' คาใจ '
อาการแรกหลังจากก้าวลงจาก'รถไฟฟ้ามาหานะเธอ' พร้อมกับรุ่นน้องคนหนึ่ง
หลังจากที่ยืนรอใช้บริการ' รถไฟฟ้ามาหานะเธอ'อยู่สักแปปนึง พอรถวิ่งมาเทียบชานชาลา ประตูรถเปิดผู้โดยสารต่างพากันก้าวออกจากรถ คนที่รอ ก็พร้อมจะก้าวสวนเข้าไป
ดูเหมือนปกติทั่วไป แต่.. คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผมเคยเห็น
ผู้โดยสารที่ก้าวออกจากรถต้องเดินอ้อม ขอทางน้องผู้หญิงคนนึงที่ยืนพิงประตูพร้อมกับก้มหน้า ''สไลด์จอมือถือ' อย่างตั้งใจ โดยไม่ยินดียินร้ายกับผู้คนที่กำลังจะเข้าหรืออกจากรถไฟฟ้าที่เธอร่วมขบวนมาด้วย
ทั้งๆที่รถขบวนนี้ด้านในผู้โดยสารไม่ได้แน่นมาก มีพื้นที่ว่างบริเวณด้านในอีกพอสมควร แต่..เธอทำไมต้องมายืนขวางทางเข้าออกแบบนั้นด้วย
ผมมองหน้ารุ่นน้องพร้อมกับกำลังจะก้าวเดินไปเตือนน้องผู้หญิงคนนั้นด้วยความหวังดีเพราะกลัวจะมีใครมาเดินชนเธอแล้ว' มือถือ'ของเธอจะหล่นเสียหาย
เหมือนรุ่นน้องผมจะอ่านใจผมออก มันดึงมือผมไว้ แล้วบอกว่า
" พี่อย่าเลยเดี๋ยวน้องเขาตอบมาว่า เ..ื.อกไรด้วยเดี๋ยวพี่จะหน้าแหกนะ"
สติผมกลับเข้ามาเข้าร่างทันที เพราะน้องมันคงเตือนด้วยการ' กลั่นกรองจากหัวใจ'และ' หวังดี'กับผมแล้ว
พร้อมกับหยุดแล้วบอกตัวเองว่า ' อย่าดีกว่า ลืมเสียดีกว่า ' กับสิ่งที่ตัวเองคิดและกำลังจะทำ
ผ่านมาหลายสถานี น้องผู้หญิงคนนั้นยังคงยืนพิงประตูพร้อม'สไลด์มือถือ'อย่างตั้งใจเหมือนเดิม
ผมกับรุ่นน้องก้าวออกจากรถหลังจากถึงจุดหมายก้าวผ่านน้องผู้หญิงคนนั้นด้วยความระมัดระวัง กลัว 'ร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่ง'จะไปโดนตัวน้องเขา'อย่างไม่ได้ตั้งใจ'
พร้อมกับคำถามที่มันยัง' คาใจ'อยู่ว่าทำไมน้องเขาไม่เดินเข้าไปยืนข้างในเหมือนผู้โดยสารคนอื่นๆจะได้ไม่' เกะกะ' ทางเดินเข้าออกผู้ร่วมเดินทางคนอื่นๆหรือว่าน้องเขามีเหตุผลอะไรที่เราไม่รู้หรือไม่อยากให้ใครรู้
**การไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านเป็นเรื่องที่ดี แต่การเป็นคนดีนี่มันยากกว่าจริงๆ**
#น้ำลายแตกฟอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
