“ ไ ม่ มี ที่ ไ ห น ~~ สุ ข ใ จ เ ท่ า บ้ า น เ ร า ”
เมื่อการอยู่เมืองกรุงถึงจุดอิ่มตัว ผมจึงขอลาออกจากที่ทำงาน เพื่อกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิด
ตลอดระยะเวลาที่ผมอยู่กรุงเทพมหานคร เมืองเเห่งหลากหลายปัญหามากมาย
ทั้งรถติด ฝุ่นพิษ การก่อม็อบ โรคโควิด-19
ผมก็รู้สึกรักว่า บ้านเกิดตัวเองมีสิ่งดี ๆ มากกว่า เมืองกรุงมากมาย
เเละรักบ้านเกิดมากขึ้นกว่าเดิม
ในช่วงเวลาเลิกงาน เช้าหรือเย็น
ผมกับเเม่จะเเบกจอบ เสียบ ถือบัวรดน้ำ นำปุ๋ย ไปดูเเลผักสวนครัวหน้าบ้าน
เราทั้งคู่ชอบการเกษตร
ตั้งเเต่เด็ก ๆ ผมกับเเม่ชอบทำสวนด้วยกัน เราชอบปลูกต้นไม้ พืชผัก เเละมีความสุขทุกครั้งที่เฝ้าดูการเติบโตของเขา
มีคนเคยถามผมว่า “เสียดายไหม? ที่ไม่ได้อยู่เมืองกรุง”
ผมจึงตอบกลับไปว่า “ผมจะเสียดายมากกว่าถ้าไม่ได้กลับมาอยู่บ้านเกิด”
ผมเหนื่อยเหลือเกินครับ กับการที่ต้องเเย่งกันขึ้นรถประจำทาง
วันไหนรถติดมาก ๆ ผมก็จะวิ่งไปทำงาน
ทำให้ผมใส่รองเท้าผ้าใบไปทำงานอยู่เสมอ
เพราะวันไหนรถติดมาก ผมจะได้ลงจากรถประจำทาง เพื่อวิ่งต่อไปที่ทำงาน
ฤดูหนาว ก็ต้องมีเรื่องของฝุ่น PM 2.5 เข้ามากวนใจ ให้เราหา mask อย่างดี
เเละงดการออกกำลังกายในที่โล่ง ในสวนสาธารณะ
ตลอดเวลาที่กลับบ้านมา 1 เดือน
ผมมีความสุข เเละไม่อยากเข้ามากรุงเทพ อีกเลยครับ
เพราะว่า
“ไม่มีที่ไหน สุขใจเท่าบ้านเรา”
เเล้วหละครับ
ผักสวนครัวที่ผมกับแม่ช่วยกันปลูก
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
