ชีวิตนี้มีค่า..
ทุกๆคน ต้องการ มีความสุข
เรื่องความทุกข์ หนีไกล ไม่สรรหา
ตั้งแต่เล็ก เติบใหญ่ ทุกเวลา
ปรารถนา ความสุข มาครอบครอง
จึงคิดถึง ตัวเอง เป็นที่ตั้ง
แล้ววาดหวัง จุดหมาย ให้คลายหมอง
เพื่อจะได้ สุขใด ที่ใจปอง
ทั้งผิดถูก ครรลอง เพราะอะไร
คนลำบาก ไม่ยอม จะยากจน
กายอดทน ทำงาน ไม่หวั่นไหว
แม้แสนหนัก เหน็ดเหนื่อย สักเพียงใด
ทำขาดใจ คิดว่าสุข หากมีเงิน
คนร่ำรวย ทรัพย์สิน มากเงินทอง
มีมากหลาย ก่ายกอง ไม่ขัดเขิน
ทรัพย์มากมาย แต่สุข ยังหมางเมิน
สุขเหลือเกิน หากมีมาก วันเวลา
คนร่างกาย พิการ การเคลื่อนไหว
ถึงหัวใจ ยังสู้ แต่ขาดขา
ใช้รถเข็น ไม้ค้ำแขน แสนเวทนา
สุขนักหนา หากว่าเดิน ได้เหมือนเดิม
โลกสวยงาม โสภา ตาไม่เห็น
สุดยากเข็น เกินที่หา สิ่งใดเสริม
แค่ยินเสียง สัมผัส มีอาจเพิ่ม
สุขเหมือนเดิม หากได้ มีดวงตา
คนขอทาน ที่อดมื้อ ได้กินมื้อ
อยากยุดยื้อ ชีวิต ยังปรารถนา
อยากหายหิว ได้กิน เพียงข้าวปลา
ขอแค่นี้ สุขอุรา มีชีวัน
คนเจ็บป่วย เป็นไข้ กายอ่อนล้า
เมื่อยกายา ชีวา ไม่สุขสันต์
ไร้เรี่ยวแรง โรยรา ลงทุกวัน
สุขมากนั้น หากว่ารอด และปลอดภัย
แต่ละคน อยากมีสุข ที่แตกต่าง
แต่ละคน มีหนทาง ที่วางไว้
แต่ละคน หวังเพื่อตัว ทุกสิ่งไป
ทุกคนไป ก็ต้องการ มีชีวี
เมื่อวันนี้ เรามีเงิน มีเวลา
ย่างก้าวขา มองเห็น กินอิ่มหมี
รอดชีวา ที่มีค่า อย่ารอรี
อยู่ให้ดี ให้ชีวี นี้ปลอดภัย
ใช้ชีวิต ด้วยความ ไม่ประมาท
อย่าให้พลาด ไปมั่ว เรื่องเหลวไหล
ผิดศีลธรรม อย่ากล้ำ ทั้งกายใจ
โลกใบนี้ ศิวิไล แสนโสภา...
@บทกลอนแสนดี
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
