-- ของขวัญไปไหน?--
เราอยู่ในสังคมเดียวกัน
โอกาสที่จะเป็นผู้รับเชื้อ และผู้แพร่เชื้อ
คงไม่ต่างกัน
ที่ครูให้รู้สึกกับโควิดมาก ๆ (สุด ๆ)
ในตอนแรก ๆ ของรอบ 2 เพราะ
สมุทสาคร กับ นครปฐม ราชบุรี ปริมณฑล
มันก็ระนาบเดียวกันหมด เราไปมาหาสู่กัน
เราซื้อของมาขายกัน เราทำงานร่วมกันด้วยค่ะ
เรารู้โดยจิตพื้นฐานเลยว่า มันถึงตัวเราแล้ว
แต่แค่ไม่รู้ว่าเรา ว่าใคร ว่ายังไง ใครติดแล้ว
ขนาดเป็นหวัดยังติดกันทั่ว แล้วนี่....
(ตอนนี้เครียดน้อยลง ปรับระดับลงมาได้แล้ว
ตระหนักพร้อมสู้ สั่งการ(บ้าน)
กดดันหัวหน้าก่อนใคร ๆ
จะประกาศอีกว่าหยุดเถอะ
ถ้าไม่หยุดต้องเอาสำมะโนครัว
ถิ่นที่อยู่เด็กและครูมาดูกันเอง
เช็คทามไลน์เมื่อวันเสาร์
ว่าใครควรหยุด
จันทร์ใครมาได้
ถ้าเขายังไม่สั่ง lockdown)
ก็มีบ้างล่ะ ที่การเขียนบทความ
ยังไม่มีความคืบหน้าอะไร
เราไม่ได้หาสาเหตุด้วยซ้ำ ว่าใครผิด ใครถูก
โรคมายังไง
ตอนรู้ข่าวครั้งแรกคิดแต่ว่าจะปิดโรงเรียนยังไงให้เร็วที่สุด
ถ้าเขาไม่มีนโยบายเราจะ มีวิธีแก้ไขยังไง
งดการเดินทางยังไง
เด็กกับคนแก่ เราควรเก็บเขาก่อนในที่ปลอดภัย
เพราะสังคมที่ครูอยู่ ครูมีพ่อแม่ที่มีอายุแล้ว
ทำงานกับเด็ก ที่เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะระมัดระวังตัวแค่ไหน
หากเราเป็นคนที่เด็กและครอบครัวไว้ใจ
เราก็ยิ่งต้องตระหนักแรง ๆ ว่าเราต้องไม่เป็นคนแพร่เชื้อเสียเอง
ดังนั้นจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเราปลอดเชื้อ
ขั้นแรก เราต้องปฏิบัติตามกฎเบื้องต้นอย่างเคร่งครัดก่อนค่ะ
ล้างมือ ใส่หน้ากาก รักษาระยะห่าง
กินช้อนตัวเอง ไม่ไปที่สุ่มเสี่ยง
สแกนไทยชนะ
ส่วนปฏิบัติอย่างเคร่งครัดแล้ว
แล้วอาจติดโรค ไม่รู้ว่ามาจากทางใด
อันนั้นก็ไปพบหมอ รักษา
บอก timeline ที่แท้จริง
เพื่อประโยชน์ในการตรวจหาเชื้อ
และให้คนที่เกี่ยวเนื่องกับเรา
มาตรวจหาเชื้อ และเฝ้าระวังกักตัว
วันจันทร์โรงเรียนยังไม่หยุด
พึ่งหยุดวันอังคาร
(ในกลุ่มที่มาวันจันทร์
เด็กพื้นที่เสี่ยงไม่ได้มานะคะ)
วันจันทร์ขณะแจกสมุดคืนบนโต๊ะ ให้มาหยิบเอง
เราพูดหน้าห้องประกาศการหยุด
และมาใหม่ และหากเลื่อนอีกจะแจ้งอีกครั้ง
เด็กถามว่าจะจับของขวัญกันวันไหน
ซื้อมาแล้ว...คริสมาสต์ ปีใหม่ไม่มีใช่ไหมครู ?
ของขวัญไปไหน?
ทั้งห้องมองเราเป็นตาเดียว
รู้คำตอบกันแหละว่าไม่มี
แต่เด็กคงอยากรู้นโยบายของความสนุกของเขา
"ต่างคนต่างพูดไม่ออก ได้แต่มองตาเท่านั้น.."
เพลงมาเลย ... เออทำไมเรื่องของขวัญ
มันยิ่งใหญ่จังเนี่ย
มองกันตาแป๋วเลยฮะ...
(เด็กโตแล้วด้วยนะ ไม่ใช่เด็กเล็ก)
"โควิดใกล้ที่สุดอยู่ไหนแล้ว?" เราถาม
"ท่านา (นครปฐม) ครับ...ใกล้บ้านคนนี้ครับ"
เด็กตอบ แล้วชี้ไปที่เพื่อน
เพื่อนเงยหน้ามองตาครู ประมาณว่า
ครูกลัวผมมั๊ย?
"ทำยังไงดีล่ะ? ช่วยกันคิดหน่อยเรื่องของขวัญ"
ครูก็สมองเสียเหมือนกัน
"เก็บไว้ก่อน โควิดหายค่อยมาเจอกัน"
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นแก้ไขเสียงเงียบ มาคุ
ตามด้วยเสียงจ๊อกแจ๊ก จอแจ บ่น ๆ ๆ
คือจริง ๆ เด็กก็พอเดาออกล่ะค่ะว่าต้องทำยังไง
แต่เขาไม่เชื่อใคร เขาเชื่อครู
พ่อแม่ ศบค. นายแพทย์ทวีศิลป์ เขาก็ไม่เชื่อค่ะ
เขาเชื่อครู (ในบางเรื่องนะคะ)
"หยุดตามที่ครูบอกนะ ดูแลตัวเองด้วย
ปีหน้าเจอกัน ฉลองกันนะ"
จบแถลงการณ์
บ้านใครบ้านมัน
ขอให้ทั้งโลกปลอดภัย
ปล.หยุดการเดินทางบางส่วนได้แล้วค่อยโล่งใจค่ะ
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
