ตัวประกันรัก ตอนที่5
.
" ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!" คนหน้าเข้มสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
" อุตส่าห์ถ่อไปช่วยทั้งที่ขัดคำสั่งเจ๊ กลายเป็นต้องมาโดนลงโทษให้ขัดอุปกรณ์ของทั้งหน่วย"
หมวดหนุ่มหยิบแว่นอินฟาเรดมาขัดแบบเบื่อหน่าย ท่ามกลางเก้าอี้เปล่าเพราะถูกสั่งให้ทำหลังเวลางาน
เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นหลังจากพะบู๊กับคนของยัยม้าเต่อ ' ป๊า' ผู้เป็นเจ้าของตึกสี่สิบชั้น ของชัญญาก็เข้ามาโวยวายใส่ หล่อนจึงต้องทำเสียงเข้มพร้อมขู่ว่าสารวัตรชลรู้เรื่องแล้ว ป๊า จึงหงอและไม่กล้าอาละวาดอีก
แต่ที่ร้ายที่สุดคือ เมื่อกลับมาที่หน่วย มาเจอหน้าตาและน้ำเสียงสุดอำมหิตของเจ๊ ที่แค่มอง ตัวเขาก็แทบจะสลายกลายเป็นฝุ่นผงไปทันที
เสียงฝีเท้าเบาๆ วิ่งถี่ๆมาที่ประตูด้านนอก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขาหยิบปืนพกขึ้นมา เล็งไปที่หน้าประตู จนกระทั่งประตูเปิดเข้ามา
"เฮ้ย!" เสียงใสร้องออกมาทันทีที่เห็นคนตัวโตเล็งปืนใส่ ถุงจากร้านสะดวกซื้อหล่นลงที่พื้น พลางยกมือขึ้นสองข้างยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตู
เมื่อเห็นเป็นคู่หูของตัวเอง หมวดหนุ่มก็เอาปืนเก็บแล้วทำหน้าเซ็งพร้อมถามเสียงขุ่น
" มาทำไม แล้วทะเล่อทะล่าเข้ามาเนี่ย อยากตายเหรอ?"
ชัญญารีบหยิบถุงขึ้นมาพร้อมวิ่งไปหาชายหนุ่ม หล่อนเอาถุงวางบนโต๊ะพร้อมเอาของในถุงที่ประกอบไปด้วยข้าวปั้น ข้าวกล่อง ขนมและน้ำอีกหลายอย่าง
"ชั้นเอาเสบียงมาให้ค่ะ เป็นการไถ่โทษที่ทำให้หมวดเดือดร้อน" ดวงตากลมโตมองเขาเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนทาส เขาหันหน้าหนีแอบยิ้ม แต่ก็กลับมาทำหน้าขรึมใส่พร้อมกดเสียงเข้ม
" ชั้นไม่อยากกิน!" เขาพูดพลางดันเสบียงที่ชัญญาหอบมาให้ออกไปให้ไกลโต๊ะที่ตนเองนั่งอยู่
ชัญญาดันอาหารกลับมาตรงหน้าคู่หูของเธอ
" โธ่ หมวดขา ยกโทษให้ชั้นเถอะน้าาา ชั้นสำนึกผิดแล้ว จะให้ทำอะไรก็ยอม "
"แน่ใจ?" เขานั่งกอดอกทำเมินหน้าหนี. แต่ในใจมีแผนร้าย
" แน่ใจค่ะ แน่ใจที่สุดเลย " คนหน้าใสทำตาเป็นประกาย ยิ้มออกมาได้
หมวดหนุ่มหยิบข้าวปั้นไส้แซลม่อนมาฉีกพลาสติกแล้วกิน. 'แปลกที่ยัยเอ๋อนี่ เลือกมาแต่ละอย่างราวกับรู้ใจเขา ทั้งมาม่ารสหมูสับ ทั้งน้ำส้ม. ทั้งขนมปังไส้ฝอยทอง สงสัยจะถามมาจากคนอื่น ก็ยังดีที่รู้จักลงทุนมาง้อ' เขากระดกน้ำส้มจากขวดใส่ปากแล้วพูด
" ถ้าจะให้หายโกรธ เธอต้องทำงานนี่ทั้งหมดแทนชั้น "
" หะ แต่ว่า" ชัญญาอ้าปากจะพูด แต่คนตัวโตดักไว้
" ไม่ทำก็ได้นะ ใช่สิ้ ชั้นมันบ้าเองที่อุตส่าห์ไปช่วยเธอ สุดท้ายก็มารับกรรมอยู่คนเดียว" ดนัยแกล้งทำหน้าเศร้า
ดวงตากลมโตมองเขาอย่างรู้สึกผิด หล่อนหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดออกมา
" ได้ค่ะ ชั้นจะทำเองทั้งหมด หมวดกลับบ้านได้เลย ยังไงก็เป็นความผิดของชั้น "
" ขอบใจนะ " ดนัยเดินออกไปทันที โดยที่มือถือบางอย่างที่ชัญญาไม่ทันเห็นออกไปด้วย
"อ้าว โธ่ ไปเลยเหรอ" ชัญญาเคาะมะเหงกใส่หัวตัวเอง
" ไอ้ชัญเอ๊ย อวดเก่งไปได้ ทำไงล่ะทีนี้ อยู่คนเดียวด้วย ผีก็กลัว " หล่อนหันไปมองรอบตัวที่ไม่มีใครอยู่ด้วยแม้แต่คนเดียว
.
.
คนหน้าใสนั่งง่วนทำความสะอาดอุปกรณ์ทั้งแว่นตา ปืน กล่องถ่ายรูป และอีกสารพัดอย่าง
โครม! เสียงดังราวฟ้าผ่า ชัญญาสะดุ้งพร้อมร้องออกมา
คนตัวเล็กยังไม่ทันหายตกใจ ไฟก็ดับพรึ่บ!
หล่อนนั่งตัวแข็งทื่อไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ แต่พยายามรวบรวมสติ ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ มือเล็กควานหาสั่นเทา. หล่อนหมดหวังและกลัวจนไปรู้จะทำยังไง เสียงแปลกๆก็ดังขึ้น. จึงหลับตาด้วยความกลัว
.
.
ดนัยมองคู่หูของเขาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เขาแอบหยิบโทรศัพท์กับแว่นอินฟาเรดออกมาเพื่อแกล้งคนหน้าใสโดยเฉพาะ และเป็นเขาเองที่ทำเสียงดังและแอบสับคัทเอ๊าท์ให้ไฟดับ
เขาโน้มตัวลงไปหาเจ้าของร่างบางที่ตกใจนั่งนิ่งบนเก้าอี้ กะว่าจะเอามือตบหัวสักทีสองทีระบายแค้น คนตัวเล็กก็ตัดสินใจลุกพรึ่บขึ้นมา จนหน้าของหล่อนอยู่ใกล้เขา ห่างกันไม่ถึงคืบ เขาเบิกตากว้างมองหน้าคู่หูแทบหยุดหายใจหากเขาไม่ได้ใส่แว่นก็อาจจะเอาตัวขึ้นไม่ทันและชนหล่อนไปแล้ว แต่สิ่งที่แปลกคือหัวใจเขากลับเต้นรัวราวกับมีกลองชุดมาบรรเลง
แต่หล่อนมองไม่เห็น. สาวแว่นค่อยๆใช้มือคลำทาง ชายหนุ่มจึงรีบเดินถอยออกมาจากตรงนั้น แต่กลับกลายเป็นว่า เขาหลบไปทางซ้าย หล่อนก็หันไปทางซ้าย เขาหลบไปอีกทางหล่อนก็ตามไปจนใกล้จะถึงตัว จนหมวดหนุ่มรู้สึกว่า ' ยัยนี่ แกล้งเรารึเปล่าวะ'
จนกระทั่ง ชายหนุ่มถอยจนไปติดเก้าอี้เสียงดัง
นักนิติเวชสาวถามเสียงสั่น " ใครน่ะ?"
" ชั้นเอง" ดนัยตัดสินใจตอบ
" หมวดยังอยู่เหรอคะ?" เสียงใสถามอย่างดีใจ หล่อนคว้ามือเขาได้ก็จับหมับแล้วเขย่าไปมา
" ก็ พอดีลืมของเลยกลับมาเอา เห็นไฟดับมืด ก็กลัวเธอจะหัวใจวายตายไปซะก่อนเลยวกมาดูศพน่ะ" แม้จะยังปากดีแต่ชายหนุ่มรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างประหลาดจากสัมผัสที่มือ
" ตามชั้นมา" เขาจับมือหล่อนให้เดินตามแล้วให้หล่อนคลำเก้าอี้นั่งลง เขาเอาโทรศัพท์หล่อนมาวางไว้บนโต๊ะไกลๆ
" เดี๋ยวชั้นไปดูคัทเอ๊าท์ นั่งรอนี่นะ" เขาพูดเสียงอ่อนลง
"ค่ะ" หล่อนรับคำอย่างว่าง่าย
ไม่นานไฟก็ติด คนหน้าใสทำหน้าดีใจสุดๆจนร้องเย้และยกมือขึ้นมา หมวดหนุ่มเดินมาทันเห็นพอดี เขายิ้มบางๆ
" กลัวตายขนาดนั้น?"
" ไม่ได้กลัวตายค่ะ แค่กลัวความมืด" หล่อนยังยิ้มหน้าบานขณะตอบ คำจิกกัดไม่สามารถทำอะไรสาวแว่นได้ในเวลานี้
คนหน้าเข้มเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเธอก่อนจะหยิบกล้องมาทำความสะอาด
" อ่าว แล้วหมวดไม่กลับบ้านแล้วเหรอคะ?" ดวงตากลมโตหันมาถามมีแววสงสัยเต็มที่
" ขืนให้เธอทำ มีหวังชั้นได้งานจากเจ๊เพิ่มแน่ๆ ลักษณะน่าจะตายก่อนงานเสร็จ ตกใจง่ายเหลือเกิน " เขาบ่นปอดแปดมือก็ทำงานไป ชัญญายิ้มกว้าง ดีใจ เธอจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว
.
เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนช่วยกันทำงานได้อย่างดี หมวดดนัยวางกล้องตัวสุดท้ายที่ทำความสะอาดเสร็จบนโต๊ะ เขาบิดตัวให้หายเมื่อย
" ยัยแว่น เอากล่องเก็บอุปกรณ์มาใส่ซิ" เขาพูดโดยไม่หันไปมอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เพราะไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วตอบกลับมา หมวดหนุ่มหันไปมองก็เห็นร่างเล็กนอนหลับฟุบไปกับโต๊ะมือข้างนึงยังถือแว่นที่ทำความสะอาดเสร็จแล้ว ดนัยยิ้มให้คนตัวเล็ก เขาถอดเสื้อสูทสีกรมท่าออก แล้วห่มให้คู่หูสาว
แล้วนั่งเท้าคางมอง' อดีตคู่กัด' อย่างอารมณ์ดีไปตลอดทั้งคืน
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
