตรงแสงจันทร์สลัวๆ นั้นด้วยความลังเล ..
ในชั่วอึดใจที่ฉันตัดสินใจและกำลังจะย่างเท้าตามเขาผู้นั้นไปในมุมมืด ฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นเยือกและเศร้าหมองของอะไรบางอย่างเข้ามาจากด้านหลัง เพียงเสี้ยววินาทีนั้นสันหลังถึงกับขนลุกเกลียว ฉันจึงเหลียวกลับไปมองอย่างรวดเร็วด้วยสัญชาตญาณที่หวาดระแวงต่ออันตราย
ความเย็นและมืดมนนั้นไม่รีรอให้ฉันได้พิสูจน์ว่ามันคืออะไร มันเข้าโอบรัดรอบเอวและกระชากตัวฉันดำดิ่งสู่ใจกลางความมืดมิดอย่างรวดเร็ว ฉันกรีดร้องด้วยความตื่นตกใจ มือทั้งสองพยายามไขว่คว้าอากาศและความว่างเปล่า รองเท้าข้างซ้ายหลุดกระเด็นไปเพราะแรงเหวี่ยงมหาศาลของเงาทมิฬ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ฉันพบตัวเองยืนใส่รองเท้าข้างเดียว หายใจหอบจนตัวโยน รอบกายของฉันมีคนเดินกันขวักไขว่ ไม่มีใครสนใจฉันที่ยืนหันรีหันขวาง พอตั้งใจมองคนรอบตัวดีๆ ฉันก็รู้ได้ว่า ไม่มีใครสนใจใครต่างหากล่ะ ที่นี่น่าจะเป็นใจกลางเมืองที่ไหนสักแห่ง ตึกรามบ้านช่องมีทั้งเก่าและใหม่เรียงรายอยู่สองข้างทาง ฉันถอดรองเท้าข้างที่เหลือมากอดไว้กับอก รู้สึกคุ้นตาจนบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นเมืองนี้ที่ไหนมาก่อน
‘สี่ศูนย์เจ็ด’ ฉันได้ยินเสียงตัวเองดังขึ้นในหัว ฉันออกเดินเท้าเปล่ามุ่งหน้าไปยังตึกกลางเก่ากลางใหม่ที่อยู่ไม่ไกลนัก ประตูลิฟต์สภาพน่ากลัวเหมือนจะมีผีสิง เปิดออกพร้อมกับมีคนเดินสวนออกมา ฉันขึ้นมาที่ชั้นเจ็ดและเดินไปถึงห้องหมายเลขสี่ ประตูห้องเปิดแง้มเอาไว้เหมือนรอคอยการมาของใครสักคน
ฉันผลักประตูเข้าไปเบาๆ และค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปดูภายใน สภาพห้องนั้นค่อนข้างอับ ทากำแพงสีฟ้าหม่นๆ ดูอึมครึม พัดลมตั้งโต๊ะเก่าๆ ตัวหนึ่งตั้งอยู่บนพื้น มีทีวีรุ่นเก่าวางอยู่บนชั้นเล็กๆ เตียงนอนชิดผนังด้านใน ผ้าปูที่นอนมีฝุ่นจับ หมอนและผ้าห่มวางเกะกะอยู่บนเตียงนั้น นี่มันห้องใคร ทำไมเหมือนเคยเห็นมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว
บ้านที่ฉันเกิดจนตายนั้น ตกแต่งด้วยโทนสีขาวนวล เครื่องใช้ทุกอย่างทันสมัย แตกต่างจากห้องสี่ศูนย์เจ็ดนี้โดยสิ้นเชิง ถ้านี่เป็นการกลับบ้านเกิดครั้งแรกหลังความตาย ห้องนี้ต้องไม่ใช่ห้องของฉันแน่นอน
ความมั่นใจในความคิดนั้นกลับถูกสั่นคลอนด้วยรองเท้าข้างซ้ายที่ฉันทำหล่นหายไปฉันเห็นมันวางอยู่ข้างประตูห้อง
ฉันพยายามมองหาหลักฐานยืนยันตัวตนเจ้าของห้อง แต่ยิ่งหาก็ยิ่งพบกับของใช้ของตัวเองวางอยู่ตามที่ต่างๆ เช่น แหวนและสร้อยข้อมือจี้ดาวดวงน้อย ที่ฉันได้รับเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อเดือนที่แล้ว หรือว่าที่นี่คือห้องของเราเอง ฉันบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้และถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ‘สกปรกม๊ากก’ นี่ฉันตายแล้วยังต้องทำความสะอาดห้องพักของตัวเองอีกเหรอ.. ‘โอ้ย ตายเหมือนยังไม่ตาย นี่มันเรื่องอะไรกัน!’
#เรื่องผี #เรื่องเล่า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
