“เมื่อผม...ไม่ได้เป็นหัวหน้าห้อง” ตอนที่ 2
(หนทาง...แก้ปัญหา)
เรื่องราวผ่านมาสักระยะ ลูกก็ยังพูดคำเดิม
"ลูกไม่ได้เป็นหัวหน้าห้อง เพื่อนล้อ
ลูกอยากเป็นเด็กเก่ง ลูกไม่ดื้อแล้ว"
พ่อสังเกตุเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป
ปกติเรียกให้ทำอะไรจะตอบว่า เดี๋ยว!!!
หรือ แปปนึงคับ ตอนนี้เรี๊ยกปุ๊บขานปั๊บ
ใช้ปั๊บทำปุ๊บ
สิ่งนึงที่พ่อคิดคือ ลูกคงตั้งใจ พิสูจน์ตัวเอง
ในแบบเด็กๆ เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการกลับมา
แต่ลูกเอ๋ย...พ่อไม่รู้เลย ที่โรงเรียนเป็นงัย
คุณครูคิดอะไร และพ่อไม่อยากให้ความหวัง
ว่าถ้าอยากได้ตำแหน่งคืนมา
ลูกต้องพัฒนาตัวเอง เพราะเหมือนพ่อหลอก
ให้ลูกมีหวัง
เมื่อถามลูก "ทำไมตอนนี้น่ารัก เป็นเด็กดีจัง"
ลูกตอบ "ก็ลูกเป็นหัวหน้าที่บ้าน ก็ต้องไม่ดื้อ
อยู่โรงเรียนลูกก็เป็นลูกน้องที่ดี ช่วยงานครู
ช่วยงานหัวหน้าถือของ"
พ่อได้ฟังถึงกับอึ้ง คาดไม่ถึงกับความคิดของเด็ก
วัย 7 ขวบ แต่อย่างน้องก็ได้เห็นความตั้งใจ
และได้เห็นการนำคำสั่งสอนของพ่อไปปฎิบัติ
"พ่อคับ แล้วลูกจะได้เป็นหัวหน้าห้องอีกมั้ย"
พ่อคิดในใจ "ลูกเอ๋ย พ่อไม่อยากหลอกลูก
ว่าโลกความเป็นจริง ลูกอาจจะไม่ได้เป็น
อีกเลยก็ได้"
กุญแจสำคัญของปัญหาครั้งนี้คือ "คุณครู"
พ่อปรึกษากับแม่ว่า ควรบอกคุณครู
แต่ก็ถูกทัดทานโดยแม่ด้วยเหตุผล
1.ครูจะหาว่าเข้าข้างลูก
2.ครูจะหาว่าห้าวก่ายเรื่องในโรงเรียน
3.ลูกเราจะถูกครูมองว่าเป็นปัญหา
ฯลฯ
พ่อครุ่นคิด เหตุผลของแม่
แต่ก็ยังสงสารลูก ที่จะปิดบัง ให้ความหวังต่อไป
จึงตัดสินใจโทรไปหาครู
โดยที่ไม่รู้เลยว่า ผลจะเป็นอย่างไร
จะเป็นผลเสียมากกว่าผลดีหรือไม่
แต่พ่อคิดว่า...เมื่อเกิดปัญหา
ลูกไม่อยากไปโรงเรียน
ลูกไม่มีความสุขในการเรียน
นอกจากเป็นปัญหาของลูก
และผู้ปกครองแล้ว
มันควรจะเป็นปัญหาของครูด้วย
และพ่อคิดเสมอว่า การพูดคุยด้วยเหตุผล
เป็นทางออกที่ดีที่สุด
พ่อ...หวังว่าคุณครูจะเข้าใจเรื่องเล็กๆ
ของผู้ใหญ่ ที่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับ
เด็ก 7 ขวบ
ติดตามตอนต่อไป
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
