"ความสูญเสียคือเรื่องหนึ่ง แต่สิ่งจำเป็นกว่านั้นคือ เริ่มต้นใหม่"
มันเป็นส่วนหนึ่งจากเรื่องที่พี่เชน (ม.ล.ปริญญากร วรวรรณ) เขียนเล่าเรื่องราวการสูญเสียลูกน้อยของพ่อแม่นกจาบคาหัวสีส้มไว้ในหนังสือ "ไม่มีใครจากไปไหน...หากเรายังคิดถึงเขาอยู่" ผมอ่านทวนประโยคนั้นอยู่หลายครั้ง ด้วยหวังให้ตัวเองจดจำเอาไว้ใช้ในสักวันหนึ่งที่ผมเองเป็นฝ่ายที่ต้องสูญเสีย
๑๕ ก.พ. ๒๕๕๖ ผมได้รับความเมตตาจากนักถ่ายภาพนกท่านหนึ่ง พาผมเดินทางสู่อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ เราออกเดินทางจากสถานที่นัดหมายตั้งแต่ตีห้า เราใช้ช่วงเวลาระหว่างเดินทางพูดคุยทำความรู้จักกันและกัน จึงได้รู้ว่า นักถ่ายภาพนกท่านนั้นเป็นนักวิจัยระดับดุษฎีบัณฑิตของสถาบันวิจัยระดับต้นแห่งหนึ่งของประเทศ แต่สิ่งที่เขาวิจัยไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับโรคร้ายแรงอย่างที่ผมเข้าใจ เขาเป็นนักวิจัย "กล้วยไม้"
ราวแปดโมงครึ่ง เรามาถึงอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ จุดหมายของเราคือบริเวณด้านหลังศูนย์ฝึกอบรมที่ ๒ เขาใหญ่ ผมได้รู้จัก "นกจาบคาหัวสีส้ม" เป็นครั้งแรกที่นั่น
เราช่วยกันขนกล้องและอุปกรณ์ถ่ายภาพรวมทั้ง Blind สำหรับนั่งสองคนลงไปยังพื้นที่ หลังจากกาง Blind ในจุดที่เหมาะสมและจัดเตรียมกล้องและอุปกรณ์พร้อมที่จะถ่ายภาพแล้ว เพียงไม่กี่อึดใจเราก็ได้ยินเสียง "พริ-พริ๊บ ๆ ๆ" ปน ๆ กับ "ชิ-วิบ ๆ ๆ ๆ" ในโทนที่แหลมสูงมาจากทิศด้านหลัง Blind พริบตาเดียวก็ปรากฎภาพของเจ้าจาบคาหัวสีส้มคู่หนึ่ง โฉบลงมาเกาะอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่ด้านหน้ารังที่มันเจาะเป็นหลุมอยู่บนเนินดินข้างหน้าเรา เมื่อจับโฟกัสได้ผมกดสั่งให้กล้องทำงานผ่านสายลั่นชัตเตอร์ที่ต่อไว้เพื่อหวังผลความคมชัดของภาพที่สูงสุด"
หนังสือของพี่เชนตีพิมพ์ออกมาแล้วหลายเล่ม ทุกเล่มจะมีประโยคและเรื่องราวดี ๆ เสมอ ๆ โดยเฉพาะเรื่องราวของมิตรภาพ ไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพระหว่างคนด้วยกันหรือมิตรภาพต่างสายพันธุ์ สำหรับผมมันสวยงามและทำให้หัวใจพองฟูทุกครั้งที่ได้อ่าน
ผมได้มีโอกาสพบและรู้จักกับพี่เชนครั้งแรก ในวันที่พี่เชนนำภาพถ่ายสัตว์ป่ามาแสดงในงาน "ให้รักช่วยห่มโลก" ที่ร้านหนังสือ Booktopia อุทัยธานี เป็นผู้จัดให้กับพี่เชน ผมรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ยิ่งใหญ่แต่กลับถ่อมตัวและสุภาพเหลือเกิน
ความเป็นสุภาพบุรุษของพี่เชน ชัดเจนในความรู้สึกของผม เมื่อครั้งผมได้มีโอกาสไปหยิบจับช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในงาน ตา'ชาติ@Booktopia ซึ่งร้านหนังสือเชิญ น้าชาติ (ชาติ กอบจิตติ) มาพูดคุยเสวนากับนักอ่านและแฟน ๆ ครั้งนั้นผมเตรียมหนังสือของพี่เชนมาหลายเล่ม เนื่องจากทราบข่าวแล้วว่าพี่เชนจะมาร่วมงานนี้ด้วย เมื่อพี่เชนมาถึงผมเข้าไปขอให้พี่เชนช่วยเซ็นหนังสือให้ ผมเห็นพี่เชนทำหน้าไม่สบายใจ แล้วบอกกับผมว่า
"ขอโทษนะ ผมเกรงใจ วันนี้เป็นงานของชาติเขา"
แต่ด้วยความไม่เกรงใจและแรงคะยั้นคะยอของผมเอง วันนั้นผมจึงได้ลายเซ็นพี่เชนมา
ครั้งที่สองเป็นงานเปิดตัวหนังสือใหม่ของพี่อ้วน ญามิลา ในงานนั้นพี่เชนก็มาร่วมงานด้วยเช่นเดียวกัน เมื่องานเริ่ม ผมมองหาพี่เชน กลับพบว่าพี่เชนยืนอยู่ด้านหลังสุดของพื้นที่จัดงาน พี่เชนกำลังมองและฟังพี่อ้วนเล่าถึงหนังสือเล่มใหม่ ผมเห็นพี่เชนกำลังยิ้มและในสายตาของพี่เชนเต็มไปด้วยความชื่นชมและยินดีกับพี่อ้วน ทำให้ผมนึกย้อนกลับไปวันที่ผมเข้าไปขอลายเซ็นพี่เชนในงานของน้าชาติครั้งก่อน จึงนึกขึ้นได้ว่า วันนั้น พี่เชนนั่งอยู่ตรงมุมที่ไกลสุดจากจุดที่ทุกคนสนใจ บนใบหน้ามีรอยยิ้มและแววตาแบบเดียวกัน
"ไม่เคยทำตัวเองให้เด่น ทั้งที่ทำได้ง่ายๆ"
ผมคิดว่าพี่เชนเป็นผู้ชายแบบนั้น
ผมย้อนกลับไปอ่านเรื่องราวของนกจาบคาคู่นั้น ที่พี่เชนเขียนเล่าไว้อีกครั้ง
"เหี้ยตัวหนึ่งคลานช้าๆ ขึ้นไปแถวรังนกจาบคา พ่อ-แม่ นกโฉบเข้าตีเพื่อไล่ผู้บุกรุก นกโฉบเข้าแถวลูกนัยน์ตา ทำเอาเหี้ยสะดุ้งทุกครั้ง เหี้ยถอยไปสักพักกลับมาอีก ครานี้แม้ว่านกจะไล่ตีอย่างไร มันดูจะไม่สนใจ คลานถึงรูใช้หัวดุนๆ และใช้ลิ้นคว้าเอาลูกนกออกมากินจนได้ นกจาบคาทั้งคู่ส่งเสียงร้องดังอย่างโกรธแค้น แต่ไม่นานพวกมันก็บินจากไป นกรู้ดีว่าความสูญเสียคือเรื่องหนึ่ง แต่สิ่งที่จำเป็นกว่านั้นคือ เริ่มต้นใหม่ ในขณะเป็นผู้เฝ้าดู ผมรู้สึกถึงบทเรียนที่ได้รับ"
เวลาล่วงเข้าบ่ายสามกว่าแล้ว ผมได้ภาพนกจาบคาหัวสีส้มจำนวนมากสมกับที่ตั้งใจ ตอนนั้นผมคิดถึงแต่เพียงว่า เมื่อผมส่งภาพพวกมันไปขาย แล้ว จะทำเงินให้กับผมได้เท่าไหร่ ผมคิดถึงแต่ประโยชน์ที่ได้รับจากนกจาบคาคู่นั้น
ไม่ต่างอะไรจากเหี้ยตัวนั้นที่พี่เชนเขียนถึง
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
