"มือนี้เป็นมือของคนที่ซ้อม"
เป็นคำที่ฟังแล้ว ตื้นตัน
ขอบคุณที่มีคนมองเห็นในจุดลึกซึ้งแบบนี้ด้วย
"มือของนักดนตรีไม่สวยเลยนะ"
มันไม่ได้นุ่มนิ่ม เนียนสวย ไว้เล็บยาวก็ไม่ได้ ถ้าเป็นมือกีต้าร์ ก็นิ้วด้าน ส่วนมือเปียโน นั้นคือเส้นเลือดอันปูดโปน มือเล็กๆ ของเรา บางวันเล่นรวมซ้อมด้วย เกือบ 10 ชม. เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่รู้สึกว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"ดนตรีนั้นซื่อสัตย์กับเราเสมอ"
ตอนโควิทล็อคดาวน์ การไม่มีรายได้หล่อเลี้ยง ยังไม่เจ็บปวดเท่าที่จะไม่ได้เล่นดนตรี จำได้ว่าซ้อมเยอะมาก ซ้อมเพราะชอบที่จะอยู่ตรงนั้น ทักษะการบรรเลงเปียโน เพิ่งสร้างภายในช่วงโควิทล็อคดาวน์ ที่ผ่านมานี้เอง
"ให้เสียงดนตรีโอบกอดเรา"
ตอนนั้น หรือแม้แต่ในตอนนี้ มันก็ยังมีเรื่องที่ต้องหนักในใจ อยู่มาก แต่ถ้าชีวิตเลือกได้อย่างเดียว ฉันก็จะเลือกดนตรี ถ้าข้างนอกนั่นมีสงคราม จะต้องสิ้นชีพ ฉันจะตายทั้งที่เล่นดนตรีอยู่ เหมือนในหนังเรื่อง The Pianist. เพราะถ้าเราไม่ตาย ดนตรีจะนำความสุขมาให้เราและผู้คนได้เสมอ
เมื่อวานเล่นงานไพรเวท ไป 5 ชม.ติด ถ้าไม่ซ้อมจนอยู่ตัว คงเล่นไม่ได้แน่ ดังนั้นการที่ได้ยินคำนี้
"มือนี้เป็นมือของคนที่ซ้อม"
"มือขวา และทักษะการได้ยินตัวโน๊ต แสดงว่าหนูอยู่กับมันเยอะมาก" ขอบคุณจริงๆ ที่มีคนมองเห็น
เข้าสู่ปีที่ห้า ของการเล่นเปียโน
Pucco ฉันไม่เสียใจเลยที่เธอเป็นเธอ
ปล.ที่ว่าจะเขียนบทความ 21 วันติด แต่ งานเข้ามาจนต้องฝึกซ้อม จัดการงานดนตรี ตรงหน้าก่อน
เพื่อจะเล่นเพลงๆ หนึ่งให้งดงาม แค่ 5 นาที
เราซ้อม เราฟังเพลง คนๆ หนึ่งได้ทุ่มเทลงไปกับสิ่งเหล่านี้ นับร้อย นับพัน ชม.
วันนี้จะเป็นเวลาที่มานั่งอ่านหนังสือ จิบกาแฟ และจะเขียนบทความชดเชย วันที่สัญญากับตัวเองไว้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
