ยินดีต้อนรับ💚
ในขณะข้าพเจ้ายังเป็นเด็กเล็ก, ข้าพเจ้าเล่นซ่อนหากับเพื่อนๆหมู่หนึ่งในบ้านของคุณยาย ข้าพเจ้ากับเพื่อนอีกคนหนึ่งแอบเพื่อนอยู่บนบ้าน ทันที่ที่ข้าพเจ้าได้ยินเสียงฝีเท้า ข้าพเจ้าตัดสินใจกระโดดลงทางหน้าต่าง แต่ช่างโชคร้าย ที่นิ้วชี้ของข้าพเจ้าสวมแหวนไว้ เจ้าแหวนวงนี้ไปเกี่ยวกับหัวตะปูที่โผล่ออกมาและนี้เป็นเหตุที่ทำให้นิ้วข้าพเจ้าหลุดไป
ข้าพเจ้าร้องลั่น. ข้าพเจ้าตื่นตกใจอย่างสุดขีด. ข้าพเจ้าเข้าใจไปว่าข้าพเจ้าต้องตายแน่ๆ, แต่ครั้นรักษาแผลหายเรียบร้อยแล้ว. ข้าพเจ้ากลับไม่ทุกข์ร้อนถึงนิ้วนี้อีกเลยแม้แต่ในขณะเดียว. มันจะมีประโยชน์อะไร? ข้าพเจ้าทำได้เพียงต้อนรับสิ่งที่หนีไม่พ้นนี้ไว้เป็นของข้าพเจ้า🙂
ในปัจจุบันบางครั้งเป็นเวลาตั้งหลายเดือนกว่าข้าพเจ้าจะนึกได้สักครั้งหนึ่งว่ามือซ้ายของข้าพเจ้ามีนิ้วอยู่เพียงสี่อันเท่านั้น.
เมื่อสองสามปีที่ผ่านมา,ข้าพเจ้าพบกับชายผู้หนึ่งทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ขนของในบริษัทแห่งหนี่งเขามีหน้าที่สำหรับขนของขึ้นอย่างเดียวเท่านั้น ข้าพเจ้าสังเกตเห็นมือซ้ายของเขาด้วนตรงข้อมือ. ข้าพเจ้าถามเขาว่าการที่เขาสูญเสียมือไปเช่นนั้น เคยทำให้เขากลุ่มใจบ้างหรือป่าว เขาตอบ, “โอ, เปล่าผมไม่ค่อยจะคิดถึงมันหรอก, ผมยังไม่มีครอบครัว ; ผมจะคิดถึงมันก็ในขณะที่ผมสนเข็มเท่านั้น”
เป็นสิ่งที่หน้าพิศวงไม่น้อยที่คนเราสามารถต้อนรับสถานการณ์แทบทุกอย่างไว้เป็นของตนเอง ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้หรือหนีไม่พ้น ทำได้เพียงปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์นั้นๆ และจะไม่ทุกข์ร้อนอย่างใดเลย
หลายท่านอาจจะเคยได้ยิน หรือไม่เคยได้ยิน นี่เป็นหนึ่งในคติดอันซาบซึ่งของปราชญ์ผู้หนึ่ง เขากล่าวไว้ว่า “จงยินดีรับไว้. เพราะผู้ที่ยินดีต้อนรับทุกสิ่งที่อุบัติขึ้นแก่เขาเป็นขั้นแรกที่จะชนเคราะห์กรรมทุกชนิดในวันข้างหน้า”
ยิ้นต้อนรับสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้กันเถอะครับ🙂แล้วท่านจะมีความสุขทุกช่วงเวลาของชีวิตนับจากนี้ไป
NUTTAM🙂
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
