หลายๆ คนคิดว่า "โรคซึมเศร้า" คือโรคที่เรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง ต้องการให้คนอื่นมองแต่ตัวเอง เอาใจแต่ตัวเอง ซึ่งจริงๆ แล้วคนที่เป็นโรคนี้ ไม่ได้คิดแบบนั้น เขากลับมองว่าตัวเองไม่ควรอยู่กับใครหรืออยู่ตรงไหนบนโลกด้วยซ้ำ
เอาแต่หมกตัวอยู่บนที่นอนจนถูกมองว่าขี้เกียจ ทั้งที่จริงๆ แล้วความรู้สึกในตอนนั้นคือไม่อยากเจอใคร ไม่อยากทำอะไร อยากนอนโง่ๆ มองเพดานเฉยๆ ซึ่งก็ไม่แปลกที่จะถูกมองว่าขี้เกียจ ตอนแรกคนที่เป็นเองก็จะรู้สึกแบบนั้น แต่ลึกๆ แล้วมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ยังคงขัดอยู่ในใจ เป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้ อยากเอามันออกแต่มันหาสาเหตุไม่เจอ ได้แต่คิดว่าอีปมปมนั้นอะ ถ้าเอามันออกได้ เราคงทำอะไรได้มากกว่านี้ แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าไอ้ความรู้สึกนั้นมันคืออะไร?
ไม่อยากเจอใครแม้แต่คนในครอบครัว จนถูกเข้าใจผิดว่าเป็นอะไรแล้วไม่พูด เหตุผลก็คล้ายๆ ข้างบน แต่มันหน่วงกว่า มันหนักกว่า มันดิ่งกว่าและดึงไม่ขึ้นแล้ว ในสมองมีแต่คำว่าภาระ ตัวฉันคือภาระ คนรอบข้างอาจจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไร เราต่างหากที่คิดไปเอง แต่ทุกครั้งที่มองสายตาหรือมองการกระทำของคนรอบข้าง มันจะออกมาลบตลอด ต่อให้เขาทำดีกับเราแค่ไหน ความดีนั้นกลับยิ่งบั่นทอนความรู้สึกเราไปเรื่อยๆ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ไม่อยากเข้าสังคม เกลียดการเจอผู้คน ไม่อยากคุยกะใคร ทุกคนคงไม่ชอบเรา นี่คือความคิดช่วงๆ นึงของการอยู่กับโรคนี้โดยที่ไม่มีใครเข้าใจ
ถ้าตายไปซะคงจะดี มันคงไม่เจ็บหรอก อาจจะมองว่าคนฆ่าตัวตายคือคนโง่ เสียชาติเกิด บาปหนา ไม่กตัญญู อะไรอีกหลายอย่างที่คนจะพูดกัน แต่จะมีสักกี่คนทีเข้าใจภาวะอารมณ์ ณ ตอนนั้น? ตอนนั้นน่ะ มันไม่รู้สึกหรอกว่าเจ็บเป็นยังไง อะไรคือคำว่าเจ็บ ความรู้สึกหรือสิ่งที่โดนมามันเจ็บลึกยิ่งกว่าความตายซะอีก คิดได้แค่นี้จริงๆ มันไร้สมองนะ แต่ภาวะอารมณ์ตอนนั้นจะมีใครที่ฉุดขึ้นบ้าง
ตัวเอง?
เหรอ?
มันไม่ง่ายเลยนะ
ทำไมไม่เลือกที่จะปรึกษาใครล่ะ
พูดสิเป็นอะไรก็บอก?
เหรอ?
แน่ใจใช่มั้ยว่าจะไม่รำคาญ?
บางคำพูดบางความรู้สึกที่มันหน่วง ถ้าพูดออกไปบอกได้มั้ยจะไม่เจอคำว่า "เรื่องแค่นี้เอง อย่าคิดมาก" กลับมา แล้วก็ปัดรำคาญไป ในเมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญแล้วจะไประบายหรือเล่าให้คนอื่นฟังทำไม ถูกมั้ย?
อยากให้ลองเปิดใจกันให้มากกว่านี้ มันอาจจะน่ารำคาญนะ แต่บางทีการที่มาอยู่ข้างๆ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรขอแค่กอดเราไว้ แล้วปล่อยให้เราร้องไห้ก็พอ
การพบจิตแพทย์เป็นอีกทางเลือกนึงที่ดี และดีมากๆ แม้คนรอบข้างและหลายๆ คนจะมองว่าบ้า แต่อยากให้รู้ว่าไม่ได้บ้า กูแค่ป่วยและป่วยเพราะคนแบบพวกคุณนี่แหละที่เอาแต่ซ้ำเติมคนอื่น หลายๆ สาเหตุของการเป็นโรคนี้เพราะมีคนประเภทนี้นั่นแหละ
ร่าเริงขนาดนี้นี่นะเป็นซึมเศร้า ค่ะ ร่าเริงขนาดนี้นี่แหละ เพราะคิดแบบนี้ไงคนถึงได้ฆ่าตัวตายกัน เพราะคิดว่าเขาไม่เป็นอะไรหรอก ไม่รู้สึกอะไรหรอก เล่นได้
เหรอ?
คิดว่าตัวเองคิดและรู้สึกเป็นคนเดียวหรือไง?
โรคนี้รักษาได้นะ แค่มีคนเข้าใจและไม่ซ้ำเติม กินยาอยู่ และโดนปรับยาเพิ่ม ถามว่าดีขึ้นมั้ยมันก็ดีนะ สมองโล่งและทำอะไรได้บ้าง สลัดความคิดความรู้สึกที่มันเคยปลดไม่ออก มันค่อยๆ ปลดออกทีละนิด แม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็น แต่ก็ดีกว่าแต่ก่อนอยู่พอสมควร
ต้องขอบคุณคนรอบข้างที่พยายามเข้าใจ ขอบคุณตัวเองที่พยายามรักตัวเองและไม่คิดสั้นในวันนั้น ขอบคุณตัวเองที่เลือกไปหาหมอด้วยตัวเอง ไม่อยากให้ใครเป็นแบบที่เราเป็น ไม่อยากให้ใครเศร้าหรือรู้สึกดิ่ง มันแย่มากนะกว่าจะพาตัวเองออกมาได้ แม้จะยังก้าวออกมาได้ไม่เต็มร้อย แต่ก็ก้าวออกมาได้บ้างแล้วนะ
ขอแค่เข้าใจ คนโรคนี้เขาไม่ได้ต้องการคนสนใจ แต่ต้องการคนที่เข้าใจและพร้อมกอดเขาโดยที่ไม่มีเหตุผล
/// ขอกอดหน่อยสิ พอพูดคำนี้ออกไปแล้วได้กอด มันฮีลได้จริงๆ นะ
Cr. สารจากผู้ป่วยโรคซึมเศร้าท่านหนึ่ง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
