สวัสดีครับ รีดเดอร์ทุกๆท่าน วันนี้ "คุเรโมโตะ" ไม่ได้มานำเสนอข่าวสารอนิเมะ และ ไม่ได้มาเสนอข่าวสารเกม แต่ว่า วันนี้ขอมานำเสนอในหัวข้อ "เรียนภาษายังไงให้พูดได้" ถ้าพร้อมแล้วไปอ่านกันเลยครับ!!
เคยตั้งคำถามไหมครับ ว่า "ตอนเป็นเด็กทารก เราเรียนภาษาไทยอย่างไร?"
คำถามนี้นี่แหละครับที่เป็นเฉลยของตัวคุณเอง และเรื่องราวจากนี้จะเป็นเรื่องราวที่เป็นอดีตของผม อย่ารีรอครับ ไปอ่านกันเลย!
เรื่องราวมันเริ่มต้นขึ้นในสมัยผมกำลังเรียนมัธยมต้น ปี 3 รึว่า ม.3 นั่นแหละครับ บังเอิญว่าผมเป็นเด็กบ๊วยที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ เรียนไม่เก่ง คณิตศาสตร์ไม่เอาไหน วิชาภาษาไทยไม่ได้เรื่อง ภาษาอังกฤษก็พอได้ แต่ไม่ได้เก่งเหมือนทุกคนภายในห้อง เรียกง่ายๆว่า ตอนนั้นผมไม่มีอะไรดีเลยก็ว่าได้
ลองนึกภาพตามผมนะครับ นักเรียนทุกคนภายในชั้นเรียนมีทักษะที่เป็นเอกลักษณ์กันหมดยกเว้นตัวคุณเอง ไม่ว่าจะเป็น กีฬา คำนวณ ทดลอง งานหัตถกรรม ฯลฯ โดยคุณมองย้อนกลับมาที่ตัวเองแล้วนึกกับตัวเองว่า "ทำไมเราถึงไร้ค่าขนาดนี้ นี่เราไม่มีความสำคัญพอที่จะให้เพื่อนๆในกลุ่มได้พึงพาเลยหรอ?" นั่นแหละครับ ความคิดจุดเปลี่ยนชีวิตของผมเลย
ผมในช่วงเวลาสมัย ม.ต้น นั้นนึกแค่ว่าอะไรที่ตัวเองพอทำได้บ้าง และเพื่อนสนิทของผมในห้องคนนึงมันก็เก่งภาษาอังกฤษเอามากๆ สอบทีไรได้เต็มเกือบตลอด และในช่วงเวลาที่ผมกำลังครุ่นคิด ผมก็ได้คำตอบกับตัวเองว่า "ผมจะเรียนภาษาอังกฤษ"
นั่นเป็นช่วงเวลาที่ผมตัดสินใจจะทำอะไรด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต โดยตอนแรกผมก็นั่งจดคำศัพท์ไปเรื่อยๆนั่นแหละครับ แบบไม่ได้คิดอะไรเลย เรียกง่ายๆว่า เรียนแบบโง่ๆเลยนั่นเอง
พอนั่งเรียนไปได้สักประมาณ 1-2 เดือน ผมก็มีโอกาสได้คุยกับชาวต่างชาติที่ใช้ภาษาอังกฤษ บอกเลยครับว่าผมตื่นเต้นมากๆ พูดไม่เป็นสัปปะรดเลยครับ แล้วก็ตั้งสติฟังเขาไม่ได้เลยครับ ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ชอบเก็บข้อมูลจากตัวเองอยู่แล้ว หลังจากเหตุการณ์ตื่นเต้นคุยกับชาวต่างชาติไม่รู้เรื่อง ผมก็มานั่งทบทวนกับตัวเองว่า "เพราะอะไรเราถึงตื่นเต้นกับการคุยชาวต่างชาติ ทั้งๆที่ชาวต่างชาติก็มองว่าเราเป็นชาวต่างชาติเช่นเดียวกัน เขาไม่รู้สึกตื่นเต้นที่จะคุยกับเราบ้างหรอ?"
แน่นอนครับว่าชาวต่างชาติจะต้องรู้สึกแบบเดียวกันกับที่เราตื่นเต้นจนพูดไม่เป็นสัปปะรด เพราะพวกเขาไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะทำให้เราต้องรู้สึกเกรงกลัวว่าจะพูดผิดแล้วเขาจะด่าว่าเราแบบเพื่อนในชั้นเรียนที่มักจะชอบหัวเราะเราตอนที่เรา "ทำผิดพลาด" ซะหน่อย
เรียนภาษาไปได้เกือบครึ่งปีแล้วนะครับ เรียนแบบใช้วิธีจดศัพท์ ผมจดติดต่อกันเป็นระยะเวลาถึง 5 เดือนเกือบ 6 เดือน ทักษะการอ่านดีขึ้น จำศัพท์ได้ดีขึ้น แต่พอจะพูดก็ยังพูดไม่เป็นสัปปะรดเช่นเดิม ผมเลยนึกย้อนไทม์ไลน์ที่คิดว่าเกิดเหตุการณ์เรียนภาษาขึ้นทุกไทม์ไลน์จนกระทั่งเกิดคำถามขึ้นว่า "ตอนเป็นเด็กแบเบาะ จนโตเราพูดภาษาไทยได้ยังไง?" ผมนั่งหาคำตอบนี้อยู่เกือบเดือนเต็มๆก็ยังไม่ได้คำตอบเพราะว่าผมคิดเยอะเกินไป ในความเป็นจริงแล้ว สิ่งมีชีวิตอย่างเราที่เรียกว่ามนุษย์นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น แต่เพราะเรามีระบบการคิดเราถึงได้แตกต่างกับเผ่าพันธุ์อื่น คำตอบของการเรียนภาษาอังกฤษของผม มันควรจะต้องคิดให้มันซับซ้อนขนาดนั้น ซึ่งตอนนั้นผมคิดไปว่า "เพราะผมอ่านหนังสือด้วยส่วนนึงรึเปล่า" "เพราะพ่อแม่สอนมา" "เพราะครอบครัวสอนมาตั้งแต่เกิดมันเลยเป็นเหมือนความสามารถพิเศษไปเลย" นี่แหละครับที่ผมบอกว่า "ผมใช้หัวสมองคิดอะไรเยอะเกินไป"
จนกระทั่งคำตอบมันออกมาในรูปแบบที่ผมเองก็คาดไม่ถึงเลยก็คือ
"ตั้งแต่ทารกจนถึงปัจจุบัน ผมพูดภาษาไทยได้เพราะ ผมฟังและจดจำจากคนรอบตัวทุกคน และเริ่มพูดตาม" มันแน่นอนว่าในตอนแรกไม่มีทางพูดได้ชัดอยู่แล้ว เพราะเราไม่มีประสบการณ์การพูดภาษาไทย
นี่แหละครับ คำตอบที่ผมได้ก็คือ "ผมเรียนภาษาโดยฟังและพูดตามครับ" และมันได้ผลกับการเรียนภาษาของผม
ผมก็ใช้วิธีนี้มาโดยตลอดจนถึง ม.ปลาย ผมก็พูดได้ทั้ง ภาษาอังกฤษ , จีน , ญี่ปุ่น , และไทยครับ
ผมคิดคำตอบได้ในแบบที่ผมต้องการ แล้วคำตอบของคุณล่ะ คืออะไร???
หากได้คำตอบแล้วก็อย่าลืมคอมเมนต์ไว้ใต้โพสต์ด้วยนะครับ แล้วก็หากชอบ "คุเรโมโตะ" ก็สามารถให้กำลังใจได้ง่ายๆเพียงแค่กดไลค์ กดแชร์ และกดติดตามเพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนบทความต่อไปนะครับ!!!! สำหรับวันนี้ "คุเรโมโตะ" ขอลาไปก่อน ขอบคุณที่สละเวลาอันมีค่าของคุณเพื่อทักษะภาษาในอนาคตที่มีคุณค่ายิ่งกว่านี้ครับ!
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
