การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ
“การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ”
มุมมองทางด้านของกฎหมาย ถ้าไม่มีใครป่วยอย่างเป็นทางการ แสดงว่ามีสุขภาพดีและเราเรียนรู้ที่จะอยู่กับมุมมองของสุขภาพแบบนี้
แต่ยังมีพื้นที่สีเทามากมายระหว่างโรคและสุขภาพ ผมเองเดินทางออกต่างจังหวัดรวมทั้งประเทศใกล้เคียงเช่น สปป.ลาว พม่า มาเลเซีย กัมพูชา เริ่มตั้งแต่ปี 2553 จนถึงปัจจุบัน
เป็นการเดินทางที่ผมมักเรียกว่า “การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ” คือไปพบผู้คนทุกเพศ ทุกวัยที่กินคาวตองฯ หรือดื่มคาวตองแบบน้ำที่ผมและทีมงานผลิตจำหน่าย
โดยส่วนใหญ่เป็นผู้ที่มีประสบการณ์ในการใช้คาวตองฯที่ได้รับการบอกเล่าจากนายสถานีวิทยุหรือดีเจที่จัดรายการ ที่ไปพบเห็นเคสที่กินคาวตองฯแล้วดีขึ้น
แต่ไม่สามารถอธิบายเหตุผล การออกฤทธิ์ของคาวตองฯแก่ลูกค้าให้เชื่อมั่นได้ จึงเชิญผมออกพื้นที่ไปพบ สัมภาษณ์เคสทั้งหลายที่มีมากมายหลายหมื่นราย แต่เราก็เลือกไปสัมภาษณ์ได้ประมาณ 2 พันกว่ารายเท่านั้น
เนื่องจากอุปสรรคด้านการเดินทาง และเวลาที่จำกัดในแต่ละวัน เราพบว่าแม้ว่าประชาชนส่วนใหญ่(นอกเหนือจากล้มป่วยจริงๆที่บันทึกไว้กว่า 2 พันราย) จะรู้สึกไม่สบาย และไม่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรค แต่ประชากรส่วนใหญ่ก็ประสบกับสิ่งต่อไปนี้ :
• การตื่นนอนในตอนเช้าพร้อมกับอาการปวดเมื่อยและ / หรือข้อติดขัด ซึ่งกรณีแบบนี้คาวตองฯช่วยได้ค่อนข้างดี
• รูปแบบการนอนหลับที่ไม่ดีหรือการนอนไม่หลับโดยสิ้นเชิง ซึ่งไม่สามารถนอนหลับได้เกินวันละ 1-2 ชม. แต่คาวตองกลับทำให้เขานอนหลับได้ตามปกติ
• ความสามารถในการมีสมาธิลดลง หรือความรู้สึกของหมอกควันทางจิตอย่างต่อเนื่อง
• ความจำไม่ดี หลงลืมที่วางข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน
• ความเหนื่อยล้า ไม่ว่าจะเป็นความเหนื่อยล้าหรือความเหนื่อยล้าเรื้อรังที่เกิดจากการออกกำลังกายเพียงเล็กน้อย
• อารมณ์แปรปรวนเล็กน้อยถึงรุนแรง ซึ่งส่วนหนึ่งบอกว่าหงุดหงิดง่ายทั้งวัน
• ปัญหาทางเดินอาหารเช่นท้องผูกหรืออุจจาระเหลว อิ่มมากผิดปกติหลังอาหาร เสียดท้อง
• เมื่อเกิดแผลแม้ไม่มาก ก็หายช้า ซึ่งพบบ่อยมาก แม้แต่คันที่ผิวหนังแล้วเกาจนผิวหนังถลอก ก็กลายเป็นแผลลุกลาม โดยเฉพาะผู้ป่วยที่เป็นเบาหวานมานานแผลจะหายช้ามาก
แม้ว่าบุคคลส่วนใหญ่จะได้รับการพิจารณาว่ามีสุขภาพดีตามกฎหมาย แต่คนส่วนใหญ่ก็ยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในสภาวะสุขภาพที่เหมาะสม ที่พอใจ
แต่เวลาหมอบอกว่าตรวจแล้วไม่พบอะไรผิดปกติ และบอกว่าคนไข้คิดไปเอง แต่พวกเขาก็ยืนยันว่า หมอไม่เป็นหมอไม่รู้หรอก และแม้ในกรณีของโรคที่ได้รับการวินิจฉัย "อย่างเป็นทางการ" ส่วนใหญ่มักถูกมองว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากสีทึมๆเช่น คำสาป ความล้มเหลวที่ไม่คาดคิด และโชคร้ายของอวัยวะหรือเนื้อเยื่อของเรา หรือการโจมตีจากโลกภายนอก เช่น การติดเชื้อ วิธีการดูสุขภาพแบบนี้ทำให้เราหมดหนทางที่จะทำอะไรกับมัน
เพราะเมื่อคนไข้ได้รับการตรวจเสร็จ หมอก็จะจ่ายยามาให้กินตามเวลา ยาที่ใช้ในระบบการแพทย์เท่าที่มีทั้งหมด
ไม่สามารถช่วยคนไข้ให้หายได้ เนื่องจากหลายโรคเกิดจากสาเหตุที่เกิดใหม่ เช่น เกิดเชื้อดื้อยาเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งยาปฏิชีวนะที่วิจัยเมื่อสิบปีก่อนและเป็นยาในบัญชียาในโรงพยาบาล ย่อมใช้ไม่ได้กับเชื้อดื้อยาใหม่ที่ไม่เคยทำวิจัยมาก่อนแน่นอน
เมื่อเราตระหนักว่าสุขภาพได้รับการดูแลโดยระบบธรรมชาติบำบัด และโรคต่างๆจะพัฒนาขึ้นเมื่อระบบนี้ไม่สามารถทำงานได้อย่างถูกต้อง เราก็สามารถเริ่มมองสุขภาพและโรคผ่านเลนส์ของสุขภาพได้ สุขภาพไม่ได้เป็นผลจากการป้องกันโรค แต่กลายเป็นผลจากการส่งเสริมสุขภาพแทน
แม้การป้องกันโรคได้สูญเสียความหมายของมันไป เนื่องจาก การป้องกันโรค ยังคงอยู่ในรูปแบบเดิม มันจึงเป็นกลยุทธ์ในการหลีกเลี่ยงหรือป้องกันโรคร้าย
เป็นไปไม่ได้ที่จะมุ่งเป้าไปที่สุขภาพที่เหมาะสม หากเป้าหมายสังเกตเห็น ไม่ได้มากไปกว่าการไม่มีโรคหรือการป้องกันโรคเพียงเท่านั้น
ตราบใดที่เรามองไปที่สุขภาพผ่านปริซึมของโรค เราจะไม่สามารถมองเห็นศักยภาพด้านสุขภาพ ที่สมบูรณ์ของร่างกายมนุษย์ได้ การค้นพบระบบการรักษาตามธรรมชาติของร่างกาย เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์
และหากประชาชนได้รับการปฏิบัติในยุทธศาสตร์การสาธารณสุขดังกล่าวนี้เป็นแกนหลัก เราคงไม่ได้เห็นโรงพยาบาลของรัฐแออัดยัดเยียด รอเข้าคิวตรวจตั้งแต่ตีห้า ลานจอดรถแน่นจนต้องหาที่จอดรถข้างถนนทั่วไปแทบทุกโรงพยาบาล แม้แต่บุคลากรทางการแพทย์ก็ต้องทำงานหนักจนน่าสงสาร
ซึ่งแพทย์เป็นบุคคลากรวิชาชีพที่มีอายุเฉลี่ยน้อยที่สุดโดยแพทย์เพศชายมีอายุเฉลี่ยเพียง 62.09 ปี แพทย์หญิงเฉลี่ย 55.38 ปี เท่านั้น
(ข้อมูลบางส่วนจากหนังสือ Cracking The Stem Cell Code เขียนโดย Dr. Christian Drapeau ...อุดม รินคำ 5 ม.ค.64)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
