ชีวิตของเรา จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี จะต้องเจอกับผู้คนจำนวนนับล้าน กว่าจะเจอเพื่อนแท้เพียงไม่กี่คน เพื่อนแท้นั้นคือคนแปลกหน้า ซึ่งหาได้มีความเกี่ยวข้องกันเลย แต่เมื่อได้พบปะ มักคุ้น สนิทสนมกลมเกลียวกัน กลับสามารถเรียกผู้แปลกหน้านั้นด้วยความสนิทใจว่า “เพื่อน”
เพราะเพื่อนแท้คือผู้ดับมโน
เพื่อน คือ ผู้ร่วมบนเส้นทางแห่งสุขและทุกข์ คนเราจึงมีทั้ง “เพื่อนสุข” และ “เพื่อนทุกข์” แต่เพื่อนประเภทใด จะมีมากน้อยกว่ากันนั้น ก็ย่อมขึ้นอยู่กับว่า ตัวเรานั้น ประพฤติตนเป็นเพื่อนประเภทใด หากเราแสดงตนด้วยความจริงใจ รักใคร่ผูกพัน ใส่ใจทุกข์สุข เราก็อาจได้เพื่อนทุกข์มาคนหนึ่ง ซึ่งแม้มีเพียงหนึ่งเดียว ก็เลิศเลอกว่าได้ทรัพย์อันประเสริฐนับล้าน
แม้คำตอบของชีวิตจริง จะตอบไม่ได้ว่า เมื่อเราอุทิศตัวเป็นเพื่อนทุกข์ของใครแล้ว เขาผู้นั้นจะยอมเป็นเพื่อนทุกข์ของเราแน่กระนั้นหรือ การคิดเช่นนี้ มิน่าจะใช่อุดมการณ์หรือเป้าหมายของการเป็นเพื่อน เพราะเพื่อนทุกข์ ย่อมเป็นผู้แสดงมุทิตาเมื่อเห็นเพื่อนสุข และมีความกรุณาอยากช่วยเหลือให้เพื่อนของตนพ้นจากทุกข์ เพื่อนทุกข์จึงมิใช่ผู้ที่รอรับ “ความรัก” หรือ “ความห่วงใย” จากผู้อื่นก่อน แต่เพื่อนทุกข์คือคนที่คอยอยู่ข้างเราในวันที่เราทุกข์ และคอยสนับสนุนเราในวันที่เรามีความสุข ยิ่งกว่านั้น เพื่อนที่ดีนั้นนอกจากจะคอยช่วยเหลือเราแล้ว มเขาจะต้องรู้จักตักเตื่อนเมื่อเราทำสิ่งที่ผิด สิ่งที่ไม่ควร และ ส่งเสริมให้เราเป็นคนดี
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
