อย่าลืมตัว
เป็นรามลักษณ์ ยักษ์ลิง นั้นจริงหรือ
แท้ก็คือ หัวโขน เขาโยนใส่
พอจบบท หมดเรื่อง ถอดเครื่องไป
เดิมเช่นไร คงเหลือไว้ คือความจริง...ท่านกล่าว
คือตัวตน ปถุชน ของมนุษย์
มิคิดหยุด พอใว้ ในทุกสิ่ง
ไม่ยอมรับ ปรับใจ ในความจริง
จิตไม่นิ่ง ขาดสติ ปิดปัญญา
ความดีงาม ทุกยาม ที่เคยก่อ
ต้องสูญหนอ เพราะกิเลส เศษตันหา
ดั่งหมอกควัญ มืดสนิท ปิดบังตา
ไม่รู้ค่า ว่าชั่วดี ที่เป็นไป
หน้าโขน ที่สวม อยู่บนหัว
อย่าได้หลง ทนงตัว ว่ายิ่งใหญ่
ปล่อยบ้าง ถอดบ้าง จะเป็นไร
อย่าหลงไป ในสิ่ง ไม่จีรัง
มัวแต่ยึด เกาะติด เพียงลาภยศ
เขากำหนด ให้เจ้า อย่างที่หวัง
ทำไม่ดี มีแต่คน เขาชิงชัง
ต่อหน้าไหว้ พอลับหลัง เขาตะโกน
เมื่อมากมี ยศฐา บันดาศักดิ์
อย่าใช้ชัก เกาะเหนี่ยว ไว้เกี่ยวโหน
ใช้อำนาจ ล่วงถลำ คำหยาบโลน
ไม่คิดค้น แสวงหา ทำความดี
มีอำนาจ ไม่คิด ทำสิ่งชอบ
ไม่รอบคอบ ไม่รู้จัก รักหน้าที่
อย่าอวดรู้ ผู้ชำนาญ เค้าก็มี
บารมี ใช่จะเกิด เพราะข่มคน
อย่าให้ยศ ที่ติด อยู่บนบ่า
ดึงตัวสูง เสียดฟ้า ทุกแห่งหน
ไม่หุนหัน เดินข้ามหัว ประชาชน
อย่ามองค่า ของคน ที่จนรวย
ให้จดจำ ในคำ ท่านเคยสอน
พึงสังวร ในบทกลอน ที่สลวย
เพื่อส่งเสริม เพิ่มปัญญา ให้อำนวย
จะได้ช่วย สมาธิ ไม่วกวน
"เอ็งกินหล้า เมายา ไม่ว่าหรอก
แต่อย่าออก นอกทาง ให้เสียผล
จงอย่ากิน สินบาท คาดสินบน
เรามันชน ชั้นปัญญา ตุลาการ"...ท่านกล่าว
มีอำนาจ ทำความดี นั้นไม่ยาก
จะได้มาก ผู้คนรัก ทั้งกล่าวขาน
สดุดี เชิดชู อย่างยาวนาน
ตลอดกาล ถึงท่าน ตลอดไป...
#บทกลอนแสนดี
- 10
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
