ไม่คิดเลยว่า...ในคืนข้ามปี ฉันจะต้องมาทนทุกข์ใจเศร้าใจแบบนี้...
ท่ามกลางคืนอันมืดมิดและเหน็บหนาว จิ้งหรีดส่งเสียงร้องเป็นจังหวะดังอยู่ภายนอก ฟังแล้วรู้สึกเงียบเหงาหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เพิ่งจะพ้นปีใหม่ไปหมาดๆ
แมวจรสี่ห้าตัวที่ตอนนี้เป็นแขกประจำของบ้านฉัน ต่างมานอนกองรวมกันอยู่ตรงม้านั่งหน้าบ้านที่ฉันเอาผ้าขี้ริ้วเก่าๆ มาปูไว้ให้พวกมันได้ซุกตัวกันหนาว
ข้างม้านั่งฉันวางกรงเอาไว้ ด้านในนั้นยังคงว่างเปล่า
ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วันฉันเพิ่งเก็บลูกแมวจรที่ถูกแม่ทิ้งเอามาเลี้ยงไว้ในกรงนี้อยู่ตัวหนึ่ง
ฉันไม่เคยคิดอยากจะผูกพันกับใครหรือหมาแมวตัวไหนเลย เพราะรู้ว่าพอเขาหรือมันจากไป ความเศร้าใจเสียใจมันจะกัดกินจิตใจเราขนาดไหน
บุญบาปก่อนปีใหม่ ด้วยความที่ฉันหูดีจัด ดึกๆ ดื่นๆ ฉันได้ยินเสียงลูกแมวร้องมาหลายคืน
เช้าขึ้นมาเลยลองเดินหาเจ้าของเสียงดูก็ยังไม่เจอ กระทั่งตกเย็นได้ยินอีกครั้ง ฉันจึงเดินลุยเข้าไปที่กองกิ่งไม้ริมรั้วหลังบ้านตามที่มาของเสียง จึงได้เห็นลูกแมวนอนขดตัวซ่อนอยู่ใต้กองไม้ที่สุมทับกันอยู่
พอเข้าไปใกล้ถึงได้เห็นชัดๆ ว่ามันมีอยู่ด้วยกันสองตัว
เจ้าตัวใหญ่ที่ปราดเปรียวกว่าพอเห็นคนแปลกหน้าก็ผุดวิ่งหนีหายเข้าไปใต้กองฟืนทันที
ส่วนเจ้าตัวเล็กฉันคว้าเอาไว้ได้ แล้วก็พยายามเอามายัดเยียดให้แม่แมวหางกุดตัวที่มีลูกขนาดไล่เลี่ยกันอีกตัวช่วยรับเลี้ยง ...แต่ดูไม่เป็นผล แม่แมวนั่นคาบลูกตัวเองหนีไป ทิ้งให้ลูกแมวอาภัพที่ฉันจับมาได้ซ่อนตัวอยู่ตามกระถางที่วางซ้อนกันอยู่ข้างม้านั่งในโรงจอดรถ
เอาวะ..ยังไงก็ให้มันอยู่ใกล้ตาเอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อนมแพะมาให้มันกิน โชคดีที่มีทูน่ามูสเหลืออยู่บ้าง ฉันเลยใส่ชามใบเล็กเอาไปวางไว้ใกล้ๆ ให้มันได้กินรองท้องไปก่อน
เช้ามาฉันเดินไปดูชามข้าวแมวที่ตั้งทิ้งไว้ ปรากฎว่าไม่พร่องลงไปเลย ส่วนลูกแมวหายจ้อย
สักพักฉันได้ยินเสียงร้องดังมาจากทางหลังบ้าน พอเดินไปดูฉันเห็นลูกแมวทั้งสองตัวนั่งเบียดกันอยู่ที่มุมรั้ว เลยลองพยายามจับทั้งคู่ดูอีกที แต่เหมือนเดิม...
เจ้าตัวโตวิ่งหนีไปได้ ส่วนเจ้าตัวเล็กฉันจับมาป้อนนมสำเร็จในที่สุด
รุ่งขึ้นระหว่างฉันออกไปทำงาน แม่ส่งรูปมาให้ดูว่าเจอลูกแมวนอนนิ่งอยู่ที่สนามหญ้า แข้งขาของมันดูไร้เรี่ยวแรง ส่วนอีกตัวหลบอยู่ที่ข้างกระถางต้นไม้ห่างไปไม่ไกลนัก
ฉันเลยบอกให้แม่ช่วยจับใส่กรงเอาไว้ให้หน่อย ถึงบ้านเมื่อไหร่ฉันจะดูแลต่อเอง
"ร็อคกี้" กับ "เสือดำ" หลานวัยห้าขวบของฉันตั้งชื่อให้ลูกแมวกำพร้าลายสลิดทั้งสองตัวที่ถูกขังอยู่ในกรง โดยมีฉันคอยเสิร์ฟนมป้อนน้ำ และจัดหาอาหารให้มัน แถมยังมีขนมแมวเลียล้างปากให้ด้วยเป็นครั้งคราว
ดูเหมือนร็อคกี้ เจ้าตัวใหญ่ที่เคยว่องไวปราดเปรียวจะมีอาการโคม่า ถึงแม้ว่ามันจะกินนมได้อยู่บ้างแต่มันก็ยังคงนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่อย่างนั้น จนฉันทนไม่ไหวตัดสินใจส่งมันไปที่คลีนิคแห่งหนึ่งให้หมอช่วยด้วยอีกแรง
หมอให้น้ำเกลือแล้วก็ให้มันนอนที่คลีนิคเพื่อดูอาการหนึ่งคืน แต่โชคไม่เข้าข้างเจ้าร็อคกี้เลย
สายวันรุ่งขึ้น หมอส่งข่าวร้ายมาบอกว่าร็อคกี้ตายแล้ว ผิดกับเจ้าเสือดำที่ตอนนี้แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ
เห็นตัวเล็กอย่างนี้ มันกินจุมาก ฉันต้องคอยให้ข้าวให้น้ำแทบทุกชั่วโมง ยิ่งตั้งแต่มันเริ่มเชื่อง มันติดฉันขนาดที่ว่าเห็นกันเมื่อไหร่ เป็นต้องวิ่งหน้าตั้งหางชี้ ตรงเข้ามาหา พร้อมกับส่งเสียงร้องขอของกินตลอด
เห็นมันมีชีวิตชีวาแบบนี้แล้วก็อดนึกถึงร็อคกี้ที่บุญน้อยเหลือเกินไม่ได้
ฉันเลยเปลี่ยนชื่อเจ้าเสือดำเป็น "บุญรอด" แทน
โชคดีนะ..ที่แกรอดมาได้
แรกๆ ฉันยังขังมันให้อยู่แต่ในกรง แต่บุญรอดร้องและดิ้นรนอยากออกจากที่คุมขังตลอด จนฉันใจอ่อนยอมปล่อยมันออกมาในที่สุด
ทุกหกโมงเช้า บุญรอดจะส่งเสียงเรียก ร้องขออาหารและอิสรภาพ พอกินเสร็จมันก็จะเดินเกร่อยู่แถวกรง หรือไม่ก็กระโดดหยองแหยงงับใบไม้ใบหญ้าเล่น เหนื่อยอ่อนก็นอนหลับปุ๋ยอยู่ไม่ไกล หรือไม่ก็นอนบนกรงมันนั่นล่ะ
เย็นวันสิ้นปีฉันง่วนกับการตระเตรียมข้าวปลาอาหารของตัวเอง และไม่ลืมที่จะซื้ออาหารของลูกแมวมาด้วยเพราะบุญรอดสวาปามที่มีอยู่เสียจนเกลี้ยง
บุญรอดเดินตามฉันต้อยๆ สลับกับแหย่แมวจรรุ่นไล่เลี่ยกันอีกสองสามตัวในบ้านที่เริ่มจะสนิทกันแล้ว
เก็บข้าวของเสร็จ ฉันกะว่าจะมาให้ข้าวบุญรอดเสียหน่อย แต่พอไปที่กรงกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของมันเลย
ฉันชักเริ่มกังวล เดินเรียกหามันไปทั่วบ้าน จนแล้วจนรอดก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะส่งเสียงเรียกหรือวิ่งออกมาหาเหมือนเช่นเคย
ไม่เคยคิดเลยว่า...ในคืนข้ามปี...ฉันต้องรอคอยวันพรุ่งนี้ด้วยความหวัง
ฉันหวังจริงๆ ...ว่าจะได้ยินเสียงร้องเรียกของมันเหมือนอย่างเคย
แต่สิ่งที่พบกลับมีเพียงความเงียบงัน กับลมเย็นยะเยือกที่พัดมาจนทำให้ฉันหนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ
ลูกแมวหายไป หลังจากฉันคอยเฝ้าประคบประหงมดูแลอยู่หลายวันจนมันรอดชีวิตมาได้ดังชื่อ
ไม่นึกเลยว่าบุญของมันจะมีเพียงน้อยนิด
ยังไม่ทันจะข้ามปี บุญรอดก็จะไม่รอดดังชื่อเสียแล้ว
ไม่รู้ป่านนี้มันจะไปอยู่ที้ไหน มีใครให้ข้าวกินหรือเปล่า..
ไม่รู้มันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง...
จนเมื่อวานอาข้างบ้านจับลูกแมวมาให้ บอกว่ามันหลงไปที่บ้าน เขากลัวว่าหมาบ้านเขาจะกัดตาย สงสัยว่าน่าจะเป็นแมวบ้านฉัน
ไม่ผิดแน่! คงเป็นเจ้าบุญรอดของฉันชัวร์
แต่พอเห็นในมืออา กลับเป็นลูกของแม่แมวหางกุด เจ้าตัวเล็กสีด่างส้ม ฉันเห็นแล้วถึงกับผิดหวัง จนอดถามอาไม่ได้ว่าเห็นลูกแมวตัวเล็กๆ ลายสลิดของฉันบ้างไหม?
อาพยักหน้าบอกว่าเจอเมื่อวันก่อน แล้วกลับมาพร้อมกับซากของลูกแมว...
ฉันภาวนาให้ไม่ใช่เจ้าบุญรอดของตัวเอง แต่เห็นแล้วก็ได้แต่เวทนา
ยิ่งเรารู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสิ่งใดมากเมื่อไหร่ พอต้องเสียมันไป เราก็ยิ่งทุกข์ใจมากขึ้นตามไปด้วย
บุญรอดสิ้นบุญไปแล้ว...
มันถูกหมาของอาข้างบ้านกัดตายไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน
ถ้ายังมีบุญต่อกัน ไว้มาเจอกันใหม่นะบุญรอด.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
