[คอเดียวกัน] ทำไมเราจึงมีทางเลือกแค่ที่เป็นอยู่ ด้วยสภาพการเมืองที่ข้อเสนอแต่ละฝั่งดูตื้อตัน กลับไม่ได้ไปไม่ถึง ฟากรัฐบาลก็เห็นอยู่ว่าหวงอำนาจ ฝั่งราษฎรก็ออกจะก้าวร้าวต่อศรัทธาของคนส่วนใหญ่จนเกินงาม สังคมไทยกลายเป

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

คอเดียวกัน

•

1 พ.ย. 2020 เวลา 08:06 • ความคิดเห็น

ทำไมเราจึงมีทางเลือกแค่ที่เป็นอยู่

ด้วยสภาพการเมืองที่ข้อเสนอแต่ละฝั่งดูตื้อตัน

กลับไม่ได้ไปไม่ถึง

ฟากรัฐบาลก็เห็นอยู่ว่าหวงอำนาจ

ฝั่งราษฎรก็ออกจะก้าวร้าวต่อศรัทธาของคนส่วนใหญ่จนเกินงาม

สังคมไทยกลายเป็นยึดมั่นในตัวกูของกู พวกกูย่อมไม่ใช่พวกมึง ไม่มีคำว่าพวกเรา

เราเดินมาถึงตรงนี้ได้อย่างไร

ขอบคุณภาพจากไทยรัฐออนไลน์(บน) และ มติชน (ล่าง)

#เสรีนิยมเต็มขั้น#

ภาวะแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่ในประเทศ แต่เกิดขึ้นทั่วโลก

การขยายตัวทางเศรษฐกิจในช่วงหลังปี 1970 ทำให้เกิดครอบครัวคนชั้นกลางมากขึ้น

คนรุ่นลูกที่เกิดราวปี 2000 (+ - นิดหน่อย) ส่วนใหญ่ไม่เคยรับรู้เรื่องสงคราม

หรือไม่ต้องเผชิญความอดอยากขาดแคลน

แต่เกิดมาพร้อมกับความสมบูรณ์(บางบ้านต้องเติมคำว่าพูนสุข) เทคโนโลยีสะดวก รวดเร็ว

มีแนวโน้มว่าพวกเขาไม่สนใจเหตุผลที่มา หรือ เรื่องราวในอดีต

นี่คือโลกของฉัน และฉันมีสิทธิ์เลือก คิด ทำ ด้วยตัวของฉันเอง เสรีนิยมทำให้คนไทยรุ่นใหม่ๆ เริ่มตั้งคำถามกับสิ่งที่มีอยู่

ว่ามัน “Function” หรือยังประโยชน์กับโลกของพวกเขาหรือไม่

#ชีวิตสมบูรณ์เกินไป

พ่อแม่ยุค Baby Boomers เคยผ่านโลกที่มีสงคราม หลายส่วนของโลกไม่มีสิทธิเสรีภาพ

พ่อแม่ GEN X ส่วนใหญ่เคยเป็นเด็กที่ไม่พร้อม ชีวิตมีข้อจำกัด คุณภาพชีวิตยังไม่ดีมาก

เมื่อมีลูก จึงพร้อมจะเติมเต็มในสิ่งที่ตนเองเคยขาด

แต่ความรักทำให้ลูกๆที่เป็น GEN Z และ GEN M เติบโตในสภาพเป็นศูนย์กลางของบ้าน

ไม่เคยผิดหวัง ไม่เคยลำบาก ไม่เคยแพ้

คนวัยนี้กลายเป็นคนเอาแต่ใจ ต้องได้เสมอ

ตัวอย่างง่ายๆ คนรุ่นพ่อแม่ต้องรอดูไอ้มดแดงทุกวันอังคาร แต่ลูกของเขากดดูเมื่อไรก็ได้ทันที

ทุกคนสามารถสร้าง Prime time ของตัวเอง โลกจึงหมุนรอบเขาตลอดเวลา

เมื่อเจอปัญหา ก็สนใจแต่ปัญหาของตนเอง โดยไม่ฟังปัญหาของคนอื่น

#คนเก่งแบบไม่รอบด้าน

ยุคหนึ่งการศึกษาแบ่งเนื้อหารายวิชาออกเป็นส่วนๆ

การมีวิชาชีพเฉพาะทางมากขึ้นๆ นั้นดีในด้านที่ศาสตร์ต่างๆมีการพัฒนาแบบลงลึก

แต่ในอีกมุม ก็ทำให้คนขาดการเห็นภาพรวม

ช่วงนั้นผู้บริหารเก่งๆมักเป็นคนเชี่ยวชาญด้านใดด้านหนึ่ง(ที่เหมาะกับสถานการณ์ขณะนั้น)

แต่เมื่อโลกซับซ้อนด้วยพฤติกรรมของผู้คนมากขึ้น

เราเริ่มต้องการคนที่มีความสามารถในการแก้ไขปัญหาแบบครบวงจร

ฟังและเข้าใจ เพื่อประสานความต้องการของทุกฝ่ายเพื่อไปสู่เป้าหมาย

บริษัทระดับโลกหลายแห่งเริ่มใช้ผู้บริหารที่รอบรู้ สื่อสารเก่ง มีภาวะผู้นำ

ธุรกิจที่ประสบความสำเร็จต้องเริ่มที่วิสัยทัศน์ สามารถจัดการทั้งเรื่องเงิน การบริหาร คน ฯลฯ

ที่น่าสังเกตคือ คนรุ่นใหม่เลียนแบบความสำเร็จของไอดอลแต่เปลือก

ไม่เคยศึกษาถึงความรอบด้าน ความพยายาม

หรือความสามารถในการเชื่อมโยงคนทั้งองค์กรให้ไปสู่เป้าหมายเดียวกัน

แต่ไปเน้นเรื่องความสำเร็จที่เป็นตัวเงิน วัดผลจากการเป็นที่สุดหรือที่หนึ่งตลอดเวลา

#ขาดการตั้งคำถามกับตัวเอง

เด็กไทยเรียนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์น้อยลงทั้งๆที่นี่คือพื้นฐานของการสร้างนวัตกรรม

เป็นรากความคิดที่สร้างตรรกะเชื่อมโยงเหตุและผล ซึ่งนำไปสู่ทักษะการแก้ไขปัญหา

ประสบการณ์การทำงานร่วมกับคนหลากรุ่นทำให้ผมสังเกตว่า

แนวโน้มของเด็กไทยจะไม่มีเป้าหมายเฉพาะเจาะจง

เช่นเมื่อถามว่า อยากเป็นอะไร

ส่วนใหญ่ตอบว่าอยากมีชื่อเสียง อยากรวย ถ้าตอบสวยๆคืออยากเลี้ยงดูพ่อแม่

แต่ไม่เกิน 10 % จะสามารถตอบได้ว่า ผมจะทำอะไรเพื่อให้คนยอมรับ

หรือจะหาเงินด้วยอาชีพอะไรเพื่อให้รวยพอจะมีเงินมาเลี้ยงพ่อแม่ดีๆ

อาจจะฟังดูเป็นเรื่องเล็กๆนะครับ

แต่เมื่อขาดเป้าหมาย ย่อมไร้การลงลึกรายละเอียดเชื่อมโยง

เราจึงเห็นเด็กไทยจำนวนมากที่เรียนจบมาแบบไม่มีเป้าหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร

ที่สำคัญมองตัวเองเก่งเกินจริง สามารถสร้างความสำเร็จได้ทั้งๆที่ยังเอาตัวไม่รอด

ขณะเดียวกันการไม่ตั้งคำถามกับตัวเองทำให้ขาดการไตร่ตรอง มีแนวโน้มใช้ความรู้สึก

ไม่ใส่ใจกับกระบวนการที่ต้องใช้เวลากับการคิดรอบด้าน

และพร้อมเชื่ออะไรที่เข้าข้างตนเองเสมอ

ทั้งๆที่สิ่งเหล่านี้จะนำไปสู่การแก้ปัญหาให้บรรลุเป้าหมายคือ “วิธีการ”

#อยากดังโดยไม่สนโลก

คนรุ่นใหม่จำนวนมากเคยตัวกับการวัดการยอมรับผ่านจำนวน like หรือการเป็น Influencer

ต้องการเป็นที่ชื่นชม โดยไม่แคร์ว่าภาพหรือเนื้อหานั้นดีงาม หรือมีคลาสมากพอหรือไม่

เราจึงเห็นการตั้งชื่อร้าน ข้อความโฆษณา ที่เน้นเอามัน เอาสนุก

หรือรู้สึกอะไรก็ใส่โครมๆลงใน Digital Platform

ยิ่งได้ฟีดจากหลายแพลตฟอร์มซ้ำๆก็พร้อมเชื่อโดยไม่มี judgement

พร้อมแสดงปฏิกริยากราดเกรี้ยวต่อการวิพากษ์วิจารณ์

ระเบิดความปากร้ายแบบไม่สนกาละและเทศะ

มีคำพูดเท่ๆว่า “ก็นี่แหละกู กูเป็นตัวกูอย่างนี้”

(เอาเข้าจริงคนรุ่นเก่าหลายคนก็ติดนิสัยเหล่านี้จนกลายเป็นอัตตาต่อสันดานไปด้วย)

ขอบคุณภาพจากไทยรัฐออนไลน์(บน) บีบีซีไทย(ล่างซ้าย) เดลินิวส์(ล่างขวา)

พอแต่ละฝ่ายเชื่อว่าตนเองมีสิทธิ์เสรี ใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลาง

ไม่เห็นภาพการผสมผสานทางสังคม ขาดการคิดวิเคราะห์วิธีการ ใช้แต่อารมณ์

บวกกับไฟที่สุมโดยกลุ่มอำนาจหน้าฉากหลังฉาก

การเมืองไทยทั้งในสภาและบนถนนจึงฝุ่นตลบ เต็มไปด้วย Hate Speech กรุ่นด้วยอารมณ์โกรธแค้น หยาบคาย พร้อมจะเอาเปรียบเพื่อตอบสนองความต้องการชนะ

ไม่สนใจข้อเท็จจริง

ไม่คิดหาวิธีการที่ไม่ทำร้ายกัน ไม่วิเคราะห์อย่างลุ่มลึกถึงข้อเสนอเพื่อเป็นทางออกให้คนทั้งประเทศอยู่ร่วมกันได้ เมื่อกลุ่มหนึ่งตามัวเพราะอำนาจ อีกกลุ่มหนึ่งตามัวเพราะอารมณ์

เส้นทางของคนไทยก็เลยมัวซัวไปหมด

ดูเหมือนเรากำลังอยู่ในสังคมที่ต้องเลือกข้างใดข้างหนึ่ง

ทั้งๆที่เราควรมีทางเลือกมากกว่า 2 ข้างนี้ เราควรตระหนักว่าด้วย ทุกครั้งที่มีการประจันหน้า ย่อมอ่อนไหวง่ายมากที่จะนำไปสู่ความรุนแรง

......... คำถามคือ เราคนไทยเรียนรู้แค่ไหน

ที่จะนำเรื่องง่ายๆที่รู้กันอยู่ไปสู่การปฏิบัติจริงๆ

โฆษณา

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน