รู้จักใช้ชีวิต
ลูกไทรดก นกชุก เพื่อหวังผล
เกิดเป็นคน ม้ายไหร คนครหา
หมั่นขยัน พากเพียร เรียนตำรา
มีวิชา หาเงิน ได้มากมาย
ทุกสังคม ต้องมี การแข่งขัน
ต้องขยัน ทุกด้าน เร่งขวนขวาย
ทุกเวลา นาที น่าเสียดาย
หากต้องหาย โดยไม่มี ความดีงาม
อย่าดูหมิ่น เงินน้อย ว่าด้อยค่า
ค่อยหามา สะสม ก็ล้นหลาม
ข้าวหนึ่งเม็ด รวมพันร้อย ค่อยเต็มชาม
มีพยายาม สำเร็จ เข้าสักวัน
ทำอะไร ต้องทำ ให้เต็มที่
ทำให้ดี อย่าคอย ตามรอยฝัน
หาความรู้ ตั้งหน้า อย่างบากบั่น
แล้วฝ่าฟัน อย่ายอม แม้ลำเค็ญ
ทุกการงาน มิง่าย ตามใจคิด
ทุกชีวิต ไม่เหมือน อย่างที่เห็น
อุปสรรค ค่อยแก้ ด้วยใจเย็น
ความยากเข็น พ้นได้ ด้วยความเพียร
เมื่อมั่งมี อย่าลืม ความลำบาก
ผ่านพ้นขวาก ต้องขยัน มั่นอ่านเขียน
ต้องอดทน หากผิด ถูกติเตียน
เพราะการเรียน ไม่สิ้นสุด เลยสักครา
เมื่อมีทรัพย์ มากมาย รู้ประหยัด
มัธยัท เก็บน้อย ค่อยรักษา
หมั่นเก็บออม รู้จักใช้ ในเงินตรา
กว่าได้มา เหนื่อยยาก เป็นอย่างไร
ใช้ชีวิต หมดไป อย่างรู้ค่า
วันเวลา ไม่หวน กลับมาใหม่
ยามร่างกาย แข็งแรง ไม่เจ็บไข้
อย่าให้ใจ พ่ายอบาย ยอมเป็นทาส
อย่าเที่ยวหลง ตัวตน จนลืมตัว
อาจเมามัว พาตัว ต้องผิดพลาด
รักษาศีล ทุกข้อ อย่าให้ขาด
หยุดประมาท ใช้สติ และปัญญา
ต้องไม่ลืม ผู้ที่ มีพระคุณ
คอยเกื้อหนุน พิทักษ์ ทั้งรักษา
ไม่ลืมคุณ ท่านบิดร อีกมารดา
ทั้งครูบา อาจาย์ ที่รักเรา
ต้องรู้จัก เผื่อแผ่ เพื่อนมนุษย์
ให้ช่วยฉุด เพิ่มฉลาด พ้นขลาดเขลา
แบ่งสมบัติ ให้บ้าง ตามทำเนา
ให้เขาบ้าง แบ่งเบา ในการงาน
มีอีกสิ่ง สำคัญ เป็นที่สุด
ที่มนุษย์ ทุกคน มักมองผ่าน
ทุกสิ่งให้ แต่ใจ ไม่เบิกบาน
ให้แล้วสุข คือให้ทาน ให้อภัย..
#บทกลอนแสนดี
ขอบคุณเจ้าของภาพ
ชีวิตมีกำหนดเวลา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
