1.ก่อนการเกิดของโลก . -หลังจากจักรวาลว่างเปล่ามายาวนาน -ต่อมามีฝนตกลงมาในจักรวาลที่มีแต่อากาศ -ฝนตกอย่างต่อเนื่องทำให้น้ำฝนท่วมท้องจักรวาล . 2.กำเนิดภพภูมิต่างๆและแผ่นดินโลก . -น้ำลดลงมาทำให้เกิดที่ตั้งของภพต่างๆตั้งแต่พรหมชั้นต่างๆ ถึงสวรรค์ชั้นที่ 1 -น้ำลดถึงพื้นดินและนิ่งจึงเป็นตะกอนของธาตุหยาบสีเหลืองหวานหอมเรียก"ง้วนดิน" ต่อมาคือแผ่นดินในโลก . 3.กำเนิดพืชต้นแรก . ต้นไม้ชนิดแรกคือ"ต้นบัว"เป็นไม้ยืนต้น บังเกิดขึ้นทุกครั้งที่โลกกำเนิดขึ้น หลังจากที่ถูกทำลายไป การเกิดขึ้นของดอกบัวนี้จะออกดอกไม่เท่ากัน จำนวนดอกบัวนี้เป็นสิ่งบอกว่ามีพระพุทธเจ้ามาบังเกิดหรือไม่? บังเกิดขึ้นกี่พระองค์? ในกัปนั้น บัวนี้มีชื่อว่า"บัวพยากรณ์" . 4.มนุษย์ยุคแรกของโลก . พรหมที่หมดบุญ(สิ้นอายุ)จากอาภัสสราพรหม(ทุติยฌาน)จุติลงมาเป็นมนุษย์ การเกิดเป็นมนุษย์ยุคแรกเป็นการเกิดไม่อาศัยพ่อแม่ เกิดแล้วโตเต็มวัยทันที (โอปปาติกะ)มนุษย์ยุคนี้รูปร่างเหมือนพรหม, ไม่มีเพศ, มีแสงสว่างและรัศมี,เหาะได้, มีปีติเป็นอาหาร ไม่ต้องกินอาหารหยาบภายนอกร่างกาย . 5.อาหารเมนูแรกของโลก . มนุษย์คนหนึ่งเห็นดินมีสีสวยกลิ่นหอมก็ลองชิม รสก็แผ่ซ่านทั่วกายมนุษย์อื่นเห็นก็ชิมบ้าง ทำให้รัศมีและแสงในตัวหาย ผิวพรรณเศร้าหมองผิวจึงต่างกันขึ้นอยู่กับกรรมเก่าที่เคยทำมาในอดีตชาติและกิเลสขณะนั้น เมื่อเห็นความต่างกัน ทำให้ยึดมั่นถือตัว จึงเหาะไม่ได้บาปกรรมนี้ ง้วนดินได้ กลายเป็นกะบิดินแต่อร่อยและหอม ยิ่งมนุษย์ถูกกิเลสครอบงำเท่าไร กลายเป็นเครือดินและเป็นข้าวสาลี . 6.เกิดดวงอาทิตย์, ดวงจันทร์, ดวงดาว, วันเดือนปีฤดูกาลต่างๆ . -เมื่อถูกความมืดปกคลุมมนุษย์จึงตกใจดวงอาทิตย์ก็เกิดขึ้นทำให้มีแสงสว่าง -จากนั้นดวงจันทร์และดวงดาวต่างๆ ก็เกิดขึ้น -ทำให้มีกลางวันกลางคืน,วันเดือนปีและฤดูกาลต่างๆ . 7.เพศชาย-หญิงเกิดขึ้น ก่อเป็นบ้านเรือนขึ้นและการปกครองครั้งแรก . เกิดอวัยวะวะต่าง ๆ เช่น อวัยวะขับถ่ายและมีการล่วงเกินทางเพศ, เกิดความละอายจนมีการสร้างบ้าน -มนุษย์เริ่มเกิดจากมารดาแทนเกิดแบบโอปปาติกะ -ตั้งหมู่บ้าน, มีการกักตุนสะสมอาหารและขโมยทำให้ขาดแคลน จึงเกิดการแบ่งที่ทำนาทำไร่ -เริ่มเลือกหัวหน้ามาเป็นผู้ดูแลคนและที่นาเรียกว่ากษัตริย์(ผู้ดูแลการเกษตร) . 8.กำเนิดวรรณะต่างๆ . หลังจากเกิดวรรณะกษัตริย์แล้ว ต่อมาก็มีวรรณะพราหมณ์, แพศย์, ศูทรก็เกิดขึ้นตามลำดับ ซึ่งแต่ละวรรณะเกิดมาตามกลไกของธรรมชาติโลกและชีวิต . 9.กำเนิดบรรพชิตหรือสมณะ . เมื่อวรรณะทั้ง 4 บังเกิดขึ้นแล้ว มนุษย์ต่างเห็นข้อบกพร่องของกันและกันจึงมีบางส่วนของแต่ละวรรณะเกิดแรงบันดาลใจออกบวชเป็นบรรพชิตเพื่อแสวงหาธรรมะสู่ความสมบูรณ์ของมนุษย์ในโลกนั่นเอง . 10.วรรณะใดทำชั่วก็ไปทุคติหรืออบายภูมิได้ทั้งสิ้น . วรรณะทั้งหลาย หากเป็นมิจฉาทิฏฐิ (เห็นผิด) ย่อมสร้างบาปกรรมซึ่งจะพาไปอบายหลังละโลก กษัตริย์, พราหมณ์, แพศย์, ศูทร, สมณะประพฤติกาย,วาจา, ใจทุจริต เป็นมิจฉาทิฐิ ด้วยทำบาปกรรมจากอำนาจมิจฉาทิฐิเป็นเหตุให้ไปอบาย, ทุคติ, วินิบาต, นรก ทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นวรรณะใด . 11.วรรณะใดทำบุญสร้างกุศล ก็ไปสุคติโลกสวรรค์ได้ทั้งสิ้น . วรรณะทั้งหลาย หากเป็นสัมมาทิฏฐิ (เห็นถูก) ย่อมสร้างบุญกุศลซึ่งจะพาไปสุคติหลังละโลก กษัตริย์, พราหมณ์, แพศย์, ศูทร, สมณะ ประพฤติกาย,วาจา, ใจสุจริต เป็นสัมมาฉาทิฐิ ด้วยการทำบุญจากอำนาจสัมมาทิฐิเป็น เหตุให้ไปสุคติโลกสวรรค์ ทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นวรรณะใด . 12.ทุกชนชั้นวรรณะล้วนแต่อยู่ภายใต้กฎแห่งกรรมนี้ทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นวรรณะใดก็หลีกเลี่ยงกฎแห่งกรรมไม่ได้ . วรรณะทั้งหลาย หากประพฤติกาย, วาจา, ใจทุจริตและสุจริตเป็นมิจฉาทิฏฐิและสัมมาทิฏฐิ บาปกรรมและบุญกุศลย่อมจะพาไปทุคติและสุคติภูมิหลังละโลกแล้วย่อมมีทุกข์มีสุขสลับไปตามแรงบุญแรงกรรม แม้เป็นกษัตริย์, พราหมณ์, แพศย์, ศูทร, สมณะประพฤติกาย, วาจา, ใจทุจริต หรือสุจริตต้องอยู่ภายใต้กฎแห่งกรรมนี้ทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นวรรณะใด . 13.ทุกคนทุกวรรณะ หากปฏิบัติถูกหลักวิชชาย่อมบรรลุนิพพาน . วรรณะทั้งหลายที่ฝึกกาย, วาจา, ใจ เจริญโพธิปักขิยธรรมทั้ง 7 ย่อมปรินิพพานในปัจจุบันนี้ วรรณะทั้งสี่นี้ วรรณะใดบวชเป็นภิกษุสิ้นกิเลสอาสวะแล้ว กิจที่ควรทำ เสร็จแล้ว หลุดพ้นแล้ว วรรณะนั้นเป็นผู้เลิศกว่าคนทั้งหลายโดยธรรมแท้จริง . 14.พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ผู้มีวิชชาและจรณะ เป็นยอดและประเสริฐที่สุด . -พระอรหันต์นับเป็นยอดแห่งวรรณะเพราะธรรมเหล่านั้นเป็นสิ่งประเสริฐสุด ในมนุษย์ ทั้งปัจจุบันและอนาคต -ในหมู่ชนที่ถือตระกูลเป็นใหญ่ กษัตริย์จัดว่าประเสริฐที่สุด ส่วนผู้พร้อมด้วยวิชชาและจรณะจัดเป็นผู้ประเสริฐในหมู่เทวดาและมนุษย์ .

🔅15 สิ่งที่เรียนรู้จาก  "อัคคัญญสูตร"🔅 . 1.มนุษย์ทั้งหลายพร้อมสรรพสัตว์และทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดขึ้น, ตั้งอยู่ และแตกดับทั้งหมด 2.เราอยู่ในโลกนี้เพียงชั่วคราว, เรา, บุคคลรอบข้างและทรัพย์สินสิ่งของที่มีอยู่ล้วนเป็นของชั่วคราว 3.จิตใจของมนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลายจะสูงส่งหรือตกต่ำล้วนแล้วแต่เป็นตัวแปรกำหนดความเป็นไปของโลกและสิ่งแวดล้อมร่วมกัน 4.เราและสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างเวียนว่ายตายเกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วน และยังต้องเกิดขึ้นอีก ตราบใดที่ยังไม่ได้หมดกิเลส 5.โลกที่เรากำลังอาศัยอยู่นี้เป็น 1 ใน 31 ภูมิ ซึ่งเปรียบเสมือนคุกที่ขังสรรพสัตว์ทั้งหลายไว้ จะออกจากที่คุมขังได้ต้องสร้างบารมีจนหมดกิเลส และไปพระนิพพาน 6.จำนวนจักรวาลมีนับไม่ถ้วน  เรียกว่า แสนโกฏิจักรวาลอนันตจักรวาล ทุกจักรวาลล้วนต้องสูญสลายไม่มีสิ่งใดคงทนถาวร 7.เหตุที่มนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนแตกต่างกันในแต่ละภพชาติิล้วนมาจากสิ่งที่ทำไว้ (กรรม)ในอดีต 8.พระพุทธเจ้าพระองค์เทศนาพระสูตรนี้เพราะว่าประสงค์สร้างความเข้าใจถูกต้องเรื่องทัศนคติเกี่ยวกับโลกและชีวิตให้สามเณรและชาวโลก 9.พระพุทธเจ้าทรงไปรู้ไปเห็นการเกิดการดับของโลกและจักรวาลด้วยการเจริญสมาธิภาวนา(ญาณทัศนะของพระพุทธองค์) 10.พระพุทธเจ้าทรงไม่บังคับให้ใครเชื่อคำสอนของพระองค์ แต่ทุกคนควรพิจารณาข้อมูลก่อนตัดสินใจเชื่ิอและดีที่สุดคือควรพิสูจน์ให้เห็นด้วยการปฏิบัติธรรมด้วยตนเอง 11. พระพุทธองค์ทรงเชื่อว่าไม่ว่าจะเป็นกษัตริย์พราหมณ์แพศย์และศูทร ล้วนไม่แตกต่างกัน มีความเท่าเทียมกันของมนุษย์เช่นเดียวกัน 12.เมื่อมนุษย์กระทำสิ่งใดก็ย่อมได้รับผลการกระทำนั้น ไม่ว่ากษัตริย์, พราหมณ์, แพศย์และศูทร เรียกว่าอยู่ภายใต้กฎแห่งกรรม 13.มนุษย์ไม่ว่าวรรณะใด เมื่อประพฤติกายทุจริต วจีทุจริต และมโนทุจริตแล้วตายไปย่อมไปเกิดในทุคติเหมือนกัน แต่หากมนุษย์ประพฤติกายสุจริต วจีสุจริตและมโนสุจริตแล้ว ตายไปย่อมเกิดในสุคติเช่นเดียวกัน 14.มนุษย์ยุคต้นกัปมาจากอาภัสสราพรหม เป็นแบบโอปปาติกะ (เกิดมาแล้วโตทันที) เหาะเหินได้ มีปีติเป็นอาหาร มีอายุขัยยืนยาวนาน ไม่มีอวัยวะ หลังจากเกิดตัณหาความอยากรู้อยากเห็น ทำให้ต่อมามนุษย์ค่อยๆมีอวัยวะในร่างกาย, มีอายุสั้นลง, ต้องขับถ่ายและต้องเกิดในท้องมารดา 15.อัคคัญญสูตรเป็น 1 ในพระสูตรที่สำคัญโดดเด่นพระสูตรหนึ่งที่มีองค์ความรู้ของโลกและชีวิตที่มนุษย์ทุกคนต้องรู้เพราะได้แสดงจุดยืน, อุดมการณ์, หลักการและเหตุผลของพระพุทธศาสนาไว้ชัดเจน . โดยเฉพาะหลักใหญ่ใจความเรื่องกฎแห่งกรรม กฎแห่งเหตุและผล ซึ่งคือความเท่าเทียมกันของมนุษย์ในการรับผลกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากใครขวนขวายแสวงหาหนทางสร้างบุญกุศลสร้างบารมีอย่างถูกต้องตามหลักวิชชาย่อมบรรลุผลในการปฏิบัติธรรมจนถึงพระนิพพานอย่างแน่นอน. .