27 พ.ย. 2020 เวลา 12:19 • นิยาย เรื่องสั้น
〰️ Lost time the series 〰️
EP. 7 - ไม่มีเวลา...ไม่มีในโลก
⏳🌓⌛🌒⌛🌑⌛🌔⌛🌕⌛🌖
2
🍂บ้านDM​ 6โมงเย็น​ ก่อนวันกีฬา​สี​
DM​คุยโทรศัพท์​อะไรตั้งนานสองนาน​ มากินข้าวได้แล้วลูก​ แม่ทำน้ำแกงร้อนๆของโปรดไว้เลยน๊าา​ แม่ผักกาดตะโกนเรียกDMเป็นรอบที่3ตั้งแต่ที่เห็นDMคุยโทรศัพท์​หลังกลับจากโรงเรียน
"จ้าาาแม่จ๋า​ หนูจะลงไปเดี๋ยว​นี้ล่ะจ่ะ"
"เธอสัญญานะว่าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง" พอรู้ว่าจะต้องรีบไป​ ปลายสายคะยั้นคะยอให้DMรักษาสัญญา​
DMไม่ตอบ​ ไม่แน่ใจเลยว่าเธอไม่ได้ฟัง​ ไม่ได้คิด​ หรือตั้งใจจะไม่รักษาสัญญา​กันแน่
"ถ้าอยากให้เขาปลอดภัย​ ก็ทำตามที่ฉันพูด...... . ตรู๊ด​ ๆๆๆ" ปลายสายย้ำหนักแน่น​ แล้วตัดสายทิ้งทันทีที่จบประโยค​
🍂บ้านเอพริล 1ทุ่ม ก่อน​วัน​กีฬา​สี
"แอพลูก​(ชื่อเล่นของชื่อเล่นของเอพริลอีกที​)​ ทำการบ้านเสร็จรึยาง ได้ข่าวช่วงนี้มีซาล้งซาเล้งเยอะหนิ"
"รีบทำแล้วรีบมาช่วยแม่เตรียมเหล้าไข่ไปขายที่หมู่บ้านบีดีด้วยนะลูกเอ๊ย​ แล้วแม่จะรีบไปร้องเพลงกะเขาบ้าง" ​เสียงแม่ป๋อมดังมาเป็นชุดจากหลังบ้าน​อย่างอารมณ์ดี​ตามเคย​
แต่วันนี้เจ้าลูกสาวสิแปลกไป​ แอพมันไม่ตอบ​ เป็น​อะไรของมันน๊า​ 2-3วันนี้ดูซึมๆ​ แม่ป๋อมนึกทบทวน
"อ้าวว​แอพ แล้วนี่มาร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไม" แม่ป๋อมวางมือจากเหล้าไข่ออกมาคุยกะลูก
เหล่าไข่​@บ้านแม่ป๋อม
เอพริลที่รออ้อนแม่อยู่แล้วจึงรีบตอบ​ "เขาเปลี่ยนไปจ่ะแม่" พูดไปน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
"ใครจ๊ะ​ แว่นน่ะหรอ​ ป๊าดดด​ แม่จะไปเอาเรื่องยัยน้อยถึงบ้านเลยคอยดู" แม่อารมณ์​ขึ้นด้วยความ​หวงลูกสาว
"อยู่ดีๆเขาก็เงียบๆไป​ แถมชอบเก็บตัวอยู่ที่สนามคนเดียว​ หลายครั้งก็ลืมเรื่องที่เคยคุยกันไว้อ่ะแม่​ ยังเด็กอยู่เลย​ ทำเป็น​อัลไซเมอร์ไปได้​"
เอพริลระบายความในใจ​ออกมา
แต่ยังหรอก​ ยังไม่หมด​ ที่จริงแล้วเพราะเห็นแว่นแอบมองอันต่างหาก​ ที่ทำให้ร้องไห้​ ไม่บอกหรอก​ เรื่องนี้จะให้แม่รู้ไม่ได้​ เอพริลคิดในใจ
"โถ่เอ๊ย​ลูก อาการแบบนี้มันเป็นกันได้​ เขาเรียกว่า​ 🧩Jamais​ vu(ฌาเมส์ ฟวู - ภาษาฝรั่งเศส​ แปลว่า​ ไม่เคยเห็น)​ มันเป็น​อย่างนี้นะลูก​ ปรากฏ​การณ์ที่คนๆนั้นเคยพบเจอเหตุการณ์นั้นมาแล้ว แต่จำไม่ได้​ ถึงเป็นเรื่องที่ทำสม่ำเสมอ​ ก็จำไม่ได้ไงล่ะ​​​ เห็นมั๊ยมันเป็น​เรื่องธรรมชาติ"
1
"อย่าคิดมากนะลูกนะ​" แม่พูดพลางลูบหัวเอพริล
" ไปรีบๆไป​จัดการซาเล้ง​ได้แล้ว​ จะทำไรให้รีบทำเข้า​ เออ พรุ่งนี้กีฬาสีนี่นา​ ต้องรีบนอนด้วยนะ​ เดี๋ยวแต่งหน้าไม่สวย​ โทษครูไม่ได้นา"
🍃เช้าของวันที่23หลังเปิดประตู​กาลเวลา​
บนม้านั่งหินอ่อนหน้าหอนาฬิกา🕍
เฮ้อออ​ นี่ก็ปาเข้าไปวันที่23แล้ว​ ยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย
"ถ้าเราหาไอ้นาฬิกาบ้านั่นไม่เจอ​ใน30วัน มันจะเป็นยังไงวะ​​ ข้าไม่อยากติดอยู่ในนี้ไปตลอดนะเฟ้ยย​" เฉื่อยพึมพำกับตัวเองพลางถามความเห็น​จากตอยไปในตัว​
"ไม่รู้​ดิ​วะ กรีน​กับ​อันก็เริ่มดูเครียดๆนะ​ โดยเฉพาะอันน่ะ ตั้งแต่กลับจากบ้านDMเมื่อวันก่อน" ตอยตอบพลางดันตัวขึ้นนั่งหลังตรง
"เอ็งว่าเวลามันมีจริงป่าววะเฉื่อย​ แล้วทำไมเราถึงเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างอดีต​ ปัจจุบัน​ ได้วะ​ แถมดันมีพลังพิเศษ​อีก​ นี่ข้าฝันไปรึเปล่าาา โอ๊ยย​ ปวดหัว​ ไม่อยากจะเชื่อเลย"
ไม่ทันขาดคำ... 2สาว กรีน อัน เดินมาแต่ไกล มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าต้องมีอะไรไม่สบายใจมาแน่ๆ... เฉื่อยคิดในใจ
1
2สาวเดินดุ่มๆลงไปห้องใต้ดินทันที​ จนเฉื่อยลุกเดินตามแทบไม่ทัน
🍃ห้องใต้ดิน
"ฉันว่าวันนี้เราจะย้อนไปเช้าตรู่​ของวันกีฬาสี" อันพูดขึ้นโดยไม่ต้องมีใครถาม
"แต่ฉันอยากให้เฝ้าดูเพื่อนของเราบางคนเป็นพิเศษ" กรีนพูดเสริมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ห๊าาา​ ใครหรอ​ เออ​นั่นดิ ใครอ่ะ​ แล้วทำไมต้องจับตาดูด้วย"
"20กว่าวันมานี้​ เราก็ดูคนมาจะทั้งโรงเรียนแล้วมั้งนะ​ จะทำไรก็รีบทำเข้า" ตอยกับเฉื่อยรีบแย่งถาม​ เพราะทั้งอยากรู้​ทั้งเหนื่อยยมาหลายวัน
"ดูเหมือนมีใครบางคนไม่อยากให้เราหานาฬิกานั่นเจอน่ะ​............ หรือไม่ก็อยากได้ซะเอง" อันพูดแล้วหันไปสบตากรีนเบาๆ
แผนของวันนี้ถูดนัดหมายกันอย่างดี​" อย่างน้อยฉันว่าเราน่าจะได้เห็นเจ้านาฬิกานั่นซะทีนะ" กรีน​พูดอย่างมีความหวัง
🍂เช้าตรู่วันกีฬาสี
เอพริล​ ซายน​์​ และโต๊ะ​ เชียร์​ลีดเดอร์สีแดง ง่วนอยู่กับการแต่งหน้าโดยครูปัทม์​ ครูนาฏศิลป์​ของโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืด​
โต๊ะที่แอบมองครูอยู่พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย​
"แล้วครูตื่นมาแต่งหน้าตั้งแต่กี่โมงน๊า​ ถึงได้เป๊ะขนาดนี้" ตั้งแต่ฟังเฉื่อยร้องเพลงมหัศจรรย์​แห่งรักบนเวที โต๊ะก็เริ่มทาแป้งมาโรงเรียนเหมือนกัน
แว่นเองมาชะเง้อมองๆอยู่หน้าห้อง​ ก่อนจะตรงมาสะกิดเอพริลออกไปคุยกันข้างนอก
"โชว์หน้าสแตนด์ประธานจัดงาน​ เธอต่อตัวเป็นคนบนสุดใช่มะ" แล้วแว่นก็พูดต่อโดยไม่ต้องรอคำตอบ
"แว่นอยากให้เธอโปรยเจ้านี่ลงมาด้วยได้ป่าว แว่นว่ามันต้องสวยมากแน่ๆ" แว่นพูดพลางส่งกล่องเล็กๆที่มีสายรุ้งระยิบระยับเต็มกล่องไปหมด​ให้เอพริล​
"ได้สิ​ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ​" เอพริลตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง
สายรุ้งดูสวยมาก​ มากมายเหลือเกิน​ เกินกว่าจะเป็นสายรุ้งธรรมดาสามัญ​ ตั้งแต่เปิดกล่องออกมาก​แล้ว​ เอพริลละสายตาจากสิ่งนี้ไม่ได้เลยทีเดียวเชียว
1
"สู้ๆนะ​ แว่นจะคอยเชียร์ครับ" แว่นพูด​เขินๆ​ แต่คนฟังกลับเขินกว่าคนพูดมาก​
1
เอพริลเดินยิ้มกริ่มเหมือนวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์เดือน9​🌾🌾 กลับห้องแต่งหน้า​ จนเกือบชนเข้ากับธีร์อย่างจัง
1
"อ้าวว​ ธีร์แกรมาทำอะไรแถวนี้​ สีฟ้าต้องซ้อมอยู่อยู่ตึกข้างๆโน่นน่ะ"
"แกร​ เป็นอะไร​ ใครแต่งหน้าแกซะแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนี้​ หรือว่าาา.. แว่น​นน หุหุ" ธีร์หยอกเพื่อนสาวกลับแทนคำตอบ
"แกรอ่า​ ก็หมู่นี้แว่นแปลกๆไป​ บางครั้งก็จำเรื่องที่เราเคยคุยกันไม่ได้ซะงั้น​ แต่วันนี้แอบมาเชียร์​ จะไม่ให้เขินได้ไงล่ะ" เอพริลตอบแบบเขินๆ
"คนที่หายไปไม่บอก​ ไม่น่ากลัวเท่าคนที่กลับมาแบบไม่มีเหตุผลนะแกร" ธีร์พูดโดนใจจนเอพริลหยุดหน้าแดงเลยทันที​
2
"อืมม... นี่ๆ นึกถึงอันเลย​ อาการเหมือนๆกับอันเลยนะ​ วันก่อนก็มาถามฉันอยู่ว่าร้องเพลงอะไรกับแว่น​ แล้วทำไมได้ร้องคู่กัน​ ร้องด้วยกันวันไหน โอ๊ยยพีคสุดเลยเนี้ย​ ฉันล่ะงง​ หลงๆลืมแบบเหมือนหายไปอยู่ที่ไหนมานานยังไงอย่างงั้น" ธีร์เล่าด้วยความแปลกใจ​
เอพริลสะดุดตรงประโยคสุดท้าย​ ก่อนจะเล่าปรากฏ​การณ์​Jamais​ vuให้ธีร์ฟัง แต่ในใจก็คิดอยู่​ นั่นสิ... แล้วทำไม2คนนี้ถึงมีอาการบางอย่างเหมือนๆกันนะ
🍂หน้าสแตนด์เชียร์
ท่านประวิด ประธานจัดงานของเราเดินทางมาถึงแล้ว​ ขอเชิญ​ท่านเกลียดผู้มีแขก​ อุ๊ย... ขอประธานโทษครับ​ แฮ่ะๆ ท่านแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายปรบมือต้อนรับท่านประวิดด้วยคร้าบบ​👏 เสียงครูใจดีพิธีกรของงานกีฬา​สี​รีบพูดแก้เก้อ
1
เด็กๆผู้ชายต่างง่วนอยู่กับการซ้อมวิ่ง​อย่างเอาจริงเอาจัง​ ข้าวน้อย​ ตอย​ อาร์ท ไก่​ ยกเว้นเฉื่อย​ ที่ดูยังไง๊ก็ไม่เหมือนมาแข่งกีฬาเอาซะเลย
กรีนซึ่งไม่ได้เรียนที่นี่​ รับหน้าที่สังเกตุ​การณ์​อยู่​รอบๆโรงเรียนตามที่วางแผนกัน
อันรับหน้าที่เสิร์ฟ​น้ำตามเคย​ นอกจากจะเสิร์ฟ​คล่องขึ้นทุกวัน อันยังคอยจับตาดูคนที่ต้องสงสัยไม่ให้คลาดสายตาอีกด้วย
บนสแตนด์ฝั่งสีฟ้า​🔵
DMอาสารับหน้าที่นำร้องเพลงแทนแว่น
ส่วนแว่น​กับธีร์​ เป็นกองเชียร์ น่าเสียดายที่ปีนี้แว่นไม่ได้นำร้องเพลงเหมือนปีก่อนๆ​
ธีร์เองก็เป็นอีกคนที่ไม่ลงแข่งกีฬา​ ทั้งๆที่เป็นตัวยืนนักกีฬา​กระโดดไกล
🔴หลีดสีแดงพร้อมแล้วเชิญเริ่มการแสดงได้เลยครับพ้ม​ ครูใจดีประกาศเรียก📢
เอพริล​ ซายน์​ โต๊ะ​ จับมือกันด้วยความตื่นเต้น​ งานจะเริ่มแล้วล่ะ​
"พร้อมนะพวกเรา!!" โต๊ะพูดแบบดุดันเรียกขวัญ​กำลังใจ​ให้เพื่อนๆ
เชียร์​ลี​ด​เดอร์​สีแดง​ ระบำจังหวะสโลว์ออกมาหน้าสแตนด์​💃💃💃 เอพริล​ ซายน์​ โต๊ะ​ พร้อมด้วยเพื่อนๆอีกเกือบ48คน​ เตรียมโชว์ต่อตัวแบบปอมปอมเกิร์ล​มาด้วย​ และทุกคนกำลังรอคอยการแสดงนี้อย่างใจจดใจจ่อ
เอพริลที่สวยและคล่องแคล่วที่สุดรับบทเซ็นเตอร์ของโชว์ชุดนี้​ (🤭🤭)​
การแสดงเป็น​ไปอย่างตื่นตาตื่นใจ​
...
จวนจะจบแล้ว
"ท่าจบพร้อมมม​ สามม​ สี่​" เสียงพี่สุ​ หัวหน้าหลีดสีแดงให้สัญญาณ​
ที่ปลายยอดของการต่อตัว3ชั้น​ เอพริลยืนอยู่บนนั้น​ กล่องสายรุ้งเล็กๆที่แว่นอยากให้ใช้โชว์ถูกหยิบออกมาเตรียม​พร้อม​
เพลงเชียร์จบลง​ ควันดรายไอซ์พวยพุ่งออกมา​จากข้างสแตนด์ เอพริลเปิดกล่องแล้วโปรยสายรุ้งไปในอากาศ​🎉🎉🎊🎊
สายรุ้งระยิบระยับจับประกายสวยงาม​มาก ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้องฮือฮากับโชว์ชุดนี้ไปทั่วอัฒจันทร์​ สายรุ้งกระเจิงแสงอย่างน่าประหลาด​ ดึงดูดความสนใจจนทุกคนต้องหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวิดิโอเก็บไว้🎬
ท่านประวิด​ ที่อยู่ใกล้โชว์มากที่สุด​ ยกมืออันอวบอั๋นขึ้นอังใบหน้าอย่างอัตโนมัติ​ มือนั้น.. มือนั้นเอง​ มือข้างที่สวมนาฬิกา​⌚ นาฬิกาก็ระยิบระยับเตะตาไม่แพ้กัน
ไม่รู้มีคนสังเกตนาฬิกาเรือนนั้นได้มากเท่าไหร่​ แต่หนึ่งในนั้นคืออัน​ เพราะเหตุการณ์​วันนี้ต่างออกไปจากวันก่อนๆหลายอย่างเลยทีเดียว🧐
ท่านประวิด
ทันใดนั้นเอง​ จู่ๆแสงไฟในสนามดับลง​ พรึ่บ!!! ท่ามกลางความโกลาหล​ เหล่าเชียร์ลีดเดอร์​ถูกสลายการต่อตัวอย่างปลอดภัย​ บรรดาอาจารย์​วิ่งเข้าไปหานักเรียนด้วยความเป็นห่วง​
ท่านประวิดถูกพาเข้าห้องรับแขกVIPอย่างรวดเร็วด้วยอาการสะลึมสะลือ
เอพริลคิดว่าตัวเองตาฝาดพอๆกับมั่นใจว่าตาไม่ฝาด​ ก็ใครบางคนที่วิ่งเร็วจี๋ไปหาท่านประวิดช่วงชุลมุน​ หนึ่งในนั้น​ หนึ่งในนั้นช่างคุ้นเหลือเกินว่าเป็น......
ทุกคนในโรงเรียนถูกกักตัวไว้ตรวจหานาฬิกา​จนตกเย็น และนาฬิกาเรือนนั้น​ นาฬิกานั้นหายไปแล้ว​อย่างไร้ร่องรอย
...
ระหว่างล้างเครื่องสำอางอยู่กับโต๊ะ​ เอพริลไม่พูดอะไรเกี่ยวกับสายรุ้งนั่น​ว่าแว่นเป็นคนให้มา​ แต่โต๊ะเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะถามซะด้วยสิ​
แว่นแว่น​ หนุ่มนักร้องมาดเท่ห์ของโรงเรียน​ มารอรับเอพริลอยู่หน้าห้อง
โต๊ะรีบมีธุระขึ้นมาทันที
"ฉันกลับก่อนนะพวกแกร​ จะรีบไปเคลียซาเล้งสักหน่อย" โต๊ะอ้างแก้เก้อไปงั้น​ ก็โต๊ะอู้คนนี้น่ะแชมป์เคลียซาเล้งไวประจำโรงเรียนเลย
"โชว์วันนี้​ เธอสวยมาก" แว่นทักทันทีที่โต๊ะเดินออกไป
"อืมม​ ขอบคุง​น๊า สายรุ้งนายก็ช่วยทำให้โชว์เริ่ด​มากเลยล่ะ" เอพริลหาเรื่องชมแว่นกลับแก้เขิน
" หืม... "
" สายรุ้งน่ะเหรอ​ เค้าให้เธอตอนไหน" แว่นตอบด้วยหน้าตาฉงน
"ก็เมื่อเช้าไง... หน้าห้องนี้​ ตรงนี้เลย" เอพริลเลิกคิ้วด้วยความฉงนยิ่งกว่า
"เธอจำผิดรึเปล่า​..." แว่นถามย้ำๆ
"ป๊าววว​ "
"ใครให้เธอมา​ บอกมาตรงๆ​... " แว่นเริ่มไม่สบอารมณ์​
" ก็..." ยังไม่ทันจบคำนี้​ แว่นที่อารมณ์บูดไปแล้วก็เดินจากไปเฉยเลย
"... แว่นนั่นแหล่ะ​ จำไม่ได้อีกแล้วล่ะสิ​ " เอพริลพูดพึมพำกับตัวเองเบา​ๆ​ แว่นจากไปแล้ว​ เอพริลยืนอยู่เงียบๆคนเดียว
ท่ามกลางความเงียบ​ เสียงเพลงนาฬิกาเรือนเก่าของปาล์มมี่​🎶🎵ดังขึ้นจากที่ไกลๆ​ คงมีใครสักคนในหมู่บ้านบีดีข้างโรงเรียนเปิดขึ้น​
... เอพริลเดินเงยหน้า​ ไม่ให้น้ำตาไหล​ ไปที่ไหนสักแห่ง
เย็นนี้หาเพื่อนไม่เจอเลย​ DMกับธีร์ก็ไม่อยู่ที่ห้องกองเชียร์สีฟ้าแล้ว​ แปลกจัง​ เพื่อนๆไปไหนกันหมดนะ​
อุ๊ย​ เห็นอันเดินเร่งรีบออกจากโรงอาหารมา
"อ​ะ​.. อัน" เอพริลพยายามจะเรียกอันแต่นึกได้ว่าร้องไห้อยู่
เดินตามอันไปก่อนดีกว่า​ เช็ดน้ำตาแล้วค่อยเรียกก็ยังทัน
🍃ระหว่างทางไปห้องใต้ดิน
ก่อนกลับบ้าน​ เด็กทั้ง4คน​ นัดไปเจอกันห้องใต้ดิน​อีกครั้ง "รีบเหอะพวกเรา​ ไม่มีเวลาแล้ว" ตอยบอกเพื่อนๆพลางกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยความกังวล​ถุงโรตีในมือส่งกลิ่นหอม​กรุ่น แต่ยังไม่ใช่เวลากิน
ทั้ง4คุย​กันเสียงดัง​ตามสบาย เพราะปกติเย็นๆจะไม่ค่อยมีใครมาเล่นแถวนี้​
"มีคนอยากได้​มัน​ นอกเหนือจากพวกเรา​ ฉันบอกแล้วไง​ แล้วมันก็จริงๆด้วย​ เห็นมั๊ยล่ะ" อันพูดไปพลางกัดโรตีไปด้วย​ เพราะหิวมาทั้งวัน
"แกคิดว่าพวกมันเอาไปทำอะไรหรอ" ตอยถาม
"ขายมั้ง​ คงได้ราคาดี​ เอาเงินไปซื้อร้านโรตีได้หลายเลยนะนั่น" เฉื่อยพูดไปพลางกัดโรตีชิ้นที่8ไปทีเดียวครึ่งอัน
"เป็นข่าวแบบนี้ฉันว่าขายยากแน่ๆ​ หรือเขาอาจเอาไปทำอย่างก็ได้นะ" กรีนพูดขึ้นมาบ้าง​เพราะอยากมีส่วนร่วม เนื่องจากไม่ได้อยู่ในงานกีฬาสี
"ฉันว่าฉันเห็นนะว่าใครเอานาฬิกาไป​ ฉันสงสัยอยู่ว่ามีคนคอยหานาฬิกาเหมือนกับพวกเรา" อันพูดทำลายความเงียบขึ้นมา​ แบบเกือบจะแน่ใจ100เปอร์เซ็นต์​แล้ว​ แต่ก็ไม่อยากด่วนสรุป
บรรยากาศเริ่มเครียด...
" นี่ๆ​ ฉันเห็นเพื่อนๆโพสต์fb ตอนเอพริล​ ซายน์​ โต๊ะ​ เต้นปอมปอมกันด้วยล่ะ​ โคตรสวยเลย" กรีน​ ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์​พูดด้วยตาเป็นประกาย
" สายรุ้งนั่นก็สวยมาก​ ไม่เคยเห็นอะไรสวยอย่างนี้มาก่อนเลยอ่ะ​ แต่แปลกนะ​ ทุกคนถ่ายคลิปจบที่เดียวกันหมดเลย​ ไม่ว่าถ่ายจากมุมไหน​ ไม่มีใครบันทึกเหตุการณ์ต่อจากตอนนี้ได้เลยอ่ะ" กรีน​ นักสืบโซเชียลประจำแก๊งค์​ อวดผลงานตัวเอง
"เอ๊ออออ... " เฉื่อยรีบกลืนโรตีแล้วรีบพูด
" ข้าว่าข้าเคยเห็นสายรุ้งนี่นะ​ เคยเจอมาใน5วันนั้น​อ่ะ​ 5วันที่หายไปตอนไอ่ตอยใช้คาถาหายตัวใส่" เฉื่อยพูดเพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เล่าให้เพื่อนๆฟัง
" มีใครบางคนในฝ่ายพ่อมดศาสตร์มืดใช้มัน​ ทุกคนที่มองมันจะถูกหยุดเวลา​ แล้วจำอะไรระหว่างนั้นไม่ได้​เลย เว้นเสียแต่ว่าา.... " เฉื่อยทิ้งจังหวะเพื่อกัดโรตีชิ้นที่8อีกครึ่งอันที่เหลือ
" เว้นแต่ว่าจะมีพลังพิเศษน่ะสิ​ พลังพิเศษอย่างที่พวกเรามีไง" เฉื่อยภูมิใจที่จำรายละเอียดได้ทุกอย่างใน5วันนั้น... ถึงจะเป็นเพราะพลังพิเศษก็เหอะ
" เฮ้ยยย... หรือว่าาา​ & @/5%*)4£# " ตอยพูดขึ้นมาแล้วอ้าปากค้าง​ อันที่จริงดูเหมือนจะอ้าปากค้างพร้อมกันทั้ง4คน
" หรือว่าจะมีคนอื่นเข้ามาห้องใต้ดินแล้ว​..ป..ปะ..เปิดประตูกาลเวลานั่นเหมือนกับเรา​ " เฉื่อยพูดแบบตะกุตะกัก​ แต่ดูเหมือนทุกคนจะตะโกนประโยคนี้ออกมาเหมือนๆกัน
" มีคนต้องการนาฬิกาบ้านั่นนอกเหนือจากพวกเรางั้นสิ....."
เสียงตะโกนนั่นทำให้คนที่สะกดรอยตามอันมาอย่างเอพริล​ได้ยินเต็มๆ
...
อีกฟากของห้องใต้ดิน​ โต๊ะที่แอบมาตามหาเฉื่อยเงียบๆคนเดียว​ ก็ได้ยินเช่นกัน
...
...
...
รวมถึงใครบางคนที่ขยับตัวด้วยความตกใจอยู่หลังพุ่มไม้​ใต้ตึก..... ก็ได้ยินเช่นกัน
จบEP.7
To be continued...
สวัสดี​ค่ะเพื่อนๆ​
ยินดีด้วยคุณอ่านจบตอนแล้วนะคะ​ เย่🎉
Ep7​แล้วนะคะ​🙏😆 เข้มข้นและงงงวยเข้าไปมากขึ้นทุกทีๆใช่มั๊ยล่าา
งานเขียนชิ้นแรกของเอเลยล่ะค่ะ​ ถ้างงก็ต้องกราบขออภัย​🙏😂
เพราะเอก็งง​ งองูล้านตัว​🐍🐍🐍คริๆ
...
⏱️ไม่มีเวลา... ไม่มีในโลก​ เป็นประโยคที่pop upขึ้นมาตั้งแต่เห็นชื่อซีรีย์นี้ค่ะ​
ไม่มีใครไม่มีเวลา มีแต่ใช้เวลาโดยเปล่าประโยชน์​ จะทำอะไรก็ไม่รีบทำ​ มัวแต่จับเจ่ากับอดีต​ มัวแต่กังวลกับอนาคต​ จะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ​ เราย้อนเวลาไม่ได้เหมือนในซีรีย์นี่คะ
นาฬิกาBackward
เพื่ออรรถรสในEpนี้​ขอให้เพื่อนๆสังเกต......
🍂คือฉากที่เกิดกับตัวละครในห้วงเวลาปัจจุบัน
🍃คือฉากที่เกิดกับตัวละครที่เปิดประตู​กาลเวลา
🎶🎵ฟังเพลง​นาฬิกาเรือนเก่าไปด้วย​ก็ดีนะ เพิ่มอรรถรสในความดราม่า​ ไปในระหว่างการไขปริศนาสักนิดค่ะ😂
🧩Jamais​ vu​(ฌาเม่ส์-ฟวู) เป็นปรากฏการณ์​หนึ่ง​ คำนี้มาจากภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ‘ไม่เคยเห็น’ [ซึ่งตรงข้ามกับ​ Déja vu(เดฌา-ฟวู)]
Jamais vu เกิดขึ้นเมื่อบางสิ่งบางเหตุการณ์ที่เราคุ้นเคยหรืออาจจะรู้จักเป็นอย่างดี แต่ในขณะนั้นเองเรากลับรู้สึกว่าสิ่งนั้นๆกลายเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด เป็นสิ่งที่เราไม่เคยทำ ไม่เคยเห็น หรือไม่เคยผ่านมาก่อน ยกตัวอย่างเช่น บางคนอาจจะเคยเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นกับตัวเองเมื่อเราเจอคำศัพท์คำหนึ่งและเราพยายามพูดและคิดคำๆนั้นซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆจนถึงขณะหนึ่งเราจะเริ่มรู้สึกว่า คำนี้เป็นคำที่แปลกๆ คำนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ส่งผลให้คำศัพท์นั้นๆจะเริ่มสูญเสียความหมายของตัวมันเอง จนเราอาจจะลืมความหมายของมันไปด้วย
⏱️ Epนี้มีทั้งปลดล็อคและผูกปมใหม่เข้ามาในเรื่อง​ รวมถึงเวลา​ที่กระชั้นชิดเข้ามา​ ใกล้ครบกำหนด30วันเต็มที​กับ​ปริศนาที่ยังรอคำตอบ​
▪️ใครขู่DMไว้ทางโทรศัพท์​
▪️มีใครคนอื่นที่เปิดประตู​กาลเวลาเข้ามาด้วย
▪️ใครคอยขัดขวางการตามหานาฬิกาของเด็กทั้ง4
▪️อันเห็นใคร
▪️เอพริลเห็นอะไร
▪️ใครคือคนหลังพุ่มไม้
▪️ตัวละครทุกตัวมีความน่าสงสัยในตัวเอง​⁉️ อย่าพลาดแม้แต่ประโยคเดียว​ ต้องมีอะไรเกิดขึ้น​ระหว่าง​บรรทัด​แน่ๆ​
▪️ใครๆๆๆทั้งหลาย​ เป็นคนคนเดียวกันหรือจะเป็นคนละคน​
โอ๊ยย​ ยิ่งถามก็ยิ่งงง555🤭🤭
เอาใจช่วยแก๊งค์​โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่(ชื่อจะยาวไปไหน​🤣🤣) และร่วมลุ้นเปิดโปงปริศนาด้วยกันต่อในตอนต่อไปEP.8 กับพี่โต๊ะอู้​ 👉เพจนี้... มีแต่เพลง​
ขอบคุณ​พี่ตอย​ 👉มากกว่างานเขียน​ ต้นเรื่อง​มาณ.ที่นี้🙏 ขอบคุณ​ที่นึกถึงกันและเชิญมาร่วมเขียน​Lost time the series นะคะ สนุกๆ​ ดีใจมากๆเลยค่ะ😁😁
ขอบคุณ​คุณ​ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนที่ติดตามผลงานของพวกเราค่ะ​🙏
#ด้วยรัก
แก๊งค์​โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่​​🤭😘🥰♥️♥️♥️
💐💐💐 ใช้ชี​วิตให้สนุก​ หมั่นอ​อกกำลังกาย​ และอย​ู่กับธรรมช​าติมากๆ​
~~เอพริล
#ไม่ใช่​สิ่ง​นี้​หรอก​หรือ​ความสวยงาม​ของชีวิต​🌹
โฆษณา