เด็กหญิงไข่มุก (2)
เดือนพฤษภาคม เดือนที่ท้องฟ้าเกลื่อนเมฆฝน หลังลืมตามองโลกได้ 5 เดือนเศษ ครอบครัวของไข่มุก ก็ย้ายจากบ้านเช่าในเมืองสระบุรี เข้าอยู่บ้านปู่บ้านย่า ที่อำเภอบางปะหัน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
วันเวลาที่หลานสาวเริ่มจดจำคนใกล้ตัว รับรู้การสัมผัสด้วยความรักจากพ่อแม่และปู่ย่า
ด้วยความจำเป็นที่จะต้องให้หลานสาวเติบโตท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ดี ความงามและกลิ่นหอมของดอกไม้ ท้องฟ้า ดวงตะวันและสายน้ำ กับอากาศที่บริสุทธิ์
ที่สำคัญคือ ความอบอุ่น ความรัก ที่เธอจะได้รับ นอกจากพ่อ แม่ แล้วยังมีปู่ ย่า และญาติผู้ใหญ่ ที่อยู่รอบ ๆ อีก
ปู่ จึงให้ไข่มุก จากบ้านเช่าที่แออัดในตัวเมืองใหญ่ มาอยู่บ้านริมน้ำบางปะหัน อยุธยา ซึ่งแวดล้อมด้วยต้นไม้ นานาพันธุ์ ที่กำลังผลิดอก ออกผล
หน้าบ้านริมแม่น้ำ ปู่ ทำชานริมน้ำ ยื่นลงไปในตลิ่ง ถัดขึ้นมาติดตัวบ้าน เป็นซุ้มไม้ดอก ทั้งเล็บมือนาง ชมนาด พวงขาว พวงชมพู และสายหยุด
อีกด้านหนึ่งของทางลง จากมุกทรงไทยลงไปในแม่น้ำ ปู่ลงกระดังงาที่เลื้อยรัดต้นหางกระจง กำลังออกดอกส่งกลิ่นหอมยามตะวันตกดิน
ถัดจากซุ้มดอกไม้ จำปี ก็กำลังให้ดอก อวดกลีบสีขาวนวลแข่งกับกลีบโค้งบางเรียวยาวของสายหยุด
เมื่อยืนอยู่ชานริมน้ำตอน เช้า ขณะดวงอาทิตย์สีแดงพ้นขอบฟ้า สะท้อนเงาในในแม่น้ำ กลิ่นสายหยุดจะกระจายในอากาศ ทั้งสดชื่นและหอมชื่นใจ
ในวันหยุดที่ไม่ได้ออกนอกบ้าน ปู่จะอุ้มหลานสาว ออกไปยืนบนมุขทรงไทย และบางครั้งก็ลงไปมองสายน้ำลพบุรี ในชานริมน้ำริมตลิ่ง ชี้ให้หลานสาวดูต้นไม้ ใบหญ้าและนกกางเขน กระจิบ ตามกิ่งไม้บ่อย ๆ
หลังจากอยู่บ้านริมน้ำได้ไม่กี่วัน อาจเป็นการคิดเข้าข้างตัวเอง ปู่สังเกตเห็นหลานสาวสดชื่น มีชีวิตชีวา และอารมณ์ดี จนหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา
หลานสาวกลายเป็นเด็กยิ้มง่าย ไม่กลัวคนแปลกหน้า เรื่องนี้ปู่ สังเกตอยู่คนเดียวเงียบ ๆ จนวันหนึ่งก็มั่นใจ ว่าเข้าใจถูก
วันหนึ่งของเดือนกรกฎาคม เพื่อนของปู่ กับแม่บ้าน จาก อำเภอนาหม่อม จังหวัดสงขลา และลูกสาววัยเบญจเพส ที่ทำงานในหน่วยราชการแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ผ่านมาแวะที่บ้านริมน้ำ
ปู่ คุยกับแขก ขณะกำลังอุ้มหลานสาว ลูกสาวของเพื่อนเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่รักเด็ก เธอทำท่าพยักพเยิด ไข่มุกในอ้อมแขนปู่ หัวเราะเอิ๊กอ๊าก พร้อมกับผวาเข้าหาพี่
หลังจากนั้นเด็กสาวต่างวัย ก็เล่นกันเหมือนเพื่อนเล่น จนแขกลากลับ ยังทำท่า ดิ้นกางแขน กางขาเหมือนจะตามเขาไป
เด็กหญิงไข่มุก ไม่ร้องไห้งอแง เหมือนเด็กเล็กหลายคน ที่ปู่เคยเห็น และมากกว่านั้น เธอสามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างฉับพลัน จากร้องไห้เสียงดังและหยุดกะทันหัน กลายเป็นยิ้มกว้าง และหลับมาร้องไห้ต่อ แบบต่อเนื่อง
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเครื่องหมายยืนยัน
คูณปู่ของไข่มุก แม้จะเป็นคนแก่ที่รักเด็ก แต่ก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กอ่อนที่ยังเดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
วันหนึ่งขณะอยู่กันตามลำพัง เพราะแม่ กับพ่อ ไปทำงาน ไข่มุก ก็สร้างวีรกรรม ให้ปู่ได้จดจำและสอนเป็นบทเรียน
ไข่มุก ถ่ายอึครับ
ถ้าปัสสาวะ ต้องเปลี่ยน “แพมเพิร์ท” ปู่ทำได้จนชำนาญ หลังเป็นคนแก่เลี้ยงหลานได้ไม่กี่วัน แต่การการเช็ดก้นเด็ก ที่มี” อึ” เต็ม ปู่เพิ่งจะเจอเป็นครั้งแรกในชีวิต
หันรีหันขวางอยู่สักครู่ ปู่ก็ใช้กระดาษชำระ ที่ใช้สำหรับเด็กทารกโดยเฉพาะเช็ดออกจนหมด
แต่เจ้ากรรม ที่การเช็ดทำความสะอาดก้นเด็ก ปู่ไม่รู้ว่า ต้องเช็ดจากบนลงไปล่าง ปู่จึง เช็ดทั้งขึ้นทั้งลง ทำให้ของเสียบางส่วนเข้าไปติดอยู่ในซอกมุมอวัยวะเพศ
ตกกลางคืน ก็ได้เรื่อง ผิวที่บอบบางของหลานสาว เกิดอักเสบจนเป็นผื่น ไข่มุกร้องไห้กลางดึก ทั้งที่ไม่เคยเป็น แม่ทั้งปลอบทั้งป้อนนม แต่ก็ยังร้องไม่หยุด
24.00 น เมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงตัดสินใจ ฝ่าถนนเปลี่ยวของสายเอเชียยามดึก เข้าไปโรงพยาบาลใหญ่ในเมืองอยุธยา
หลังแจ้งอาการ ทำระเบียนคนไข้ นั่งรอหมอหน้าห้องตรวจ เวลาผ่าน10 นาที ก็แล้ว 30 นาที ก็แล้ว หมอก็ยังไม่มาเสียที
เหตุการณ์ที่ที่ยืนยันว่า เด็กหญิงไข่มุก เปลี่ยนอารมณ์กะทันหัน จากร้องไห้ มาเป็นแจกยิ้ม เกิดขึ้นในคืนนั้น
ขณะนั่งรอหมอในอ้อมกอดแม่ เธอจะร้องไห้งอแงทั้งหลับตา แม่ทั้งปลอบทั้งโยนก็ไม่หยุด
แต่พอมีคนเดินผ่านมาหยุดมอง สาวน้อยก็หยุดร้อง ส่งยิ้มให้ทันที หลังคนเดินจากไป ก็ร้องไห้ต่อ
กลางดึกคืนนั้น หลังส่งรอยยิ้มให้ใครต่อใคร ที่มาหยุดมองสบตา และร้องไห้ต่อเมื่อเขาเดินจากไป เป็นชั่วโมง
หลานสาวของปู่ ก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จากการร้องไห้และแจกรอยยิ้ม เดินทางกลับบ้านริมน้ำ โดยไม่ได้พบหมอเลย
การเลี้ยงเด็กทารก มีความละเอียดอ่อนจนปู่ คิดถึง “แม่” ทั้งแม่ของปู่เองและแม่คนอื่น ๆ
ปู่คิดถึงความลำบาก อดหลับอดนอน ทะนุถนอม ร่างกายน้อย ๆ จนเติบใหญ่
แม่บางคนเลี้ยงลูก 9 คน 10 คน ท่านผ่านวันเวลาที่แสนลำบากอย่างนี้มาได้อย่างไร
คำโบราณที่บอกว่า พระคุณแม่เทียมฟ้า พระคุณพ่อยิ่งกว่ามหาศาล
ปู่อยากจะเปลี่ยนใหม่ หลังจากเลี้ยงหลานสาวตัวน้อยได้ไม่กี่วันว่า
พระคุณพ่อเทียมฟ้า แต่คุณมารดามากกว่าฟ้ากับน้ำรวมกัน
พรุ่งนี้จะเล่าเรื่อง คนแก่เลี้ยงหลานสู่กันฟัง