17 ก.ย. 2020 เวลา 08:51 • สุขภาพ
คิดว่าการวิ่งเป็นการออกกำลังกายที่ต้องใช้ปาก
ส่วนหนึ่งเราใช้มันเพื่อทักทายถามไถ่ทักทาย
แต่อีกแง่หนึ่งเราใช้มันเพื่อคุยกับตัวเราเอง
เพราะในทุกๆ ครั้งที่เราตัดสินใจออกวิ่ง
ร่างกายอันแสนจะชอบความสบายจะคอยหาเรื่องทะเลาะกับเราตลอดเวลา
มันจะไม่ชอบให้สี่ห้องหัวใจและสองขาออกแรง
แม้แต่ลมหายใจก็จะไม่ได้เหนื่อยหอบ
การอยู่นิ่งต่างหากที่ทำให้สบายอย่างแท้จริง
การชวนทะเลาะทำให้เวลายืดเยื้อยาวนาน
จนบางครั้งปากกลายเป็นผู้ชนะ
หรืออาจจะมีบางครั้งที่สองขาได้ออกวิ่ง
แต่ถ้าเมื่อใดที่เรามีเป้าหมายชัดเจนมากพอ
เสียงอันดังกึกก้องกังวานพอจะกลบเสียงปากจอมขี้เกียจลงได้ เมื่อนั้นเราอาจจะได้ใช้สองขาและสี่ห้องหัวใจออกวิ่งได้อย่างเต็มที่
เป้าหมายจะทำให้เราจดจ่ออยู่กับมัน
ในวงเล็บ "ถ้าเราเห็นมันสำคัญพอ"
เสียงที่เคยบอกให้เราอยู่ในความสบายไม่เคลื่อนไหว อาจจะถูกลบเลือนหายไป
และแทนที่ด้วยสิ่งสดใหม่ที่ดีกว่าเดิม
เสียงใดเสียงหนึ่งจะดังออกมาได้
ก็ต่อเมื่อเราให้ความสนใจกับมัน
และทำให้มันก้องดังขึ้นในหัวใจ
จดจ่ออยู่กับสิ่งไหนย่อมได้ผลลัพธ์เป็นสิ่งนั้น
ขึ้นอยู่กับเราว่าจะมัวเสียเวลาทะเลาะกับเสียงแบบไหน
แต่ถ้าหากลองปิดปากและใช้หัวใจบวกสองขา ก้าวออกจากจุดเดิมๆ
จะทำให้เห็นว่า..
"แค่เราออกวิ่งเราก็มาไกลจากจุดเดิมของเมื่อวานแล้ว"
ผมออกวิ่งเพื่ออยากจะไปให้ไกลกว่าจุดเดิม
อาจจะไม่ถึงดวงจันทร์ แต่ก็อาจจะเห็นดวงดาว
ThiNKNOTE
โฆษณา