แปลเนื้อเพลง
จะพูดกล่าวเป็บบทกลอน ให้ลองฟังด้วยกัน
เล่าเรื่องราวความเป็นมา ของปู่ย่าตายาย
เป็นเรื่องจริงอิงตำนาน เราลูกหลานศึกษาเอาไว้
พี่น้องเราเผ่าภูไท สืบเชื่อสายมาจากหนใด
คุณปู่สั่งมาคุณตาสั่งไว้ คนภูไทให้รักใคร่กัน
สืบเชื้อสายไม่ใกล้ไม่ไกล เป็นเชื่อสายมาจากที่เดียวกัน
อยู่ฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง เดี๋ยวนี้เรียกว่าประเทศลาว
หลายร้อยปีตั้งแต่สมัยก่อนเก่า เป็นร่มเงาของแผ่นดินสยาม
ปี พ.ศ. 2388 เกิดกบฎจีนฮ่อ รัชกาลที่ 3 ยกทัพสยามมาปราบกบฎจีนฮ่อ
ตีเอาเมืองพิน เมืองนอง เมืองวัง เซีงฮ่ม ผาบัง เซโปน เมืองญ้อ เมืองคำม่วนก็ยังมิวาย
จนกบฎจีนฮ่อแตกพ่ายหนีตาย
ท่านกวาดต้อนเทครัวพี่น้องเรา(ชาวภูไท) ทิ้งบ้านเก่าทางฝั่งซ้าย
พากันเดินเท้ามาแสนไกล ทั้งหาบทั้งสะพายพะรุงพะรัง
ถ้วยโถโอชาม ทั้งหม้อทั้งไห ผูกมัดเอาไว้กับหลังวัว
หอบลูกผูกหมาดึงหน้าดึงหลัง พะรุงพะรังทั้งผ้าทั้งหมอน
หนามก็เกี่ยวจนดิ้นไปดิ้นมา ขึ้นเขาลงห้วยทั้งแดดก็ร้อน
พอตกกลางคืนใจวิงวอน นอนกลางดินกินกลางทราย
ข้ามแม่น้ำโขง ลงแพขึ้นมายังฝั่งขวา
พี่น้องเราชาวภูไท พากันแยกย้ายลงหลักปักฐาน
ทางจ.กาฬสินธุ์ถิ่นน้ำดำ พากันข้ามดง(เทือกเขา)ภูพาน
ไปทางซุ้มภูสีฐาน มุกดาหารบ้านคำชะอี(ปัจจุบันอ.คำชะอี)
ทางเมืองเว้เรณุนคร(ปัจจุบันอ.เรณูนคร ) พากันล่วงหน้ามาก่อนอยู่หลายปี
สร้างบ้านแปลงเมืองจนได้ดิบได้ดี ชาวภูไทสมัยนี้ร่ำรวยก็มากประมาณ
ฮีต12คอง14 ประเพณีรักษาไว้ ให้ลูกหลานที่เกิดใหม่(รุ่นใหม่) ได้ภูมิใจ
ความรักให้แบ่งปัน อย่ายึดติดชนชั้นเกลียดชังกัน
มีมากมีน้อยญาติมิตรใกลไกล ผู้ใหญ่ขอให้เมตตาผู้น้อยที่ขอแบ่งปัน
ชาติพันธุ์เดียวกัน(สื่อถึงเชื่อสายเดียวกัน บทเพลงกล่าวถึงเมล็ดพันธุ์ของผัก)
เป็นสามีภรรยาสืบเชื้อสาย เป็นพี่เป็นน้อง เป็นชุมชนอยู่ร่วมกัน
ให้ดูแลกันและกันตลอดไป
ให้สร้างความดีแทนคุณแผ่นดิน ที่ได้อาศัยอยู่่กินตั้งแต่เกิดจนตาย
จะเดินทางไปไหนใกล้หรือไกล คนภูไทให้รักมั่นกลมเกลียวกัน