วัยรุ่นคะนองกรุง ตอนที่ ๒
ปุ๊_ระเบิดขวด
#ไท_ตรองงิ้ว ปรายตาผ่านบุหรี่สี่มวนพร้อมทั้งกล่องไม้ขีดในจานสังกะสีใบเล็ก ที่เด็กเสิร์ฟยกมาวางลงบนโต๊ะอย่างไม่แยแส ขณะที่ #เปี๊ยก_บ้านแขก กับเพื่อนหยิบไปจุดสูบโรยควันกรุ่น ช่วงเวลาเดียวกัน วัยรุ่นหนุ่มสาวหกเจ็ดคนที่เพิ่งเข้ามาในร้านและนั่งล้อมโต๊ะอยู่อีกมุมหนึ่งก็แย่งกันคุยเรื่องเพลงใหม่ของเฟเปี้ยนกับแฟรงกี้อะวาล่อน ดังจ๊อกแจ๊กจอแจแซ่แซ่ว!
มันทำให้ไทออกจะหงุดหงิดรำคาญหูอยู่ไม่น้อย เขาขยับจะก้มลงดูดโอเลี้ยงในแก้วตรงหน้าตัวเองแก้เซ็ง แต่ก็ต้องชะงักและสะดุ้งยึก เมื่อเหลือบเห็นหนุ่มทีนเอจอีกกลุ่มก้าวผ่านหน้าร้านเข้ามาโขยงบะเร่อ! คนนำหน้าเป็นหัวโจกคือ ปุ๊ ตรอกสาเก ตัวแสบที่ไม่มีใครอยากตอแย เพียงเห็นแว่บเดียวเขาก็รู้ได้ในฉับพลันด้วยสัญชาตญาณว่าคนกลุ่มนี้มาด้วยจุดประสงค์ใด?
"ไอ้ปุ๊...!!"
ไทหลุดอุทานตื่นเพริดได้คำเดียว เจ้าถิ่นบางลำภูกับคู่ซี้ #หล่อ_สะพานขาว ก็ทะยานนำเหล่าลิ่วล้อพรวดมาถึงโต๊ะ เปี๊ยก บ้านแขก ซึ่งนั่งตรงข้ามกันเพียงแต่ทันได้หันขวับไปมองหลังมือขวาของปุ๊ก็ตะบันเข้าเต็มกราม!
ผัว..!!
เปี๊ยกถึงกับหน้าสะบัดหงายเริ่ด บุหรี่หลุดจากปากปลิวคว้างก่อนที่เจ้าตัวจะพลัดหล่นจากเก้าอี้เอียงสีข้างลงตบพื้นดังพลั่ก! กลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวที่นั่งจ้อกันเรื่องเพลงอยู่อีกโต๊ะแตกฮือ!
และแล้วก็ตามด้วยเสียงผู้หญิงหวีดร้องกรี๊ดกร๊าดแสบแก้วหู ไท ตรอกงิ้ว เด้งผึงออกจากโต๊ะโดยมีเก้าอี้ตัวหนึ่งติดมือกระชับมั่น! แต่เพื่อนที่เหลืออีกคนไม่ทันได้ไปไหนไกลแค่ทะลึ่งลุกขึ้นก็เจอกำปั้นของเจ้าถิ่นบางลำภูจ้วงเข้าตรงปากครึ่งจมูกเต็มเงี่ยงเต็มงา!
โชะ...!!
บุหรี่ปลิวหวือพร้อมกับเลือดปนน้ำลายกระเซ็นว่อน! พี่แกโค่นตึงลงไปหงายเก๋งกับพื้นใกล้ๆ เปี๊ยก บ้านแขน ก่อนที่ทั้งสองจะถูกรวบบาทารุมกระทืบเตะถีบอย่างเมามัน ทว่าทันได้ยำกันไม่กี่ตีน ไท ตรอกงิ้ว ก็โลดเข้าไปประเคนเก้าอี้ลงบนหลังไหล่หนึ่งในกลุ่มสุดแรง
โครม...!!
หมอนั่นทำอาการกระตุกทะลึ่งพรวด หลังแอ้หลังแอ่นเซถลา ไทหมุนขวับไปหาอีกคนที่อยู่ใกล้สุด ไม่ใช่ใครอื่นวันรุ่นหน้าจืด หล่อ สะพานขาว! เก้าอี้ที่เงือดเงื้อขึ้นสูง เหนี่ยวขวับลงไปสุดลิ่มทิ่มประตู
โครม...!!
มันกระหน่ำลงบนท่อนแขนซ้ายของไอ้รุ่นหน้าจืดที่ตวัดขึ้นรับดังสนั่น! เสี้ยววินาทีติดต่อกัน หล่อ สะพานขาว ก็สะอึกสวนเข้าประชิดพร้อมด้วยมีดสั้นอาวุธประจำกายซึ่งฉกออกมาจากที่ซ่อน เขากระแทกปลายมีดแหลมเฉียบเข้าตรงชายโครงคนใช้เก้าอี้เป็นเครื่องทุ่นแรงอย่างดุดัน!
สวบ...!! ไท ตรอกงิ้ว สะดุ้งเฮือก!
"โอ้ยย์ !! กูถูกแทง !!"
เขาร้องลั่น ก่อนจะปล่อยเก้าอี้หลุดมือล้มลงไปนอนกุมชายโครงซ้ายดิ้นเร่า เลือดแดงฉาดที่ทะลักออกมาชุ่มโชกทำให้เสียงหวีดร้องกรี๊ดกร๊าดระเบ็งลั่นขึ้นอีกคำรบหนึ่ง หล่อ สะพานขาว ซึ่งยังกำมีดติดมือ หมุนตัวเผ่นอ้าวออกจากร้านสัมพันธ์อย่างไม่รอช้า และโดยมีปุ๊ ตรอกสาเก กับเหล่าลิ่วล้อกรูเกรียวตามหลังเป็นพรวน! วัยรุ่นอันตรายทั้งกลุ่ม หายลับไปจากที่เกิดเหตุในชั่วพริบตา!
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
#วังบูรพาภิรมย์ ยุคนั้น ย่านนี้ซึ่งเรียกกกันสั้นๆ ว่า "วังบูรพา" เป็นสถานที่เที่ยวเตร่พักผ่อนหย่อนใจและช้อปปิ้งหนึ่งในจำนวนไม่กี่แห่งของคนกรุง รวมทั้งเหล่าทีนเอจโก๋กี๋ออร์เหลนทุกระดับ เพราะวังบูรพามากมายไปด้วยร้านรวงขายของสารพัน ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลก็ก่อตั้งขึ้นที่นี่เป็นแห่งแรก แถมยังมีโรงภาพยนตร์ชั้นหนึ่งคือ คิงส์ แกรนด์ และควีนส์ รวมกันเป็นกระจุกอยู่ถึงสามโรง และเมื่ออ้อมไปด้านหลังก็ยังมีถนนเชื่อมต่อทะลุถึงย่านโรงภาพนยตร์เฉลิมกรุงอีกต่างหาก และด้านหลังหรือที่เรียกกันว่า "หลังวัง" นี่เองเป็นที่ตั้งของร้าน #หรดี แหล่งมั่วสุมสิงสู่ที่บรรดาวัยรุ่นหนุ่มคะนองมักจะแวะเวียนมาพบปะนั่งละเลียดโอเลี้ยงกันทุกเมื่อเชื่อวัน
บ่ายมากแล้วขณะที่ ปุ๊ ตรอกสาเก #แดง_ไบร์เล่ย์ กับไอ้รุ่นหน้าจืด หล่อ สะพานขาว ก้าวลอดใต้กันสาดเข้าไปในร้านซึ่งกำลังว่างคน หลังจากข้ามสะพานพุทธฯ ไปอาละวาดที่ร้านสัมพันธ์ เล่นงานวัยรุ่นฝั่งธนฯ ชะอ่วมอรทัยทั้งยังเจ็บสาหัสด้วยมีดของหล่ออีกหนึ่งหน่อคราวนั้น นักเลงโตบางลำภูก็เลิกคิดที่จะตามราวี #ปุ๊_วัดมอญ เขาถือว่าสมารถ 'เอาคืน' ได้ในระดับที่น่าพอใจ และก็เตร็ดเตร่สร้างบารมีอยู่แต่ในฝั่งพระนคร
ทั้งสามเลือกนั่งโต๊ะตัวเก่าเจ้าประจำ สั่งโอเลี้ยงและบุหรี่ปลีกซึ่งใส่จานสังกะสีมาพร้อมด้วยไม้ขีดตามสูตร แดง ไบร์เล่ย์ ไม่ใช่คนชอบสูบบุหรี่แต่เมื่อปุ๊จุดส่งให้ เขารับมาอัดควันเล่นไปเรื่อยเปื่อย สามเกลอนั่งคุยกันเงียบๆ อยู่ไม่นานนัก หนุ่มรุ่นอีกนายหนึ่งซึ่งเป็นสมาชิกร่วมแก๊งระดับลูกแถวก็เดินเลี้ยวเข้าร้านปราดมาจ่อมก้มลงร่วมโต๊ะ และพอเจอหน้า หมอก็มี 'เรื่อง' มาให้
"ปุ๊ เมื่อวานเราโดนพวกไอ้เหล็งไล่กระทืบ!"
เจ้าถิ่นบางลำภูหูผึ่ง ตาลุกวาว! ลักษณะนิสัยเข้าเป็นหยั่งงี้เอง รู้ว่าสมัครพรรคพวกถูกรังแกเมื่อไหร่เป็นต้องร้อนขึ้นมาเมื่อนั้น ฝ่ายใดจะผิดถูกยังไงไม่สำคัญเขาต้องเอาเพื่อนไว้ก่อนทุกงาน ปุ๊ ตรอกสาเก อักบุหรี่อีกพรืดแล้วทิ้งลงกับพื้นใช้ส้นเกือกขยี้ดับพลางแค่นเสียงถาม
"ไอ้เหล็งไหนวะ ?"
"ไอ้เหล็ง นมเย็น เด็กพานขาว"
ปุ๊หันขวับมาทางหนุ่มหน้าจืด
"พวกนายรึเปล่าวะ ?"
หล่อ สะพานขาว สั่นศรีษะ
"ไม่ แค่เคยเห็นหน้ากัน"
"แปลว่าเล่นได้...?"
"แน่นอน !"
เจ้าถิ่นบางลำภูหันไปเลิกคิ้วกับไอ้รุ่นคนมาฟ้อง
"เอ็งไปถูกไล่กระทืบที่ไหน ?"
หมอนั่นทำตาแซ่ว
"ก็สะพานขาว มันอยู่กันแถวนั้น"
"หมายความว่าถ้าจะแก้คืน..."
"ก็ต้องไปลุยที่นั่น..." หล่อเอ่ยสอด "...พวกไอ้เหล็งมักสุมหัวกันอยู่แถวร้านนาฬิกาข้างๆ นารายณ์ภัณฑ์"
"พวกมันมีสักเท่าไหร่ ?"
"ที่ไล่เหยียบเรามีแค่สามสี่คน..." ลิ่วล้อชั้นลูกแถวตอบอ่อยๆ "...แต่ถ้าจะนับรวมทั้งหมดก็เป็นสิบ!"
"งั้น...เอ็งไปตามพวกวัดมหรรณพ์มา ซักเจ็ดแปดคนบอกว่าข้ามีงาน"
"แค่เจ็ดแปดคน มันจะไหวรื้ออ์...?"
"ไหวสิ ข้า...แดง กะหล่อจะระดมพวกมหานาคมาสมทบอีกส่วนหนึ่ง"
"อ้อ..."
"เอ็งรีบไปรวบรวมคนก็แล้วกัน ใครมีของอะไรเตรียมมาให้พร้อม"
"จะเอาด่วนรึเปล่า ?"
"ด่วนที่สุด !"
"เดี๋ยว ปุ๊กะจะถล่มพวกไอ้เหล็งวันไหน ?"
วัยรุ่นอันตรายจากตรอกสาเก ก้มลงดูดโอเลี้ยงกลั๊วคอเต็มอีกก่อนทิ้งเสียงเฉียบ
"วันนี้แหละ !"
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
พลบค่ำ รถประจำทางคันหนึ่งซึ่งวิ่งมาจากทางด้านผ่านฟ้า เคลื่อนเข้าป้ายริมถนนหลานหลวงก่อนถึงย่านสะพานขาวแล้วเบรกเอียด! เด็กหนุ่มกลุ่มใหญ่กว่าสิบนาย กระจายกันลงทางประตูทั้งหน้าหลังอย่างรวดเร็ว หัวโจกคนนำทีมไม่ใช่ใครที่ไหน ปุ๊ ตรอกสาเก ซึ่งเคียงข้างด้วย แดง ไบร์เล่ย์ กับนักสู่หน้าจืด หล่อ สะพานขาว พอรถเมล์เร่งเครื่องออกจากป้ายตะบึงผละไป นักเลงโตบางลำภูก็กวาดตามองพลพรรคที่ยืนรายเรียงกันสลอนพลางเอ่ยลอยๆ
"หวังว่าคงเตรียมของกันมาพร้อมนะ"
หลังเสียงเปรยของพี่เอื้อยใหญ่ หลายคนงัดเอาดาบและมีดที่ซุกซ่อนไว้ออกมาโชว์ บางรายมีไม้ดุ้นเหมาะมือหรือไม่ก็สนับทองเหลืองแต่ไอ้รุ่นนายหนึ่งจากย่านวัดมหรรณพ์แสบกว่าใคร เพราะนอกจากจะพกอีดาบยาวหวิดศอกหมอยังบอกด้วยสีหน้าฉาบรอยยิ้มกระหยิ่มลำพอง
"เรายังมีของดีอีกอย่างนึง"
เอ่ยจบ พ่อยอดชายค่อยๆล้วงเอาสิ่งหนึ่งจากในย่ามที่สะพายไหล่ขึ้นมาชูอวด ปรากฏว่ามันเป็นขวดสีชาใบย่อมปิดฝาแน่นสนิท! ปุ๊ ตรอกสาเก ฉวัดตามองแล้วเลิกคิ้ว
"ระเบิดขวด...?!"
ไอ้รุ่นจากวัดหรรณพ์พยักหน้าหงึก
"ใช่ ปุ๊เคยเห็นฤทธิ์เดชของมันรึเปล่าล่ะ"
"ยังเลย"
"งั้น...วันนี้ได้ดูแน่ !"
"มันร้ายกาจซักแค่ไหนว่ะ ?"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"อ้าว...!"
"เราเองก็ไม่เคยใช้ ได้ยินแต่พรรคพวกมันคุยว่าเด็ดสะระตี่ยิ่งกว่าปืนซะอีก"
"เออ ขอให้สมราคาคุยเถอะ เก็บไว้ก่อนเดี๋ยวเกิดระเบิดเปรี้ยงปร้างซะตรงนี้จะซวยกันเปล่า"
หมอนั้นบรรจงหย่อนขวดกลับคืนลงในย่ามตามคำสั่งโดยไม่อิดเอื้อน ส่วนขาใหญ่เจ้าถิ่นบางลำภูหันไปขมวดคิ้วกับหนุ่มรุ่นหน้าจืด
"ร้านนาฬิกาที่ว่าอยู่อีกไกลมั้ย ?"
หล่อ สะพานขาว วาดมือชี้ป้ายรถเมล์ถัดไปซึ่งอยู่ไกลพอประมาณ แต่ก็มองเห็นได้จากแสงไฟที่สาดออกมาจากร้านค้าตรงนั้น ว่ามีเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งยืนสุมกันอยู่เป็นโขยง
"โน่นไง !"
ปุ๊ ตรอกสาเก หรี่ตาคาดคะเน
"ที่เห็นยืนออกันหน้าร้าน คงเป็นพวกไอ้เหล็ง"
"ก็น่าจะใช่"
"งั้นไปกันเลย ลุย!"
พร้อมกับการกระแทกเสียงดุดันคำท้าย ไอ้หนุ่มอันตรายจากตรอกสาเกไหวตัวก้าวพรวดออกนำทันควัน พลพรรคทั้งกลุ่มตบเท้าตามติดอย่างกระเหี้ยมกระหือฮึกเหิม เพราะที่เห็นเบื้องหน้าคือสมรภูมิ และทุกคนไม่ผิดอะไรกับนักรบคะนองศึก! อเวจีเป็นพยาน! วินาทีเลือดหลั่งกำลังจะมาถึงในอีกไม่นานเกินรอ!!
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
วัยรุ่นย่านสะพานขาวหกเจ็ดคนที่ยืนจับกลุ่มกันตรงป้ายรถประจำทางหน้าร้านนาฬิกา ก็ใช่ว่าจะไม่สำเหนียกภัย ความเคลื่อนไหวของหนุ่มทีนเอจโขยงใหญ่จำนวนไม่น้อยที่ยกขบวนล่องมาตามบาทวิถีฝั่งทิศเหนือของถนนหลานหลวง แม้จะยังมองไม่เห็นถนัดชัดเจนเนื่องจากเป็นช่วงหัวค่ำกำลังขมุกขมัวเข้าใต้เข้าไฟ แต่มันก็ทำให้บางคนเริ่มเอะใจไหวระแวง หนึ่งในกลุ่มซึ่งใส่กางเกงขาสั้น สะกิดคนไว้ผมสไตล์เอลวิสปาดชโลมด้วยน้ำมันเหนียวยี่ห้อตันโจติ้กหนาเตอะ พลางเอ่ยอย่างหวาดๆ
"ข้าว่าไอ้พวกนั้นจะไม่มาดีนะเหล็ง"
หมอนั่นแฉลบตามองแผงกองกำลังดำตะคุ่มที่รุกคืบใกล้เข้ามาทุกขณะแล้วพยักหน้า
"ข้าก็รู้สึกแปลกๆ แต่หวังว่าคงไม่เกี่ยวกะเรา"
"ไม่แน่นะ...ข้าสังหรณ์ชอบกล"
"ยังไงล่ะ ?"
"เอ็งลืมซะแล้วเรอะ? เมื่อวานเราตบโก๋หลังวังคนหนึ่งซะหัวทิ่ม แถบยังไล่กระทืบมันวิ่งเตลิดเปิดเปิงรอดตีนไปได้หวุดหวิด ไอ้หมอนั่นข้าคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นเดินกะปุ๊ ตรอกสาเก"
เจ้าของทรงผมเลียนแบบราชาร็อคแอนด์โรล ผงกศีรษะเนิบช้าพลางพึมพำ
"ตัวดังนี่หว่า ข้าไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แต่ก็รู้ว่ามันซ่าอยู่แถวบางลำภู"
วัยรุ่นขาสั้นกลอกตามองเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นซึ่งยังอยู่ห่างกันไม่กี่สิบเมตร แล้วตวัดเสียงกับคู่สนทนาข้าของฉายา #เหล็ง_นมเย็น"
"ไม่ใช่ซ่าธรรมดา มันขาใหญ่เลยละ !"
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว
"เอ็งกลัวว่าจะเป็นไอ้ปุ๊ยกพวกมาแก้คืน...?"
"ใช่"
"สะพานขาวถิ่นเรานะ เป็นไปได้รึที่มันจะกล้าล้ำแดน ?"
"เหล็ง..." คนใส่ขาสั้นทอดเสียง "...เอ็งคงไม่รู้ว่าไอ้ปุ๊เคยข้ามไปคิดบัญชีกะคู่อริถึงฝั่งธนฯ สะพานขาวใกล้แค่นี้ทำไมมันจะมาไม่ได้?"
"ถ้างั้น...?"
"กันไว้ดีกว่าแก้ เชื่อเถอะ เกิดมันเป็นอย่างที่ข้าว่าเข้าจริงๆ เดี๋ยวจะแก้ไม่ทัน"
เหล็ง นมเย็น เหลียวมองในร้านนาฬิกาซึ่งมีสมาชิกร่วมแก๊งนั่งสุมกันอยู่อีกชุดหนึ่ง ก่อนหันมาเอ่ยเครียดๆ
"เอ็งเข้าไปบอกพวกข้างในให้เตรียมของไว้ผิดนักก็ได้โช้ยกันแหลกไปข้างนึงละวะ!"
ไอ้รุ่นขาสั้นไม่ปริปากโต้แย้ง มันหมุนตัวเผ่นเข้าร้านนาฬิกาอย่างไม่โอ้เอ้
และเพียงชั่วอึดใจต่อจากนั้น ปุ๊ ตรอกสาเก แดง ไบร์เล่ย์ และหล่อ สะพานขาว ก็นำขบวนนักสู้วัยคะนองรุดมาถึง พอประจัญหน้ากันกลางแสงสว่างที่สาดออกมาจากร้านรวงบริเวณนั้น หล่อก็เหยียดนิ้วชี้หัวโจกวัยรุ่นคุมถิ่นโดยไม่ลังเล
"ไอ้นี่แหละ!"
แทบไม่ทันขาดคำท้าย แดง ไบร์เล่ย์ ก็โลดผึงออกหน้าโผนเข้าใส่พี่เอื้อยประจำถิ่นชนิดที่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามได้ตั้งตัว กำปั้นขวาติดสนับทองเหลืองสี่เงี่ยงแข็งปั๋งเหวี่ยงขวับเข้าหาปากครึ่งจมูกหมายเลาะฟันทั้งแผงให้กระจุย!
"อ๊ะ...!!"
เหล็ง นมเย็น หลุดอุทานตื่นๆ พร้อมทั้งผงะยืดคางหลบด้วยสัญชาตญาณ สนับมือเลยพลาดเป้าแต่ก็ไม่ไร้ผล มักโขกตูมเข้าตรงยอดอกเต็มดอกเต็มดวง! บึ้ก...!!
"อักก์...!!"
คนถูกชกสำลักเสียงสั้นๆ แยกเขี้ยวเบี้ยวปากกระเด้งถอยกรูด! พริบตานั้น บรรดานักสู้จากต่างถิ่นภายใต้การนำของสามหนุ่มอันตราย ก็ดาหน้าทะยานเข้าลุยปรปักษ์อย่างฮึกเหิม
วัยรุ่นสะพานขาวจากในร้านนาฬิกา ก็ฉวยมีดไม้เครื่องทุ่นแรงประดามี กรูเกรียวออกมาสมทบกับพวกข้างนอกทันๆ กัน ชาวประชาผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ยืนรอรถเมล์อยู่ใกล้ๆ ป้ายสี่ห้าคน กระเจิงหนีกันจ้าละหวั่นด้วยความตื่นตระหนกพรั่นพรึง พร้อมทั้งส่งเสียงเอะอะโวยวายกรี๊ดกร๊าดลั่น! ขณะเดียวกัน นักบู๊รุ่นเยาว์ทั้งสองฝ่ายต่างก็สัประยุทธ์ห้ำหั่นกันด้วยอาวุธของใครของมันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ทั้งมีดไม้เงื้องัดกวัดแกว่ง ตีแทงปิดป้องโต้ตอบฟาดฟันกันโดยไม่คำนึงถึงเป็นตาย
เสียงอาวุธกระทบเป้าผัวะผะบึ้กบั้ก เสียงสบถเกรี้ยวกราดและเสียงโอดโอยด้วยความเจ็บปวดดังคละเคล้ากันฟันไม่ได้ศัพท์! รถประจำทางสองคันซึ่งตะบึงข้ามสะพานมาจากยมราช พากันเบรกพรืดเมื่อผ่านที่เกิดเหตุแล้วจอดแช่อยู่คนละฟากถนน ผู้โดยสารในรถเฮละโลมาออกันทางแถบขวาชะเง้อชะแง้มองลอดหน้าต่าง สอดส่ายสายตาจับภาพการต่อสู้ชนิดถึงเลือดถึงเนื้อที่อุบัติขึ้นริมถนนฝั่งตรงข้ามอย่างตื่นระทึกและสนใจใคร่รู้ตามวิสัยไทยแท้ ชอบแห่ดูมันซะทุกเรื่อง! บางครั้งขนาดต้องเสี่ยงกะลูกหลงก็ยังยอม ใจรักซะไม่มี!
ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายสับสนอล หม่านและบรรยากาศอันดุดันเหี้ยมเกรียม วัยรุ่นเจ้าถิ่นสะพานขาวซึ่งมีการเตรียมพร้อมน้อยกว่า ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเห็นได้ชัด บางคนถูกตีล้มลุกคลุกคลาน บางรายก็หัวร้างข้างแตก ถูกมีดถูกไม้ได้เลือดกันเป็นระนาว และขณะที่ส่วนใหญ่ทะยอยถอยร่นเข้าไปในร้านนาฬิกา ไอ้รุ่นตัวดีจากย่านวัดมหรรณพ์ก็เงื้อง้าอีดาบไล่ตามอย่างไม่ลดละ ซึ่งก็คงได้ฟันใครอีกซักฉัวะ หากไม่ผลีผลาดพลาดท่าไปเจอไม้พลองเหวี่ยงสกัดเข้าใต้ข้อศอกไม่จังนัก กระนั้นก็ทำเอาดาบหลุดกระเด็น! เมื่อไม่มีดาบเป็นอาวุธ เด็กหนุ่มก็จำต้องหยุดรุกไล่แต่ยังไม่เลิกรา เขาล้วงมือลงไปในย่านที่สะพานติดตัว กำเอาขวดสีชาแก่ขึ้นมาแล้วร้องบอกพรรคพวก
"เฮ้ย! ถอยออกมาก่อน ถอยเร็ว!"
ขาดคำ ขวดใบย่อมถูกโยนลอยละลิ่วเข้าไปในร้านอย่างไม่รั้งรอ พริบตาติดกัน เสียงแตกตัวของระเบิดเคมีก็แผดกัมปนาทกึกก้อง
"ตูม..!!"
กลุ่มควันสีขาวหนาทึบ สาดพรวดออกมาจากในร้านนาฬิกา ตามด้วยเสียงแผดร้องด้วยความเจ็บปวดสาหัสประสานกันระงม! และพอควันจาง ภาพที่ปรากฏในร้านก็คือร่างโชกเลือดของเจ้าถิ่นสะพานขาวหลายนายทอดระเกะระกะอยู่กับพื้นซึ่งเกลื่อนไปด้วยเศษวัสดุสารพันบิดทุรนทุรายและโอดโอยแข่งกันอึงคะนึง! ไม่แต่เพียงเท่านั้น หนึ่งในจำนวนพลรบฝ่ายรุกรานก็ยังเจอสะเก็ดระเบิดพวกเดียวกันเองบาดเจ็บไม่น้อย
ปุ๊ ตรอกสาเก แดง ไบร์เล่ย์ หล่อ สะพานขาว รวมทั้งเหล่าพวกพ้องบริการถึงกับตะลึงเซ่อไปทั้งเทือก! ทุกคนไม่เคยใช้ระเบิดขวด ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าอานุภาพของมันจะรุนแรงร้ายกาจขนาดนี้! เพราะรูปลักษณ์ภายนอกมันเป็นเพียงขวดใบเล็กๆ ไม่น่าจะมีพิษสงอะไรสักเท่าไหร่ ที่ไหนได้ ตูนเดียวร่วงระเนเป็นโขยง และไม่รู้จะมีใครถึงตายมั่งรึเปล่า? ปุ๊ ตรอกสาเก ตะลึงขึงขังจังงังกับฤทธิ์เดชของระเบิดขวดอยู่ร่วมอึดใจถึงได้สติ และพร้อมกันนั้นสมองก็สั่งการในฉับพลัน!
"หนี...!!"
เพราะหากมีคนตาย ใครก็ตามที่พลาดพลั้งให้ตำรวจจับได้ ต้องรับโทษทัณฑ์ขั้นอุกฤษฏ์แน่นอน! เขาหันขวับไปทางเพื่อนร่วมแก๊งที่ยังพากันยืนเงอะงะทำอะไรไม่ถูกและตวัดเสียงร้อนรน
"ทุกคนหนีเร็ว! แยกย้ายกันไป!"
ไม่มีใครรอให้เตือนซ้ำ เด็กหนุ่มคะนองเลือดทั้งกลุ่มกระจายพรึ่บไปคนละทิศ เสียงฝีเท้าควบสุดฤทธิ์เตลิดออกจากที่เกิดเหตุ ดังระรัวแข่งกันสับสน บางส่วนก็โจนลงถนน สับตีนตะบึงตัดข้ามไปยังอีกฟากฝั่งอย่างไม่กริ่งเกรงว่ารถราจะพุ่งชน คนขับเสียอีกที่ต้องตาลีตาเหลือกกระทืบเบรกกันให้วุ่น! ไม่ถึงครึ่งนาที วัยรุ่นฝ่ายรุกรานก็สลายตัวไปจากบริเวณนั้นเรียบวุธ! ที่เหลืองทิ้งไว้ข้างหลัง ก็คือซากปรักพังแตกหักแหลกวินาศของวัสดุอุปกรณ์สารพัดในร้านนาฬิกาซึ่งถูกถล่มทลายด้วยระเบิดเสียหายยับเยิน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีร่างโชกเลือดของบรรดาเจ้าถิ่นสะพานขาวหลายนายนอนดิ้นทุรนทุรายกลิ้งเกลื่อน! และมันแย่หนักเข้าไปอีกตรงที่ส่วนใหญ่บาดเจ็บสาหัส!
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
คืนนั้น หล่อ สะพานขาว เผ่นหนีไปกับแดง ไบร์เล่ย์ และอาศัยหลบซ่อนที่บ้านของฝ่ายหลังในตรอกไบร์เล่ย์ ส่วนปุ๊ ตรอกสาเก กับลูกทีมจำนวนหนึ่งแห่กันไปค้างที่บ้านเพื่อนย่านถนนบุญศิริ ซึ่งหากหล่อกับแดง ติดกลุ่มไปด้วยก็เป็นอันว่าเสร็จ! ไม่พ้นมือกฏหมายเด็ดขาด! เพราะก่อนรุ่งสางคืนเดียวกันเจ้าหน้าที่ตำรวจก็กระจายกำลังเข้ารายล้อมบ้านหลังที่เหล่าวัยรุ่นอันตรายสุมหัวกันซ่อนตัวอยู่ และจับกุมได้โดยละม่อมทั้งชุด และแน่ละว่าพวกที่ถูกจับทุกคน ย่อมต้องเย็บปากตัวเองแน่นสนิทตามวิสัยลูกผู้ชายเต็มร้อย จะไม่มีการซัดทอดหรือแม้แต่ให้เบาะแสสืบสาวไปถึงตัวเพื่อนฝูงที่ยังไม่โดนรวบ มันเป็นกฎเกณฑ์ข้อปฏิบัติที่พวกเขายึดถือกันอย่างเหนียวแน่น มั่งคง! แดง ไบร์เล่ย์ หล่อ สะพานขาว กับพวกพ้องร่วมขบวนการอีกส่วนหนึ่ง จึงแคล้วคลาดลอยนวลอยู่ได้โดยปลอดภัย
เช้าวันรุ่งขึ้น หนังสือพิมพ์รายวันต่างพาดหัวหน้าหนึ่งเสนอข่าวกันอย่างอึกทึกครึกโครม! ทุกฉบับรายงานข่าวละเอียดยิบเกี่ยวกับกรณีวัยรุ่นสองกลุ่มก่อเหตุรุนแรงขั้นจลาจลยกพลเข้าประจัญบานกันอย่างดุเดือดเลือดพล่านที่สะพานขาว และปิดท้ายด้วยระเบิดขวดซึ่งสำแดงอานุภาพร้ายกาจน่าพรั่น และที่ขาดไม่ได้ก็คือภาพถ่ายของบรรดาเด็กคะนองเลือดที่จนมุมเจ้าหน้าหน้าที่ตำรวจ มันถูกตีพิมพ์หราปรากฏโฉมหน้าเป็นที่รู้จักไปทั่ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปุ๊ ตรอกสาเก หรือที่ชื่อจริงตามทะเบียนสำมะโนครัวว่า จำเริญ บุญยดิษฐ์ ในฐานะที่เป็นหัวโจกนำขบวนนักบู๊ฝ่ายรุกแม้จะไม่ใช่คนใช้ระเบิดร้ายแรงถล่มคู่อริ แต่เขาก็ได้ฉายาใหม่จากหนังสือพิมพ์แทนของเดิม นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าฉบับใดก็เรียกเขาด้วยฉายาเดียวกัน #ปุ๊_ระเบิดขวด และมันก็กลายเป็นฉายาติดตัวจนกระทั่งวาระสุดท้าย ทั้งๆ ที่ปุ๊ไม่เคยใช้ระเบิดขวดแม้แต่ครั้งเดียว!!
โดย : เชษฐ์ ชัชวาล
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
