กลัว...
เมื่อประมาณ 9 ปีก่อน กลัวการกินอาหาร ทุกมื้ออาหารจะมีความกังวลและกลัวว่าจะแพ้อะไรในส่วนประกอบอาหารจานนั้นไหม กลัวทุกครั้งที่กินเข้าไป เพราะจำความรู้สึกและอาการของการเป็นโรคแพ้อาหารได้
ตอนนี้กลัวการกินไข่ ไม่กล้ากินไข่ เพราะเมื่อเดือนก่อนกินมาม่าต้มใส่ไข่จัมโบ้ ที่ซื้อจากร้านร้านนึงในห้างมา กินแล้วแน่นคอ หลอดลมตีบ จนต้องตื่นนอนในขณะงีบเวลากลางวัน กลัวการกินไข่ไปเลย
กลัวการหายใจเข้า หลังจากผ่าตัดปอดเมื่อ 4-5 อาทิตย์ที่ผ่านมา กลับมาพักฟื้นที่บ้าน เรากลับกลัวการหายใจเข้า กลัวว่ามันจะเกิดอาการเจ็บ เวลาหายใจเข้า เพราะถ้าเจ็บอีก มันคือ อาการปอดรั่วกลับมาอีก กลัวมาก จนหายใจสั้นๆ ไม่หายใจลึก ซึ่งมันไม่ดีเลย ต้องหายใจลึกๆ มันจะช่วยให้ปอดทำงานได้ดีขึ้น แต่ด้วยความกลัว เลยทำได้เท่าที่ทำ
กลัวการโดนดึงสายยางท่อที่ต่อจากปอดออก กลัวมาก กลัวจนเก็บอาการไม่อยู่ หลุดมาก สติหลุด เมื่อหมอบอกจะถอดท่อออกแล้วนะ ร้องไห้ พูดพร่ำ เพ้อ ไม่เอา ไม่เอา หลุดจริงๆ ที่กลัวเพราะจำความรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด เพราะเคยเจาะปอด เคยถอดท่อออกมาแล้ว ความเจ็บปวดที่ไม่อยากจำ แต่มันจำได้ ความกลัวที่แท้ทรู
กลัวการลุกจากเตียงนอน หลังการผ่าตัดปอด กลับมาพักฟื้นที่บ้าน ในวันที่ยังลุกนั่งเองไม่ได้ บอกเลยว่ากลัวการลุกจากที่นอนมาก มันร้าวราน มัน้องใช้พลังแขน พลังใจอย่างมากที่จะดันร่าง พยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นได้ เมื่อเราต้องอยู่คนเดียว ทั้งวันเราจะไม่ล้มตัวลงนอนเลย จะนั่งที่โซฟา นั่งงีบ นั่งทำนั่นทำนี่ ทั้งวัน จนถึงเวลาเข้านอนตอนค่ำเท่านั้น ที่จะเอนตัวลงนอน จัดการธุระ เข้าห้องน้ำ แล้วล้มตัวลงนอนครั้งเดียวยันเช้า ถึงจะลุกอีกที เพราะจำความเจ็บปวดร้าวรานได้ตอนลุกนั่ง มันแย่ขนาดไหนถึงได้กลัวการนอน การลุกนั่ง
กลัวการไปหาหมอ ถึงแม้จะไป รพ บ่อย จนแถบจะสนิทกับเจ้าหน้าที่ แต่ทุกครั้งที่ไป รพ ก็จะตื่นเต้น และกลัวคำวินิจฉัยของหมอว่าเราเป็นอะไรบ้าง และจะต้องกินยา ต้องฉีดยา รักษายังงัย ครั้งล่าสุดที่ไปรพ หาหมอก็เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ตื่นเต้นมาก กลัวผล x ray กลัวหมอจะบอกว่าปอดรั่วอีก มีลมในปอดอีก กลัวจริงๆพูดเลย แต่โชคดี ที่ปอดเริ่มปกติแล้ว ได้บอกหมอไปเหมือนกันว่า โคตรตื่นเต้นและกลัว กลัวความเจ็บปวดจากการทิ่มแทงของเข็มฉีดยา กลัวชิปเป้ง
แต่สุดท้ายเราก็ผ่านมันไปได้ 3 คำเท่านั้น ที่ทำให้เรา ผ่านมันมาได้ คือ อดทน อดทน และอดทน และกอดตัวเองให้กำลังใจตัวเองหนักมาก และก็บอกกับตัวเองเสมอเวลาจะเยียวยาทุกอย่าง แม้จะช้าหน่อยแต่มันก็จะดีขึ้น..... ความกลัวที่เราก้าวข้ามผ่านมันมาได้
ปล. เมื่อวานลองรวบรวมความกล้าทดลองกินไข่ ที่ซื้อจากร้านปกติ กินได้ ไม่แพ้ ไม่มีอาการอะไร โชคดีมาก ฉันจะได้กินไข่ลวกสะที
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
