Q(- _ -Q)
@ สองซ่าส์ฆ่าไม่ตาย
ยามสาย ณ.ลานวัดดีหมี มีชายสองคนยืนประจันหน้า ทั้งคู่เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนรัก แต่ต้องมาหักเหลี่ยมเชิงมวยกันในเวลานี้ เรื่องราวเป็นมาอย่างไรก็มิทราบแน่ชัด
ทั้งสองคนเริ่มไหว้ครูตามลีลาถนัดของตัวเอง แต่ถึงจะไหว้ครู สองเสือผู้ยิ่งยงก็ไม่ประมาท ต่างฝ่ายต่างจ้องมองอย่างไม่วางตา
นายมิ่งจรดท่ามวยประจำตัว ที่คิดค้นมาจัดการกับนายกล้า และมวยสายจู่โจม
นายกล้าจรดท่าเสือปีนเขา นี่คือท่าพร้อมจู่โจม
"เข้ามาสิวะ" นายมิ่งยักคิ้วยียวนกวนบาทา
"ไม่โว้ย เอ็งแหละเข้ามาก่อน"
"มวยข้าสายตั้งรับโว้ย เอ็งน่ะแหละ เข้ามา"
"จัดไป" นายกล้าถลาเข้าไปเตะต่ำแต่ติดหน้าแข้ง
"เหอะ"
"ใช้ได้นี่หว่า"
"เออสิ แล้วนี่ซ้อมมาสินะ"
"ซ้อมกะไอ้เส็งมาสองวันก่อน"
"แล้วก็แพ้มา.."
"เออ ยืนครบยกก็เจ๋งแล้ว"
"อุบ๊ะ ก้าวหน้านี่หว่า"
"ว่าแต่แกเถอะ ไหวป่าว"
มิ่งมองหน้าเพื่อนรัก ด้วยความคับข้องใจ ดูดู๋ บังอาจมาถามว่าไหวป่าว เห็นทีจะต้องงัดแม่ไม้ลูกไม้มาจัดการเสียแล้ว
"ฮ้อยย่ะ!"
"เฮ้ยๆ"
"ฮัดโชะ!"
"เอาจริงเหรอวะ"
กล้าหรี่ตามองเพื่อนรัก ด้วยความประหลาดใจ ดูดู๋ขนาดลงทุนข้ามหมู่บ้านไปฝึกกับไอ้เส็ง ยังได้แค่เสมอกับไอ้มิ่ง มันยังไงกันวะเนี่ย
"วัชช่า!"
"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะโว้ย นี่แน่ะ" กล้าง้างบาทาจะถีบใส่ต้นขาไอ้มิ่งเพื่อนรัก แต่มันหลบทันแล้วสวนมาด้วยการเตะพับนอก
"ห่ะ หลบได้ไงวะ" กล้าสบถด้วยความเดือดดาล
"ข้าเก่งซะอย่าง ว่าแต่เอ็งเถอะไปซ้อมยังไงวะ หอบเป็นลูกหมาขึ้นภูเลย"
"ไอ้มิ่ง ไอ้ครูพักลักจำ เอ็งไปแอบดูข้าซ้อมมาใช่ไหม"
"เหอะ ใช่แล้ว" มิ่งยิ้มหน้าบานสุดขีด จนเกือบเป็นหัวเราะ
"ว๊ากกกจ้า"
"โอ๊ย" มิ่งไม่ทันระวัง โดนถีบลงไปกลิ้งคลุกฝุ่น
แล้วทั้งสองคนก็โรมรันกันแบบไม่มีใครยอมใครจนฟกช้ำดำเขียวหัวโนกันไปทั้งคู่
สองนาทีกว่าๆ นายมิ่ง กับนายกล้าก็หมดสภาพ ล้มกลิ้งลงนอนหอบกลางลานวัดนั่นเอง
เด็กอายุแปดขวบคนหนี่งมองอย่างเอือมระอา
ป่วยการที่จะห้าม เพราะห้ามยังไงก็ไม่สำเร็จ
"ปู่กล้ากะตามิ่ง เดินไปศุขศาลาเองละกัน ขี้เกียจแล้ว"
"อ่าวเฮ้ย" ที้งสองคนพูดพร้อมกัน
จบจ้า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
