“ภูกระดึง” ดอยนี้ที่ใครๆ ก็รู้จัก
นี่คือการขึ้นภูกระดึง “ครั้งแรก”
เพื่อนที่รู้จักเราดีอาจจะแปลกใจ เห็นเราชอบเข้าป่าโน้น ออกป่านี้อยู่บ่อยๆ แต่พลาดภูกระดึงไปได้งัย
สารภาพว่ามันคือความตั้งใจที่อยากจะพลาดจริงๆ เพราะสิบกว่าปีก่อน มีเพื่อนขึ้นไปเที่ยวภูกระดึง แล้วถ่ายภาพ “ฝูงมหาชน” บนนั้นมาอวด คิดภาพตามอารมณ์เหมือน “เที่ยวงานวัดบนดอย” นับจากนั้นมา ภูกระดึง จึงเป็นภูเขาที่ไม่เคยอยู่ในความคิดที่จะไปเยือนเลย ด้วยความที่เราว่ามันคือ “ดอยตลาด” ที่มีแต่ความวุ่นวาย มีเพื่อนหลายคนพยายามชวนไปที่นี่แต่ก็บอกปัดทุกครั้งไป
อาจด้วยความบังเอิญ ที่มีน้องทักมาชวน แล้วบอกว่าจะไปคนเดียว เลยตัดสินใจไปเป็นเพื่อน และด้วยช่วงนี้ฝนเริ่มตกแล้ว จึงคิดว่าไม่น่าจะมีใครขึ้นไปเที่ยวบนนั้นเยอะ เพราะคนส่วนมากชอบเที่ยวฤดูหนาวกัน
จากความคิดติดลบในตอนแรก และเริ่มต้นที่ศูนย์ในวันไป ความคาดหวังสิ่งสวยงามจากที่นี่จึงไม่มี พอไม่หวัง ความผิดหวังจึงไม่มีด้วยเช่นกัน แม้การไปครั้งแรกจะไม่เห็นทั้งพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้า ไม่มีทะเลหมอกให้ชื่นชม ไม่ได้ยลพระอาทิตย์ตก แต่กลับรู้สึกว่านี่แหละ คือเสน่ห์ของธรรมชาติ คือความเป็นตัวตนที่เราไม่สามารถบังคับกะเกณฑ์อะไรได้
“ภูกระดึง” ยังคงเป็นดอยตลาดที่ใครๆ ก็ไปกัน แต่ความพิเศษของดอยตลาดนี้คือ ระยะทางระหว่างจุดท่องเที่ยวต่างๆ ที่ช่างไกลกันซะเหลือเกิน (แต่ก็เดินเพลินๆ ดีนะ เดินตั้งแต่เช้ายันมืดค่ำ) ระหว่างทางก็มีรอยเท้าสัตว์ และป้ายเตือนช้างป่าเป็นระยะๆ (ดูตื่นเต้น และลุ้นดี) รวมถึงความหลากหลายของเส้นทาง (ส่วนตัวชอบเส้นทางน้ำตกเพราะมีต้นไม้ เห็ด และแมลง เยอะมาก
การเดินเท้าไปยังจุดต่างๆ ระยะทางรวมมากกว่า 20 กม. และในบางช่วงที่เดินคนเดียว มันทำให้เรามีโอกาสได้สัมผัสและเรียนรู้ถึงบางสิ่งที่ภูกระดึงพยายามจะบอกเล่า ภูกระดึงบอกเราว่า ...
ลองมองข้ามความเป็นดอยตลาด แล้วพิจารณาดูว่าเราอยากเป็นส่วนหนึ่งของอะไร “ส่วนหนึ่งของฝูงชน” บนนั้น หรืออยากเป็น “ส่วนหนึ่งของภูกระดึง” ถ้าอยากเป็นส่วนหนึ่งของภูกระดึงแล้ว “เราจะได้พบกัน”
ตอนนี้มีคำตอบแล้วในใจ ...
“เราจะพบกันใหม่” แน่นอน “ภูกระดึง”
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
