จันทรายาน 2 ของอินเดีย - ตอน 2/5 : จันทรายาน วิกรม ปรัชญาณ
ชื่อโครงการสำรวจอวกาศของอินเดียนั้น อาจฟังดูเหมือนภาษาไทยมาก
นั่นเป็นเพราะภาษาไทยมีรากศัพท์มาจากภาษาสันสกฤต
ชื่อเหล่านี้จึงอาจออกเสียงต่างจากไทยเล็กน้อย แต่คงความหมายไว้
ภาพวาดทั้งสามส่วนของจันทรายานสอง จาก ISRO
ชื่อ "จันทรายาน" (Chandrayaan) นั้น เข้าใจได้ง่ายสำหรับคนไทย นั่นคือ คำว่า "จันทร์" + "ยาน" = ยานสำรวจดวงจันทร์
โครงการนี้เริ่มตั้งแต่ปี 2003 ส่งยานจันทรายานหนึ่งในปี 2008 ตามด้วยจันทรายานสองในปี 2019
จันทรายานสอง ตั้งเป้าลงจอดบนดวงจันทร์ แต่ไม่ได้ลงจอดทั้งลำ
ส่วนยานลงจอดถูกตั้งชื่อว่า "วิกรม" หรือ วิคราม (Vikram) แปลว่า ความเก่งกล้า
ซึ่งมาจากชื่อของผู้ริเริ่มโครงการสำรวจอวกาศของอินเดีย (Vikram Sarabhai)
ยานลงจอดวิกรมนั้นมีรูปร่างคล้ายกล่องขนาด 2.5 x 2.0 x 1.2 เมตร ซึ่งบรรจุรถปรัชญาณอยู่ภายใน
ตัวยานประกอบด้วยเครื่องยนต์หลัก 5 ตัว แต่ละตัวมีแรงขับ 800 นิวตัน โดย 4 ตัวปรับแรงขับได้ ส่วนตัวกลางมีแรงขับคงตัว และมีเครื่องยนต์ควบคุมทิศทางอีก 8 ตัว แต่ละตัวมีแรงขับ 50 นิวตัน เครื่องยนต์เหล่านี้ถูกควบคุมอัตโนมัติโดยคอมพิวเตอร์บนยาน เนื่องจากโลกและดวงจันทร์ห่างกัน 1.2 วินาที ทำให้การควบคุมช้ากว่า 2.4 วินาที เสี่ยงที่จะตอบสนองช้าไป
การลงจอดช่วงแรกเป็นการลดความเร็วจาก 1,600 เมตรต่อวินาทีที่วงโคจร 30 กิโลเมตร เหลือ 150 เมตรต่อวินาที ที่ความสูง 7 กิโลเมตร
ส่วนแรกผ่านไปด้วยดี แต่ระหว่างการลงจอดช่วงหลังดูเหมือนว่ายานจะสูญเสียการควบคุมที่ความสูงราว 2-3 กิโลเมตร และดูเหมือนหันหัวลงพื้น
ทั้งนี้ทางการอินเดียเปิดเผยเพียงว่าโปรแกรมของยานผิดปกติ และยานกระแทกพื้นด้วยความเร็วกว่า 50 เมตรต่อวินาที
เนื่องจากยานลงจอดวิกรมลงจอดล้มเหลว เราจึงไม่ได้เห็นรถ "ปรัชญาณ" หรือ ปรัจยาน (Pragyan) ซึ่งแปลว่า ความรู้หรือความจริง ซึ่งเป็นเทรนด์เดียวกับชื่อ Curiosity (2012 อเมริกา) และ Tianwen (2020 จีน)
ตัวรถมีความยาวประมาณ 1 เมตร หนัก 27 กิโลกรัม ประกอบด้วยมอเตอร์ไฟฟ้า 6 ล้อ ด้วยพลังงานที่จำกัดโดยแผงโซล่าเซลล์ที่ให้พลังงานราว 50 วัตต์ รถปรัชญาณวิ่งด้วยความเร็วเพียง 1 เซนติเมตรต่อวินาที
การขับรถบนดวงจันทร์ เป็นก้าวสำคัญของการสำรวจ ทำให้เข้าใกล้เป้าหมายที่สนใจบนผิวดวงจันทร์ได้
นอกจากกล้องคู่แล้ว รถปรัชญาณยังมีอุปกรณ์วิเคราะห์ธาตุด้วยการยิงเลเซอร์และการยิงรังสีอัลฟ่าด้วย
ทั้งนี้อินเดียเคยมีบริษัท TeamIndus ที่พัฒนารถสำหรับดวงจันทร์ในการแข่งขัน Google Lunar X Prize ตั้งแต่ปี 2010
เป็นที่น่าเสียดายที่ต้นแบบของบริษัทนี้ที่ลงทุนไป ไม่ได้ถูกนำมาใช้ในโครงการอวกาศของอินเดียเลย รวมทั้งบริษัท Orbit Beyond ของอเมริกาที่นำต้นแบบนี้ไปเสนอและผ่านการคัดเลือกของนาซ่าแล้ว แต่กลับยกเลิกไปเสียเอง
กระบวนการลงจอดบนดวงจันทร์อาจเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้น แต่เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ 15 นาที ใน 30 กิโลเมตรสุดท้าย
สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นคือการควบคุมยานเพื่อเข้าสู่วงโคจรของดวงจันทร์ ซึ่งใช้เวลาเกือบ 2 เดือน กับระยะห่าง 380,000 กิโลเมตร ซึ่งจะขอพูดถึงในตอนถัดไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
