“พ่อขา พ่อซื้อนี่ให้หนูได้ไหมคะ?” จู่ ๆ ลูกสาววัยเจ็ดขวบหมาด ๆ ก็โพล่งขึ้น
เธอชี้ไปที่รูปใน amazon.com ตัวหนังสือเขียนว่า Borax
“หนูจะซื้อบอแรกซ์หรือลูก?”
“ใช่ค่ะ”
“หนูจะซื้อไปทำไมคะ?” ผมถามด้วยความแปลกใจ จำได้ลาง ๆ ว่าบอแรกซ์ทำให้อาหารกรอบแต่เป็นพิษต่อร่างกาย
“หนูจะซื้อไปทดลองอะไรบางอย่างค่ะ”
“มันมีตั้งหลายแบบ จะซื้ออันไหนลูก?” ผมเห็นภาพขวดบอแรกซ์ลายตา
“อืมม์.. อันนี้ค่ะ” มิรันชี้ไปที่ภาพขวาสุด ผมรู้ทันทีว่าเธอมั่ว
“หนูอยากได้จริง ๆ เหรอ?”
“อยากได้จริง ๆ ค่ะ พ่อซื้อให้ได้ไหมคะ พลีสสส.. “ เด็กน้อยส่งสายตาวิงวอน
“ถ้าซื้อจากแอมะซอนบางทีเค้าไม่ส่งให้ที่เมืองไทย ซื้อจากช็อปปี้ได้ไหม?”
“ได้ค่ะ ได้ค่ะ” มิรันรีบตอบทันที
“ลองซื้อแบบนี้ดีไหมลูก” ผมหาบอแรกซ์เจอในช็อปปี้
“ดีค่ะ ซื้อเลยค่ะพ่อ” เด็กน้อยกุลีกุจอ
ป้ายบอกราคา 50 รวมค่าส่งเป็น 76 บาท ผมเลยสั่งซื้อแบบไม่คิดมาก
“ของจะมาเมื่อไรคะ?”
“เพิ่งสั่งเมื่อกี๊เองนะลูก!” ผมขำในความตื่นเต้นของเธอ
“พ่อขา พ่อเก็บกาวน้ำไว้ที่ไหนคะ?” สักพักมิรันก็โพล่งขึ้นมาใหม่
“พ่อเคยให้หนูไปแล้วนี่”
“หนูใช้หมดไปแล้วค่ะ”
“ใช้หมดแล้ว! ทั้งหลอดเนี่ยนะ?” ผมงง
“ใช่ค่ะ หมดแล้ว”
“งั้นก็ไม่มีแล้วล่ะลูก ตอนนั้นพ่อซื้อมาแค่หลอดเดียว”
“พ่อซื้อให้หนูใหม่ได้ไหมคะ?”
“มิรัน หนูกำลังปิดบังอะไรหรือเปล่า เมื่อกี๊ก็บอแรกซ์ คราวนี้ก็กาวน้ำ หนูจะทำอะไรลูก?” ผมเริ่มเป็นห่วง เพราะแต่ละอย่างไม่เหมาะกับเด็กเลย
“หนู …” เด็กน้อยก้มหน้า
“มิรัน พ่อไม่ได้ห้าม พ่อแค่อยากรู้ว่าหนูจะทำอะไร เผื่อพ่อจะได้ช่วยหนูไง”
“ถ้าหนูบอกพ่อ พ่อห้ามว่าหนูนะ”
“ไม่ว่าค่ะ พ่อสัญญา”
“หนูจะทำสไลม์ค่ะ“
“สไลม์! สไลม์หยุ่น ๆ ที่หนูเคยเล่นน่ะเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ต้องใช้กาวน้ำ แล้วใช้บอแรกซ์เป็นแอคติเวเตอร์ค่ะ”
ผมเพิ่งรู้ว่าสไลม์ทำมาจากกาวน้ำและบอแรกซ์
“ครั้งก่อนหนูลองทำแต่ไม่สำเร็จ คราวนี้จะใส่บอแรกซ์ลงไปด้วย พ่อซื้อกาวน้ำให้หนูได้ไหมคะ พลีสสส.. “ เด็กน้อยส่งสายตาวิงวอน
เจอคำว่า “พลีสสส.. ” ทีไร ผมใจอ่อนทุกที
“ซื้อแบบ non-toxic ด้วยนะพ่อ” แม่ที่สังเกตการณ์เริ่มออกความเห็น
ผมสั่งกาวน้ำ non-toxic ขวดใหญ่ เพราะดูแววแล้วไม่น่าทำแค่ครั้งเดียว
“พ่อขา บอแรกซ์กับกาวน้ำมาหรือยังคะ?”
“เพิ่งสั่งเมื่อคืนเองนะลูก!” ผมขำในความตื่นเต้นของเด็กน้อย
นึกย้อนไปเมื่อสามปีก่อนที่เธอทำแป้งโดกับแม่ ช่วงนั้นผมไม่ได้ซื้อ Play-Doh ให้เธอแล้วเพราะซื้อเท่าไรก็ไม่พอ แถมชอบเล่นแบบทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ
แม่ผู้มีเมตตาก็เลยชวนลูกสาวทำ “เพลย์-โด” เอง ใช้แป้ง น้ำมัน เกลือ และสีผสมอาหาร ตอนทำก็เพลิดเพลินทั้งแม่ลูก
แม้ทำเสร็จแล้วจะดูหนืด ๆ สีไม่สวย สู้แบบที่ซื้อสำเร็จไม่ได้ แต่เด็กน้อยก็ภูมิใจ ปั้นเล่นซ้ำไปซ้ำมาจนมันแข็ง
“มิรัน บอแรกซ์กับกาวน้ำมาแล้วนะลูก” ผมตะโกนบอกลูกทันทีที่รับพัสดุ
“เย่” เด็กน้อยรีบวิ่งจากบันไดลงมาทันที
“ให้พ่อช่วยอะไรไหมลูก?” ผมเสนอตัว
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองได้”
“แน่ใจนะ?”
“อ้อ! พ่อช่วยเตรียมน้ำอุ่นให้ได้ไหมคะ?”
ผมกำลังนั่งทำงาน ข้าง ๆ คือลูกสาวที่เปิดคอมพ์ทำอะไรบางอย่าง สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก แล้วก็คิกคักหลายครั้ง
ผมชำเลืองมอง ในใจคิดว่าเธอน่าจะแอบดูการ์ตูนใน YouTube ขณะจะปราม พลันพบว่าเธอกำลังดูคลิปสอนทำสไลม์
คนสอนเป็นฝรั่ง สอนสนุกมาก มิรันดูไปหัวเราะไป
ตอนแรกผมคิดว่าเธอรู้วิธีทำสไลม์มาจากโรงเรียน แต่ไม่ใช่ เธอเรียนรู้เองจาก YouTube!
ก่อนหน้านี้ผมไม่ให้เธอใช้คอมพิวเตอร์ แต่ด้วยพิษโควิดจึงต้องเรียนออนไลน์แบบไม่มีทางเลือก แม้ตอนนี้กลับมาเรียนแบบปกติแล้ว แต่บางครั้งครูก็ให้ทำการบ้านที่ต้องใช้คอมพ์ ผมจึงไม่ได้ยึดคืน เธอจึงใช้คอมพิวเตอร์ทุกวัน
ส่วนใหญ่เห็นดู YouTube ช่วงแรกผมก็ปราม ๆ บ้าง แต่เธอเป็นเด็ก Gen-Alpha เกิดมาในโลกที่มีอินเทอร์เน็ต คงฝืนกระแสไม่ได้ ได้แต่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ เพียงคอยปรามเรื่องเวลา
ช่วงแรกเธอก็ดูการ์ตูน หลัง ๆ เริ่มดูรายการทำของเล่นแบบ DIY เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจริง ๆ
“พอขา นี่ไง!” มิรันโชว์สไลม์ที่เธอทำเอง
แม้จะเป็นสไลม์ที่ดูเบี้ยว ๆ แข็ง ๆ ไม่ยืดหยุ่น แต่เธอก็ภูมิใจมาก
“มันแข็งไปหน่อย หนูอาจใส่แอคติเวเตอร์ไม่พอ เดี๋ยวทำใหม่ดีกว่า พ่อเตรียมน้ำอุ่นให้หนูได้ไหมคะ?”
“ได้สิลูก” ผมยิ้มตอบ
ของเล่นที่ดีกว่าที่วางขาย คือของเล่นที่ทำเอง
ของเล่นที่ดีกว่าทำเอง คือกิจกรรมระหว่างพ่อแม่ลูก
ขอบคุณบอแรกซ์ กาวน้ำ และ YouTube ^/\^
ใครอ่านจบแล้ว ขอคนละหนึ่งเมนต์นะครับ ^__^
พ่อซื้อบอแรกซ์ให้หนูได้ไหมคะ?
- 21
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
