จังหวะที่นกนางนวลตัวนั้น ที่มองเห็นอยู่ไกลๆ กำลังบินผ่านในขณะกำลังถ่ายภาพพระอาทิตย์กำลังตก
ก็ทำให้ย้อนนึกถึง Jonathan Livingston หนังสือที่เคยอ่านครั้งแรกเมื่อปี 2543 สมัยเราเป็นเฟรชชี่
จากการแนะนำของรุ่นพี่ชมรมในมหาลัย
เรื่องราวของนกนางนวลตัวหนึ่งที่แตกต่างจากฝูง กับ ความพยายามจะทดลองบินในรูปแบบที่เปลี่ยนไป ด้วยรูปแบบการบินในวิธีของตัวเอง เพื่อค้นหาวิถีการบินที่โฉบเฉี่ยว รวดเร็วกว่า วิถีการบินรูปแบบเดิมที่ถูกบัญญัติกฏการบินโดยหมู่มวลมหานางนวลด้วยกันมาตั้งแต่กำเนิด
จากหนังสือเล่มนั้น ทำให้คนกล้าๆ กลัวๆ ในวันนั้นกล้าทดลองทำอะไรหลายอย่างมากมาย เพื่อเรียนรู้ค้นหาวิถีของตัวเอง ในการเลือกมุมมอง เลือกเรียนรู้ เลือกใช้ชีวิต และเลือกการทำงานที่แตกต่างไปจากวัฏจักรวงจรเดิมๆ ที่เราเกิดและเติบโตขึ้นมาท่ามกลางหมู่เหล่าที่กลายมาเป็นผู้ควบคุมกำหนดกฏเกณฑ์วิถีชีวิตของเราเสมอมา
และตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา
ทุกทีที่เห็นนางนวลบินเดี่ยว ไม่ว่าจะบินตามปกติ หรือบินแตกต่างออกไป ก็จะนึกอยู่เสมอและอยากพูดกับนางนวลตัวนั้นว่า "บินไปเถอะ Livingston ~ หัวใจและชีวิตเป็นของตัวเธอเอง" 🙂
บันทึกความคิดเห็นเชิงมนุษย์และสังคม
19 พ.ย. 2563
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
