Chapter 3.3(The End)
'ตริ๊งง.. หน่อง'
เสียงกดออดหน้าห้องดังเรียกให้คิริวไปเปิด โชคเดินผ่านประตูเข้ามาพร้อมของกินเต็มมือ คิริวอาสาให้ใช้ห้องตนเป็นที่นั่งทำรายงาน โดยไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิทอย่างโชคมีแผนร้าย
สารมึนเมาสีขาวถูกผสมใส่น้ำดื่ม พอคิริวดื่มเข้าไปเขาก็เริ่มขาดสติ ร่างกายเห่อร้อนจนอยากถอดเสื้อผ้า เหงื่อโทรมกายทั้งยังเห็นภาพหลอนอีกด้วย
ยาที่โชคใช้กับคิริวคือยาเสียสาว แน่นอนว่าโชคบรรเลงบทรักสุดซาดิสจนหนำใจ เรือนร่างคิริวสะบักสะบอมหลับไม่ได้สติจนหมดฤทธิ์ยา
"เฮ้ยโชค! มึงทำอะไรกูเนี่ย" เช้ามาร่างกายคิริวขยับไม่ได้ ปรับสายตามองดีๆ ก็เห็นว่าสองแขนเขาถูกมัดกับหัวเตียงในสภาพเปล่าเปลือย
"จำไม่ได้เลยหรอะ"
"จำอะไร มึงทำอะไรกู"
"ให้กูเล่ามึงคงไม่เห็นภาพ เอานี่ไปดูเองแล้วกัน"
มือถือเครื่องหรูถูกโยนมาตรงหน้า ขณะที่จอสี่เหลี่ยมกำลังเพลย์คลิปสุดสยิวของผู้ชายสองคนอยู่ คิริวหน้าเสียเพราะเริ่มได้คำตอบว่าทำไมอยู่สภาพนี้ พอได้เห็นร่างกายก็เหมือนอยากประท้วงปล่อยความเจ็บปวดออกมา
ยิ่งรู้ความจริงทุกอย่างยิ่งแย่ลง คิริวคลานเข่าไปขอร้องโชคทั้งน้ำตา แทนที่เขาจะสงสาร กลับสั่งให้ใช้ปากปรนเปรอ คิริวไม่ทำตามจึงโดนซ้อมอีกหลายที มาถึงตรงนี้ผมก็ทนดูต่อไม่ไหวแล้ว
ผมแทรกตัวผ่านเข้าไนวิบากกรรม ยื่นมือไปช่วยคิริวอีกครั้งแต่คราวนี้ผมเลือกอุ้มร่างไร้สติออกมาจากบ่วงกรรมซะเลย
รู้ครับว่าตัวเองกำลังทำผิดกฎ ในเมื่อเรารักกันแล้ว อะไรที่ผมเสียสละได้ผมยอมทุกอย่าง
บทรักที่ควรเป็นของโชคถูกผมบรรเลงแทน กลิ่นหอมหวานของความรักปลอบประโลมจนคิริวยอมเคลื่อนไหวตาม เราร่วมรักกันทุกท่วงท่า ไม่มีการฝืนใจ ไม่รุนแรงจนอีกฝ่ายต้องเจ็บปวด
ผมได้ยินเสียงหวานๆ ของคิริวครางชื่อผมไม่ขาดปาก นั่นพอจะยืนยันได้ว่าเขาคิดถึงผม ความทรงจำเกี่ยวกับโชคกำลังจางหายไปแล้ว จนกระทั้งห้วงเวลาแห่งความตายมาถึง
‘คารอส คุณใช่ไหม’
เช้าวันใหม่
"อืมม... ตื่นแล้วหรอ" คิริวงัวเงียเสียงถาม ทั้งที่ก็เห็นว่าผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ
"อืม" ผมตอบสั้นๆ ช่วยพยุงให้คิริวชันตัวลุกพิงหัวเตียง
"ทำไมรีบตื่นล่ะ หรือว่าวันนี้จะมีใครตายที่ไหนอีก" เขาถามด้วยความอยากรู้แต่ก็พอดูออกว่าแอบกลัวด้วย
"ไม่มีอีกแล้วคิริว ฉันไม่ต้องไปรับใครอีกแล้ว" ผมตอบด้วยรอยยิ้ม
"ก็ดี ว่าแต่มีอะไรกินมั้งเนี่ย ผมหิวจัง" คิริวมุ่ยหน้า ลูบท้องปรอยๆ แล้วบ่นด้วยท่าทีเหมือนเด็ก
"หิวหรอ ต้องทำยังไงล่ะ" ผมถามกลับเพราะไม่รู้ว่าต้องจัดการกับความหิวยังไงดี
"เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้ผมบอกว่าหิวหรอ"
"ใช่! นายบอกว่าหิว"
"ไม่ได้ซิ เป็นผีจะหิวได้ไง แต่ท้องผมร้องอะ ไม่เชื่อคุณลองฟังดูซิ"
คิริวคว้าหัวผมให้ก้มต่ำลงไปใกล้หน้าท้อง เสียงโครมครามร้องดังจนผมเผลอยิ้ม ใช้พลังเยอะขนาดนั้นจะหิวก็ไม่แปลกไหม นี่ถ้าบอกไปว่าผมทำอะไรเขาบ้างดูซิจะกินข้าวลงหรือเปล่า
'จ๊อก...'
"เดี๋ยวนะ!! คารอสคุณก็หิวหรอ"
"ทำไมล่ะ ผมหิวไม่ได้หรือไง"
"ก็คุณเป็น... ยมฑูตหิวกันด้วยหรอ"
"ผมแค่เคยเป็นน่ะ ตอนนี้ไม่แล้ว"
ผมพูดด้วยรอยยิ้ม คิริวตาเบิกกว่าเขาตั้งใจฟัง พยักหน้ารับทั้งที่มีน้ำใสเอ่อเต็มสองตา
"คุณก็ด้วยนะ เคยเป็นผีแต่ตอนนี้ไม่แล้ว"
ผมไม่รู้หรอกว่าโลกมนุษย์มีอะไรดี แต่ก็อยากใช้ชีวิตแบบคนปกติสักครั้ง อยากมีความรัก ความสุข มีครอบครัวเหมือนคนอื่น ผมว่ามันต้องดีแน่ ดูซิแค่เรื่องเล็กๆ อย่างความหิวยังทำให้เราสองคนยิ้มได้เลย
จริงอยู่ว่าไม่มีโอกาสครั้งที่สองสำหรับทุกอย่าง แต่ถ้าเราพยายามมากพอ โอกาสแค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว เหมือนผมที่ไม่เคยรักใครจนมาเจอคิริว
ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ผมขออยู่แค่ปัจจุบัน ตอนนี้ผมมีความสุข วินาทีนี้ผมมีความสุขและทุกนาทีผมมีความสุข
...ก็พอแล้ว
The End
The End
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
