เตี่ยกับอาหมวย เดินจากตลาดมาถึงบ้าน ก็พอดีฝนเทลงมา
สองพ่อลูกหันมายิ้มด้วยกัน เหมือนกับจะบอกว่า " เรารอดแล้ว " รอดจากการเปียกฝน
อาหมวยหิ้วตะกร้าตรงเข้าครัว
จัดการล้างผักให้เตี่ย โดยมีเตี่ยเป็นผู้กำกับ
" ผักมีดินติดอยู่ ต้องล้างผ่านน้ำก่อน
แล้วค่อยลงแช่น้ำผสมด่างทับทิมนะ "
" ค่ะ เตี่ย เตี่ยบอกทุกครั้ง อั๊วจำได้ "
" เอาน่า เตี่ยยังอยู่เตือนลื้อ ก็รับฟังเอาไว้ วันหนึ่งข้างหน้า เสียงของเตี่ยก็ไม่มีแล้ว "
อาหมวยหยุดมือ มองหน้าเตี่ย
" เตี่ย เตี่ยพูดแบบนี้อีกแล้ว อั๊วไม่ชอบฟัง "
เตี่ยไม่ตอบอะไร แค่อมยิ้ม มือยังคงล้างซี่โครงหมูผ่านน้ำ
" ซี่โครงหมูนี่นะ ต้องล้างผ่านน้ำ เอามือถูให้ทั่วๆ เอาสิ่งสกปรกออก แล้วก็ซับให้แห้ง แบบนี้ "
เตี่ยวางซี่โครงลงบนเขียง ที่มีผ้าสะอาดปูบนหน้าเขียง จับชายผ้าทั้งซ้ายและขวา ขึ้นมาซับน้ำออกจากซี่โครงหมู
จากนั้นดึงผ้าออก แล้วจึงสับให้พอดีคำ
" ทำไมต้องซับด้วยผ้าคะ ประเดี๋ยวลงหม้อ ก็เปียกอยู่ดี "
อาหมวยถามด้วยความสงสัย
" ถ้าเปียก เวลาสับ น้ำจะกระเด็น เปรอะเปื้อน เสื้อผ้า ยังไงหล่ะ "
เตี่ยหยิบซี่โครงหมูที่สับแล้ว ใส่ลงหม้อทีละชิ้น ปากก็พูดว่า
" ปัญหาแต่ละอย่าง มันมีวิธีแก้ไขที่ไม่เหมือนกัน แต่ความรุนแรงของปัญหา จะเบาบางลงหากเราใช้วิธีที่นุ่มนวล เหมือนการที่เราเอาผ้าซับน้ำ
ต่อให้ปังตอสับแรงแค่ไหน น้ำและเลือดจากซี่โครง ก็ไม่กระเด็นมาโดนเรา จริงไหม "
อาหมวยยิ้ม พยักหน้า ตอนนั้น ยิ้มเพราะไม่เข้าใจ ยิ้มไปอย่างนั้น แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป นึกถึงทีไร ก็ยิ้ม
ยิ้มใหกับความคิดแยบยลของเตี่ย ที่สั่งสอนธรรมะให้ลูก ผ่านการทำอาหาร
เตี่ยค่อยๆหยิบผักแต่ละชนิด จากกะละมังน้ำผสมด่างทับทิมที่แช่ผักเอาไว้
นำขึ้นมาล้างอย่างเบามือ ทีละชนิด
แล้ววางลงบนตะกร้า เพื่อสะเด็ดน้ำ
ต่อจากนั้น เตี่ยบรรจงหั่นผักแต่ละชนิด ที่ต้องใช้คำว่าบรรจง เพราะเตี่ยบรรจงจริงๆ
การทำอาหารของเตี่ย ดูแล้วเหมือนงานศิลปะ นุ่มนวล เนิบนาบ ตามนิสัยเตี่ย
" ใส่ซี่โครงหมูลงไป แล้วเติมน้ำสักครึ่งหม้อ ยกไปตั้งบนเตาให้เตี่ยที "
อาหมวยทำตามที่เตี่ยสั่ง
" ตั้งไฟแรงก่อน คอยดูไว้นะพอเดือดต้องเบาไฟ แล้วช้อนฟองออกทิ้ง จากนั้นก็แง้มฝา ความร้อนจะได้ระอุอยู่ในหม้อ ปล่อยให้เคี่ยวไปเรื่อยๆ ความหวานจากซี่โครงหมูจะค่อยๆออกมา "
" บางสิ่ง บางอย่าง ต้องรอเวลา อย่ารีบร้อน มันถึงจะหอมหวาน "
เตี่ยพูดเบาๆเหมือนรำพึงกับตัวเอง มือยังคงหั่นผักไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไป ผักทั้งหมดนอนอวดตัวในถาด หัวไชเท้าแยกอยู่ในตะกร้า
" เอาไชเท้านี่ หย่อนลงหม้อก่อน ไชเท้าเนื้อแน่น หนา สุกยาก ต้องใส่ก่อน "
" ค่ะ เตี่ย "
แต่ อาหมวยก็เผลอเทพรวดลงทั้งตะกร้า น้ำซุปร้อนๆกระเด็นโดนแขนหลายที่ รีบวางตะกร้าเอามือลูบแขนให้คลายร้อน
เตี่ยยืนมองแล้วยิ้ม พูดเบาๆว่า
" เพิ่งสอนไปหยกๆ ว่าความรุนแรงมักก่อปัญหา ความเดือดร้อน เข็ดไหม อาหมวย "
อาหมวยพยักหน้าที่งอหงิก เพราะความร้อน
เตี่ยยกกระทะมาตั้งบนเตาไฟอีกเตา
ตักน้ำมันหมูใส่ ตามด้วยกระเทียมสับ
" นี่เป็นก้านผักคะน้า และกวางตุ้ง ต้องแยกจากใบ เพราะก้านแข็งกว่าใบ ผัดแล้วต้องแยกไว้ ก้านใส่ก่อน ใบใส่ทีหลัง ส่วนกะหล่ำปลีเตี่ยฝานให้ติดใจผัก จะได้ไม่แยกออกจากกัน เดี๋ยวต้องเอามานาบกับกระทะ ใส่น้ำมันนิดหน่อย สีจะสวยน่ากิน และไม่เหม็นเขียว ส่วนคึ่นช่ายนั่นผัดเอาไว้ ใส่หลังสุด เพราะสุกง่ายที่สุด "
เตี่ยใช้มือทำงานไป พร้อมกับใช้คำพูดสอนลูกไป
" ทำไมต้องแยกคะ เดี๋ยวก็ลงหม้อเดียวกัน "
อาหมวยถามด้วยความสงสัย
" ใช่ ใส่พร้อมกันได้ เป็นวิถีของคนชุ่ยๆ ที่แปลว่า มักง่ายยังไงหล่ะ ลื้ออยากเป็นคนมักง่ายหรือไม่ "
อาหมวยส่ายหน้า คำว่าชุ่ย คำว่ามักง่าย อาหมวยว่าเป็นคำด่าที่รุนแรง มันหมายถึงคนที่ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน หรือ คนที่ไม่รับฟังคำสั่งสอน
เมื่อโตเข้าวัยทำงาน หากใครถูก
อาหมวยตำหนิว่า มักง่าย นั่นหมายถึงรุนแรงแล้ว
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
" เตี่ย กินได้หรือยังคะ อั๊วอยากกินแล้ว "
" กินได้ แต่ยังไม่อร่อย ยังไม่ถึงเวลาของมัน อดทนไหม ถ้าอดทน ก็จะได้กินของอร่อย "
อาหมวยพยักหน้า ใครๆก็อยากกินของอร่อยทั้งนั้น
บ่ายคล้อยแล้ว
ตอนนี้จับฉ่ายของเตี่ย ปรุงเสร็จแล้ว
เตี่ยปรุงรสเพียงเติมดอกเกลือเล็กน้อย ใช้เวลาเคี่ยวจนความหวานของผักเผยตัวออกมา รสชาติอ่อนๆ ผักทุกชนิดเปื่อยนุ่ม เท่าๆกัน ละมุนลิ้น
ละมุนคอ นี่กระมังที่เค้าเรียกว่า
" นวลลิ้น "
เตี่ยนั่งลง ตรงข้ามอาหมวย เอ่ยถามว่า
" อร่อยไหม อาหมวย "
อาหมวยเงยหน้าจากชามข้าว ใช้ตะเกียบคีบกะหล่ำปลีใส่ในชามข้าวของเตี่ย แล้วตอบ
" ที่สุดค่ะเตี่ย ผักทุกอย่างนุ่มกำลังดีค่ะ "
" นุ่มเท่าๆกันด้วย ใช่ไหม "
" ค่ะ "
เตี่ยวางตะเกียบลงบนปากชามข้าว
ก่อนจะเอ่ยว่า
" การทำอาหาร ก็เหมือนการใช้ชีวิต แต่ละช่วงวัย ก็ทำหน้าที่ตามวัย ไม่ก้าวข้าม ไม่ต้องรีบโต ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆเรียนรู้ จากการดู การฟังตามจังหวะของชีวิต ไม่ก้าวกระโดด เติบโตตามวัยนั้น รับผิดชอบในหน้าที่ตนให้ดีที่สุด
รู้จักคิด รู้จักลำดับความสำคัญ อะไรควรทำก่อน อะไรควรทำทีหลัง เป็นการสร้างวินัยในการดำเนินชีวิต
อะไรก็ตาม ที่ถูกที่ ถูกเวลา สิ่งนั้นจะสมบูรณ์ งดงามเสมอ "
" ค่ะ เตี่ย "
เตี่ยทิ้งท้ายอีกว่า
" สิ่งสำคัญที่พ่อแม่ควรฝึกให้ลูก
คือ ระเบียบ วินัย ความอดทน
ต้องฝึก ต้องปลูกฝังกันให้เป็นนิสัย
เพราะเป็นยาขนานเอก ที่จะปกป้องลูก ไม่ให้เป็นคน มักง่าย โกรธง่าย"
ด้วยความปรารถนาดี
เพจ รอยทางของเตี่ย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
