17 พ.ย. 2020 เวลา 14:50 • ปรัชญา
เรื่องของความคาดหวัง
บังเอิญไปอ่านเจอคำพูดโปรยปกของหนังเรื่องนึง(น่าจะเกาหลีอะไรสักเรื่อง)​ เค้าโปรยไว้ว่า
"สิ่งนึงที่เจ็บปวดที่สุด คือการแบกรับความคาดหวังจากคนที่เรารัก"
คนส่วนใหญ่มักมองจากมุมของเราเอง เรารักคนนั้น เรารักคนนี้ เราต้องแบกรับความคาดหวังเรื่องนั้นจากคนนั้นและคนนี้ จนบางทีทำให้เราลืมนึกไปว่า ตัวเราเองนั้นก็คอยเที่ยวโยนความคาดหวังใส่คนอื่นเพื่อให้เค้าคอยแบกรับไว้เหมือนกัน
คนที่หลบทันก็สบายตัวไป คนที่ไม่คิดจะหลบ ก็ต้องเจ็บปวดไปเพราะต้องคอยแบกรับความคาดหวังจากเรา
ตั้งแต่สมัยเด็กๆ เราเป็นคนเรียนหนังสือเก่ง ตามสไตล์เด็กเรียนดีที่บ้านยากจน ดังนั้นจึงหลายเป็นคนที่ต้องแบกรับความคาดหวังจากครอบครัวที่รอให้เราเติบโตขึ้น และกอบกู้ฐานะครอบครัวให้ได้อย่างมั่นคง
หลังจากเรียนหนังสือจบก็ทำงาน ทำงานมาได้สักพัก(ไอ้สักพักนี่ก็หลักสิบปีนะ)​ จู่ๆพ่อก็มาตายจากไป ปีก่อนที่พ่อจะจากไปนั้นบ้านหลังแรกผ่อนหมด โอนคืนจากธนาคารเรียบร้อย สองวันก่อนที่พ่อจะตาย เราก็ไปทำเรื่องซื้อบ้านหลังที่สองเสร็จสิ้นเรียบร้อย ปีนั้นพ่อตายจากไปอย่างสบายใจ หลับตาไปแบบโอบกอดความสมหวังไปด้วยอย่างมีความสุข
พออายุมากขึ้นอีกนิด ความคาดหวังที่หายไปส่วนนึงหลังจากที่พ่อตาย ถูกทดแทนด้วยความคาดหวังจากแม่ ที่อยากให้มีครอบครัว มีลูกมีเต้าเสียที มาพร้อมๆกับความคาดหวังของตัวเอง ในเรื่องการงานตำแหน่ง
พอกระพริบตาอีกที เวลาชีวิตก็เลื่อนผ่านมาอีกสิบปี ความคาดหวังใดๆจากแม่หล่นหายไปหมดระหว่างทางเดินสิบปีนั้น เหลือไว้แค่ความคาดหวังที่อยากให้ลูกสาวคนนี้สุขภาพแข็งแรงอยู่ดีมีสุขไปจนหมดอายุขัย ในส่วนตัวเองความคาดหวังเรื่องการเลื่อนตำแหน่งหายไป เหลือไว้แค่มีการมีงานทำจนเกษียนก็พอ
ชีวิตมักเติบโตขึ้นมากับความคาดหวัง ความทุกข์ทนเร้าร้อนจากการถูกคาดหวังกลายเป็นแรงผลักและดันให้ชีวิตเดินไปข้างหน้า จนพอชีวิตเดินมาถึงจุดๆนึงที่ทำให้สายตามองเห็นหลายสิ่งหลายอย่างชัดเจนขึ้น ความเร้าร้อนถูกแทนที่ด้วยความร่มเย็น ความกรอบเกรียวกลายเป็นนุ่มชื้น รอยแผลเป็นที่เกิดจากการบาดเจ็บระหว่างทางย้ำเตือนให้ปล่อยวาง จนในที่สุดชีวิตก็จะเรียนรู้ได้ว่า จะความคาดหวัง จะการแบกรับ จะความเจ็บปวด ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นภาพสมมุติ ที่ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าแค่ปล่อยให้สติทำงาน และดำเนินชีวิตไปตามครรลองที่ถูกที่ควรเท่านั้นเอง
เขียนในวันที่ความคาดหวังยังคงแอบมาโจมตีทำร้ายให้บาดเจ็บอยู่เป็นระยะๆ แต่ยังคงรู้สึกได้ถึงชีวิตที่เบาขึ้นและพยายามปล่อยวางมากขึ้น ทั้งจากความคาดหวังที่มีคนอื่นมอบให้และที่ไปมอบให้คนอื่น
โฆษณา