#เล่าเท่าที่จำได้ 18- คำขอโทษที่ไม่เคยได้พูดออกไป
คิดอยู่ทั้งวันว่าสมควรจะเล่าเรื่องนี้ให้อ่านกันหรือไม่ เพราะกลัวข้อความที่สื่อลงไปคนจะตีความผิดและมองผิดเจตนาไป แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นมีส่วนสำคัญกับตัวไมเคิลเป็นอย่างมาก จากที่เคยมองโลกแบบหนึ่ง มองทุกๆอย่างด้วยเลนส์ตัวเองเป็นที่ตั้ง เข้าใจว่า "ความดี มีได้ทางเดียวหรือทิศทางเดียวเท่านั้น โดยไม่เคยคิดจะมองความจริงอีกด้านว่ามันก็คือความดีได้เช่นกัน" แล้วเกือบแล้วที่จะทำให้ "คนสำคัญของตัวเองเสียใจ หรืออาจจะเสียใจไปแล้วก็เป็นได้"
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเมื่อตอนกลางคืนของวันหนึ่งที่ไมเคิลเหนื่อยกลับมาจากการทำงานที่ท๊อปส์ ในขณะที่กำลังนั่งลงโซฟาร์ข้างล่างเพื่อครุ่นคิดปัญหาอะไรต่อมิอะไรอยู่ เหมือนความหงุดหงิดหลายๆอย่างก่อเกิด ความเครียดสะสมก็มีอยู่ แล้วทันใดนั้น ก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ก็งงว่าใครกันละที่มา ภาพที่เห็นตรงหน้าก็คือ "เด็กหนุ่่มน่าจะประมาณสามคน" กำลังหิ้วปีก "พระเอก" ที่อยู่ในสภาพเมาแอ๋ เดินเข้ามา ไมเคิลเดินไปเปิดประตูบ้าน น้องๆทั้งหมดดู "กลัว" เราอย่างเห็นได้ชัด อันนี้ไม่รู้ตัวว่าไมเคิลทำหน้าตาอย่างไร แต่ถ้าพวกเขาออกอาการกลัวแบบนั้น หน้าตาไมเคิลตอนนั้นคงบอกบุญไม่รับสุดๆ ที่พีคก็คือ "พระเอก" ในสภาพที่เมาจนแทบพะยุงตัวไม่ได้ เดินเข้ามากอดแล้วพูดว่า "พี่เก้อ ขอโทษ ขอโทษษษษ!!!" ไมเคิลในขณะนั้น "หน้าชา" เพราะกลิ่นเหล้าคละคลุ้งแรงมาก ได้แต่โอเคเข้าไปเถอะ ขึ้นไปนอน ตาก็มองเพื่อนๆของพระเอกที่ ยืนเก้ๆกังๆ แล้วยกมือไหว้กันทุกคนพร้อมบอกว่า "พวกผมไปก่อนนะครับพี่" เราได้แต่พยักหน้าที่บอกบุญไม่รับ "กลับไป"
ความรู้สึกตอนนั้นบอกตรงๆโกรธมากๆ โกรธจนพูดไม่ออก ความคิดในหัวมันวนเวียนสารพัดว่า "แม่งกูเหนื่อยสายตัวแทบขาดทุกๆวัน เพื่อมาเจออะไรแบบนี้เหรอฟร่ะ?" คือทำยังไงก็วนออกจากวังวนความคิดตรงนี้ไม่ได้ซักที ทำไม ทำไมแค่รับผิดชอบตัวเองแค่นี้ถึงทำไม่ได้ ในใจตำหนิทุกๆอย่างๆรุนแรง แต่รู้ว่าขึ้นไปพูดอะไรตอนนี้ัมันก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร
หลายวันผ่านไป ได้มีโอกาสเจอพระเอกในตอนที่อยู่บ้านตรงกันพอดี จึงได้พูดไปว่า "เฮ้ย สนใจมาทำงานแบบไมเคิลหรือเปล่า? เขามีเปิดรับสมัครเรื่อยๆนะ เลือกสาขาที่เหมาะสม แล้วก็ทำไป เผื่อจะมีรายได้เพิ่มให้ตัวเอง แล้วที่สำคัญ ได้ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ด้วย" ทุกๆอย่างพูดหว่านล้อมโดยตั้งธงในใจว่า "จะได้ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์กว่าไปเมาอะไรแบบนั้นให้เห็นอีก" คิดได้แค่นั้น พระเอกเงียบไปแล้วตอบกลับมาว่า "ไม่ทำได้หรือเปล่า คือไม่อยากทำ" โอเคไม่ทำก็ไม่ทำ ไม่บังคับ แค่เสนอดู เป็นไอเดีย ก็พูดประชดไปแบบนั้น เด็กก็คือเด็กละสินะ จะคิดอะไรได้เล่า
วันงานประจำปีของท๊อปส์ มีการจัดเลี้ยง คุณภาษาทุกๆคนก็ไปร่วมงานด้วยพร้อมกับพนักงานทุกๆแผนก มีโชว์ มีร้องคาราโอเกะ และแน่นอนมีเหล้ายาปลาปิ้งพร้อม ไมเคิลจัดไปหลายขนานเลย จากที่ปกติจะไม่ดื่มกินอะไรบ้าบออะไรขนาดนี้ นี่มันมีหลายเรื่องเหลือเกินที่เข้ามาพร้อมๆกัน เลยขอปลดปล่อยซักวันนึงก็แล้วกัน ดื่มกินอย่างเต็มที่ จนเรียกได้ว่าหมดสภาพไปเลย จำไม่ได้ว่าใครมาส่งบ้าน แต่ตอนที่เดินเข้ามา คือ "พระเอกยืนรอหน้าบ้าน เพราะดูเหมือนเพื่อนจะโทรเข้าบ้านให้พระเอกออกมาประคองพี่ชายหน่อย" ภาพมันตัด ไม่ปะติดปะต่อ เท่านั้นยังไม่พอ ไมเคิลอ้วกแตกอ้วกแตนหมดไส้หมดพุงลงกับพื้นหน้าโซฟาแล้วนอนหมดสภาพตรงนั้น แม้ว่าพระเอกจะพยายามบอกว่าขึ้นไปข้างบนเถอะ อย่านอนตรงนี้เลย คือตอนนั้นฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว ภาพตัดมาอีกที คือ "เช้าแล้ว" สภาพคืองงงวย มองที่พื้นเห็นคราบ "อ้วก"ของตัวเอง ที่ได้รับการเช็ดถูอย่างลวกๆให้ คือมันก็เกือบสะอาดแหล่ะ แต่ดูออกว่ามีคนอ้วกและคนเช็ดอ้วกให้ นึกย้อนกลับไป อ๋อพระเอกประคองมานอน แล้วมาเช็ดอ้วกให้อีก
พอได้สติ ทุกๆอย่างมันก็เลย "ย้อนกลับไปทุกๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น" ไมเคิลนายต่างอะไรกับพระเอกเล่า นายเมาจนหมดสภาพยิ่งกว่าอีก และพระเอกก็ไม่ได้ตำหนิอะไรนายเลยด้วยซ้ำ แถมมาเช็ดอ้วกให้อีก ประคองมานอนที่โซฟาอีก แล้ววันนั้นนายเครียดอะไรนายถึงได้กินไม่บันยะบันยังขนาดนั้น ไมเคิลตั้งคำถามต่อตัวเองแบบนั้น เท่านั้นยังไม่พอ ไมเคิล นายลืมไปหรือเปล่าว่า ตอนอายุเท่าพระเอกตอนนี้ นายยังเรียนหนังสือโดยยังไม่ได้รับรู้เรื่องปัญหาที่บ้านอะไรเลย นายก็เรียนไป สนุกสนานกับชีวิตไป บ้าบอไป จนปีสุดท้ายนั่นแหล่ะนายถึงได้รับรู้อะไร ถึงเพิ่งเริ่มจะแบกรับอะไร แล้วพระเอกละ เขาต้องมารับรู้ทุกๆอย่างนี้ตั้งแต่ก่อนเข้ามหาลัยอีก ทุกๆวันต้องเห็นคนในบ้านใช้ความพยายามทุกๆอย่างเพื่อหาเงินมาให้ตัวเองเรียน เพื่อหาเงินมาดูแลกันและกัน ในขณะที่พระเอก "ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย นอกจากเรียน" เขาต้องเห็นพี่ๆของเขาออกไปทำงานหาเงินอย่างไม่มีเวลาพักผ่อน เพื่อให้เขาได้เรียน ได้มีเงินใช้ เขาต้องแบกรับความกดดันขนาดไหน สิ่งเหล่านี้ทำไมเราไม่เคยนึกถึงเลย วันที่เขาเมาวันนั้น เขาอาจจะมีเรื่องทุกข์ใจที่สุดหรือกดดันเครียดอะไรที่สุด จนทำให้ต้องไปถึงจุดนั้น จุดที่เขาเมาอย่างนั้น นายเคยคิดหรือไม่??? นายโตกว่าเขาเยอะ ทำไมถึงได้เอา "เลนส์ของตัวเอง ไปมองและตัดสินเลนส์ของคนอื่นอย่างนั้น โดยเฉพาะคนที่เป็นน้องตัวเองแบบนี้?"
ทุกๆคำถามหมุนวนในหัวจนเหมือน "เปิดตาเปิดใจตัวเองไปในวันนั้น" ไม่ ไม่อีกต่อไปแล้ว เราจะไม่เป็นอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว เชี่ยเอ๊ยเป็นพี่ภาษาอะไรว่ะ? ดันไปกดดันน้องตัวเองให้ไปทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำอีก เพื่อความสบายใจของตัวเราเอง ทำไมเป็นคนแบบนี้ฟร่ะ?
นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราสองคนมีอารมณ์ขุ่นมัวระหว่างกัน ถ้าให้พูดตรงๆก็คือตัวไมเคิลนี่แหล่ะ ที่รู้สึกขุ่นมัวต่อพระเอกเป็นครั้งสุดท้าย ณ วันนั้น ในอนาคตไม่อาจจะรู้ได้ แต่เหมือนไมเคิลจะได้บทเรียนครั้งสำคัญในชีวิตไป ว่า "การหวังดี คือการคอนโทรลทุกๆอย่างให้เป็นไปในทิศทางที่เราคิดว่าดีที่สุด มันไม่ใช่ความหวังดีอะไรเลย มันคือความพยายามทำให้เราสบายใจแต่เพียงผู้เดียว โดยไม่สนคนที่ถูกกระทำเลย"
หลังจากนั้นไม่นาน ได้รับรู้ว่าพระเอกรวมวงกับเพื่อนเล่นดนตรีกลางคืน ความรู้สึกตอนนั้น อืมนี่สินะสิ่งที่เขาอยากทำ เราเองก็เคยคิดอยากทำแบบนี้เหมือนกันหนิ แต่เราทิ้งมันไปเอง ทั้งๆที่วงเราก็มี แต่เราเลือกทางนี้เพราะเราคิดว่าดีที่สุดสำหรับทุกๆคนในครอบครัว สิ่งดีๆมันไม่จำเป็นต้องไปในทิศทางเดียว ดีเสียอีกที่ "พระเอกรู้ตลอดว่า ชีวิตเขาต้องการอะไร" ในขณะที่ "ไมเคิล" ที่ทำๆไปทั้งหมด "เพราะคิดว่าดีที่สุด แต่ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองนั้นต้องการอะไร"
จริงแล้ว คำพูดนี้อยากจะพูดนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้พูด และไม่เคยได้มีโอกาสพูด เพราะเราแทบจะไม่ค่อยมีเวลาร่วมกันซักเท่าไหร่ จากภาระหน้าที่ของเราทั้งคู่ วันนี้ถ้าอ่านอยู่ หรือบังเอิญผ่านมาอ่าน "อย่าเพิ่งโกรธที่เอาเรื่องนี้มาเล่า " เพียงแค่อยากบอกว่า "ไมเคิลขอโทษ ที่ผ่านๆมาไม่เคยพยายามเข้าใจ ได้แต่นึกคิดตัดสินเองคนเดียวว่า สิ่งไหนถูก สิ่งไหนผิด ขอโทษจริงๆ ถ้าวันนี้ยังทันอยู่ "
ที่เลือกเขียนเรื่องนี้ในตอนที่ 18 นี้ เพราะตัวเลขนี้สำคัญอย่างมีนัยยะ และเมื่อเห็นตัวเลขนี้จะทำให้นึกถึง เหตุการณ์ต่างๆ จนนำมาซึ่งเรื่องในวันนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
